Να κρατάμε τις καλές αναμνήσεις και κάπου κάπου να τις αναπολούμε. Το θέμα είναι να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι είναι μόνο αναμνήσεις. Γιατί τότε κινδυνεύουμε να αποκλειστούμε σε ένα αδιέξοδο που θα έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας. Τελικά τι είναι καλύτερο; Να ζούμε, να μην ξεχνάμε και να αναπολούμε; Ή να ζούμε και έπειτα να ξεχνάμε; Οπότε.. και δε θα προβληματιζόμαστε;!; Τα ψάρια, λες Stella, έχουν μνήμη λίγων μόνο δευτερολέπτων.. Ίσως γι'αυτό και ένα χρυσόψαρο μπορεί να ζήσει μέσα σε μια γυάλα. Γιατί κάθε λίγα δευτερόλεπτα ξεχνά τη μονοτονία και την αδιάφορη ζωή που άθελά του καταδικάστηκε να ζει. Ίσως όμως δεν είναι λύση το να ξεχνάμε τελείως. Αλλά αλήθεια.. τι ιδανικό θα ήταν να καταφέρναμε να χωρίσουμε το μυαλό μας σε επίπεδα! Έτσι θα μπορούσαμε να ταξινομούμε τις αναμνήσεις μας ανάλογα με το περιεχόμενό τους και ανάλογα με τις δικές μας επιθυμίες..! Τα αρνητικά και ανεπιθύμητα θα τα απωθούσαμε στο τελευταίο τελευταίο επίπεδο και οι δύσκολες στιγμές μας θα έπαιρναν τέλος. Και η ζωή θα κυλούσε ήρεμα και ωραία. Ουτοπικά όμως. Ναι η ζωή μας θα ήταν χωρίς προβλήματα και σκοτούρες, αν ξεχνούσαμε τα πάντα έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά ή ώρες. Μα δεν είμαστε εξελικτικά όντα; Πιστεύω πως αν είχαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε, παρ' όλα τα δυσάρεστα που πιθανώς έχουμε ζήσει, θα επιλέγαμε μια μοίρα διαφορετική από αυτή των ψαριών. Θα επιλέγαμε την ελευθερία και όχι τη γυάλα. Θα επιλέγαμε να μην ξεχνάμε. Συμπεράσματα; Πολλά και διάφορα και ταυτόχρονα κανένα. Μήπως λοιπόν να αλλάξουμε θέμα;