Όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα ούτε και απλουστεύονται όπως πολύ ανόητα πιστεύουμε οι περισσότεροι. Απλά παραμερίζουμε το εκάστοτε πρόβλημα για κάποιο χρονικό διάστημα.. Έπειτα θεωρούμε ότι αυτό που μας απασχολούσε πάει..το ξεπεράσαμε.. Όμως εξακολουθεί να μας προβληματίζει το θέμα ακόμα κι αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Και καθώς περνάει ο καιρός ''φουντώνει'' ολοένα και περισσότερο. Και έρχεται εκείνη η στιγμή που κάτι θα μας ενοχλήσει. Κάτι θα μας ωθήσει στα άκρα και θα ξεσπάσουμε. Και αυτό είναι καλό σίγουρα. Ναι, είναι καλό να ξεσπάμε και να λέμε αυτό που μας ενοχλεί και να μην το κρατάμε μέσα μας. Δεν είναι καλό όμως να ξεσπάμε σε λάθος πρόσωπα. Γιατί τότε δε στενοχωριέται μόνο το λάθος εκείνο πρόσωπο, όχι. Απογοητευόμαστε κι εμείς. Για τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτό είναι χειρότερο. Πώς όμως μπορεί κανείς να ελέγξει τα συναισθήματά του; Κάθε φορά μετανιώνουμε που δεν αρπάξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε όταν μας δόθηκε ή την κερδίσαμε. Κάθε φορά λέμε ''έπρεπε να πω αυτό...'' ή ''έπρεπε να κάνω εκείνο...''. Έχει νόημα όμως να το σκεφτόμαστε μετά; Μπορούμε να διορθώσουμε το λάθος μας; Δε λέμε ή δεν κάνουμε εκείνο που θέλαμε τη στιγμή που το θέλαμε κι έπειτα το σκεφτόμαστε, προβληματιζόμαστε και καταλήγουμε να ανησυχούμε μήπως επαναλάβουμε το λάθος αυτό. Και όσο ανησυχούμε, τόσο δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε με την καρδιά και το συναίσθημα, τόσο γινόμαστε πεζοί, τόσο ξεχνάμε να ζούμε τη στιγμή. Και για να μην παραλείπουμε ενδεχόμενα, αυτό συμβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση, όπου κάνουμε κάτι γιατί έτσι το αισθανθήκαμε τη στιγμή εκείνη και ύστερα το μετανιώνουμε είτε γιατί δε μας ικανοποίησε το αποτέλεσμα είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, το χρόνο δεν μπορούμε να το γυρίσουμε πίσω. Πράττουμε λάθη, μαθαίνουμε - ή όχι - από αυτά και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι χωρίς να μας στοιχειώνει το παρελθόν. Πρέπει να αφήνουμε το παρελθόν πίσω.. Να ζούμε το παρόν για το μέλλον. Αλλά ποιος μπορεί να αποδεσμευτεί πλήρως από το παρελθόν του;