Εεε..ορίστε; Τι;

Πω πω πέρασε σχεδόν ένας μήνας; Οι μέρες περνούν ανησυχητικά γρήγορα.. Και μέχρι να το καταλάβουμε, αλλάζει η ροή των πραγμάτων, αλλάζουν τα δεδομένα, επανεμφανίζονται συναισθήματα που θεωρούνταν χαμένα ή ξεχασμένα και η Ζωή ξεκινά και πάλι. Από την αρχή; Από τη μέση; Δεν ξέρω... Εξεταστική τώρα και καιρός για σκέψεις. Αυτές τις σκέψεις που μας τις λέει μια φωνούλα σιγανά, ψιθυριστά κι εμείς την αγνοούμε για πολύ καιρό πριν τελικά την ακούσουμε, κάτι που μπορεί και να μην κάνουμε με τη θέλησή μας. Εξεταστική = διάβασμα = περιορισμός των εξόδων και των περιπάτων = ευκαιρία στη φωνούλα αυτή να ακουστεί δυνατά και καθαρά. Ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Και όπως φαίνεται, οι ακραίες εντάσεις δε γίνονται εύκολα αντιληπτές. Δεν καταλαβαίναμε τον ψίθυρο και δεν καταλαβαίνουμε και την κραυγή. Τι είναι; Κραυγή αγωνίας; Απελπισίας; Ή χαράς; Ή μήπως ανανέωσης; Πίσω από αυτή τη φωνή κρύβεται τελικά αυτό που πραγματικά θέλουμε και τόσο καιρό αναζητούμε; Ίσως πάλι εκεί πίσω να κρύβεται η απάντηση στην ερώτηση που βασανίζει: ''Έκανα λάθος τελικά;'' Και αν τελικά ήταν όντως λάθος η απόφαση και το μονοπάτι δεν είναι αυτό που έπρεπε να ακολουθήσουμε, ο χάρτης της επιστροφής έχει σωθεί; Αναρωτιέμαι.. αν η ένταση μετριαστεί, αν ακούσουμε τη ''φωνούλα'', θα αντιδράσουμε; Ή θα προσπαθούμε να αντιληφθούμε τη νέα κατάσταση/διαπίστωση - που ίσως δεν είναι αυτή που φανταζόμαστε ή θέλαμε - κάνοντας το απόλυτο τίποτα;