Θέλω.. θέλεις.. θέλουν...

Όταν θέλουμε να κάνουμε πράγματα χωρίς κανείς να μας εμποδίζει, σημαίνει ότι βιαζόμαστε να γίνουμε ανεξάρτητοι; Ή μήπως ήρθε πράγματι ο καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Πολλοί είναι εκείνοι που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα. Το έκανα κι εγώ για κάποιο διάστημα. Μα οι σπουδές έμειναν λίγο πίσω. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, θα έβρισκα μια δουλειά, θα τη συνδύαζα με τη σχολή και θα ζούσα τη ζωή μου. Κι ας καθυστερούσα και λίγο να πάρω πτυχίο. Θα είχα τα δικά μου χρήματα, θα πήγαινα στη σχολή μου, θα πήγαινα στη δουλειά μου, θα γύριζα στο σπίτι, θα διάβαζα ή θα ξεκουραζόμουν λίγο και ύστερα θα διάβαζα, θα μαγείρευα και θα τακτοποιούσα, θα κοιμόμουν όταν εγώ ήθελα και όχι στις 11-12 γιατί τότε κοιμούνται όλοι, θα έβγαινα με φίλους ή θα τους καλούσα στο σπίτι... Γενικά θα ζούσα τη ζωή μου όπως εγώ ήθελα και θέλω. Μπορεί η καταπίεση που νιώθουμε να προέρχεται κυρίως από εμάς τους ίδιους, αλλά όχι.. δε φταίμε μόνο εμείς. Ναι, εμείς μεγαλοποιούμε τα πράγματα και τα προβλήματά μας. Αλλά δεν τα δημιουργούμε κιόλας. Αλήθεια, είναι πολύ εγωιστικό στα 22 μόλις χρόνια του κάποιος να μιλάει για ανεξαρτησία; Εγώ πάντως δεν το πιστεύω... Άλλο είναι αυτό που με προβληματίζει.. Αν πεις ανοιχτά τα θέλω σου, ποια είναι η πιθανότητα να το εκλάβει ο άλλος ως αχαριστία; Και δηλαδή για να καταλάβω.. επειδή έχουμε επιθυμίες και δεν αρκούμαστε σε ο,τι μας δίνουν, είμαστε αχάριστοι; Τι κι αν δεν είμαστε ακόμη αυτόνομοι; Κι εμείς μπορούμε να ζητάμε, δεν μπορεί! Γιατί αν κλείσουμε το στόμα μας, αρκεστούμε σε αυτά που παίρνουμε και υποχωρήσουμε, τότε θα ζήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, τα πιο ανέμελα, χωρίς ανεμελιά. Και έπειτα θα ακούγονται λόγια όπως ''είμαι πολύ απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο ζω τη ζωή μου..'', ''δεν ξέρω δεν ξέρω.. δεν απολαμβάνω τις μέρες μου'', ''σκέφτομαι πάρα πολύ.. συνέχεια σκέφτομαι..'' και άλλα τέτοια. Και τι κερδίζουμε έτσι; Τίποτα. Χάνουμε χρόνο, χάνουμε στιγμές, χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε ευτυχία. Να λέμε λοιπόν τα θέλω μας.. Μα ποιος θα καταλάβει;;

Εύκολο.. δύσκολο.. χμμμ.. ε;

Εύκολος χαρακτήρας
Αυτός που μπορείς να τον κατανοήσεις εύκολα; Αυτός που δεν κλείνεται σε standards και σε πρότυπα συμπεριφοράς κατακρίνοντας όλα τα υπόλοιπα; Ή μήπως αυτός στον οποίο έχεις καλύτερη πρόσβαση στην καρδιά του, στην ψυχή του, στη ζωή του γενικότερα; Μάλλον υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να το δεις.. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη...

Δύσκολος χαρακτήρας
Αυτός με τον οποίο δεν μπορείς να συνεννοηθείς ή να συζητήσεις για τίποτα; Ο δύστροπος δηλαδή; Ο αντικοινωνικός; Ο γκρινιάρης; Ο πεισματάρης; Ή ο συνεσταλμένος, που δεν μπορεί ή και δε θέλει να μιλήσει για τον εαυτό του οπότε και δεν τον καταλαβαίνεις; Ή μήπως αυτός που έχει πολλές πλευρές και αφήνει να φανεί πότε η μία και πότε η άλλη με αποτέλεσμα να μην ξέρεις πώς να αντιδράσεις; Πάλι τα ίδια όμως.. Κι εδώ ο καθένας θα δώσει τη δική του ερμηνεία - διαφορετική ή ίδια.

Και αλήθεια.. είναι δυνατόν κάποιος να είναι εύκολος και δύσκολος ταυτόχρονα; Μήπως τελικά το νόμισμα δεν έχει μόνο δύο όψεις;;
Εγώ όμως δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να καθορίζουμε τις συναναστροφές μας ανάλογα με την ευκολία, τη δυσκολία, την πολυπλοκότητα του καθενός. Ίσως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο πολύ. Όταν μιλάμε με κάποιον, μιλάμε με αυτό που έχουμε εκείνη τη στιγμή απέναντί μας. Όχι με τον εύκολο ή δύσκολο χαρακτήρα που μπορεί να κρύβεται από πίσω. Άρα.. άκυρη η κατηγοριοποίηση.. ε;;

Μίλα Μου

Δεν ξέρεις τι θέλεις. Δε μου λες τι θέλεις. Πώς περιμένεις να ξέρω τι ζητάς; Τόσες σκέψεις, τόσες ερμηνείες, τόσες πιθανές εκδοχές, τόσα μονοπάτια που το καθένα καταλήγει και αλλού.. Μα επιτέλους γιατί κανείς δε λέει αυτό που σκέφτεται; Είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεσαι συγχρόνως για δύο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλήθεια αλλά νομίζω ότι αυτό πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή σύντομα. Αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν, να μάθουν και αυτοί που ξέρουν, να το πουν επιτέλους..! ''Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους'', λένε. ''Κι όχι μόνο'', θα συμπληρώσω εγώ.. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας, αν δεν καταπιέζαμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας;; Ας ψάξουμε λοιπόν να βρούμε τρόπους να αποφορτιστούμε έστω και λίγο, γιατί όσο το κλίμα βαραίνει λεπτό προς λεπτό, τόσο απομακρύνεται η άσπρη μέρα που θέλουμε να δούμε! Να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα επομένως, ώστε να ελαφρύνει και η ψυχούλα μας που μάλλον δεινοπαθεί κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα..! Μιλήστε επιτέλους.. Αναζητείστε - μέσα σας, έξω σας - αυτό που σας προβληματίζει και μιλήστε. Ή γράψτε αν θέλετε.. Πρέπει όμως κάτι να γίνει. Γιατί όταν έρθει η ώρα του ξεσπάσματος, αυτό θα γίνει σε λάθος άτομο και μετά ίσως και να μην υπάρχει επιστροφή.. Και έρχεται και πάλι το ερώτημα της προηγούμενης ανάρτησης: Τι φταίει;;;

Έχει τύχει φαντάζομαι σε πολλούς να απογοητευτούν γιατί τα πράγματα δεν έγιναν όπως εκείνοι ήθελαν. Αναρωτιέμαι όμως: όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, έχει νόημα να απογοητεύεσαι; Νιώθεις ένα κενό, έχεις νεύρα, δεν ξέρεις πώς και σε ποιον να ξεσπάσεις και να εκφράσεις αυτό που σε τρώει μέσα σου και το κυριότερο δεν ξέρεις ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που σε έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. ''Ψάξε μέσα σου βαθιά για να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις'' λένε... Μα πώς στο καλό ψάχνεις μέσα σου βαθιά;;; Υπάρχει τέτοιος τρόπος αναζήτησης; Γιατί αν υπάρχει, θα ήθελα πολύ να τον μάθω αλήθεια. Γιατί πώς γίνεται να σε ρωτάνε ''τι έχεις'' και να μην έχεις κάτι να πεις; Και να σου μετά οι συνήθεις απαντήσεις: ''αγχώθηκες, ε;'' ή ''μήπως είσαι άυπνη;'' ή ''έγινε κάτι και έχεις νεύρα;''.. και επίσης ο φόβος του φίλου: ''έκανα κάτι που σε πείραξε μήπως;!;''.. και πάει λέγοντας. Μα τελοσπάντων πώς διώχνεις τη λύπη και την απογοήτευση.. όταν δεν ξέρεις τι σου φταίει;;