Whatever..

Ανάρτηση ύστερα από δύο μήνες... Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μία συγκροτημένη σκέψη. Η κυκλοθυμία έχει κυριεύσει τόσο πολύ το μυαλό και το κορμί και τελικά καμία λειτουργία δεν επιτελείται σωστά. Το απόλυτο χάος! (;;)

Μα δεν είναι αυτό το θέμα που με απασχολεί αυτή τη στιγμή. Μια λέξη μόνο: αναβολή. Αφού μπορείς να το κάνεις τώρα, γιατί να το αναβάλεις για άλλη φορά; Είτε πρόκειται για διάβασμα, είτε για ένα τηλεφώνημα ή δουλειές σπιτιού ή κάποιο ραντεβού. (!) Γιατί να μην κάνεις ο, τι μπορείς, όταν μπορείς ακόμη κι αν δε συμπίπτει με το ''όταν θέλεις''; Αν το πετύχεις αυτό, θα έχεις χρόνο και για σχέδια για το μέλλον..! Σε αντίθετη περίπτωση καταλήγεις να δίνεις λόγους που δεν μπορείς να κρατήσεις..
Και υπενθυμίζεις συνεχώς στον εαυτό σου ή/και στο διπλανό σου ''Πρέπει να κάνω αυτό'', ''Πρέπει να κάνεις εκείνο''. Και αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι να προβληματίζεσαι χειρότερα και να αισθάνεσαι άσχημα τελικά. Γιατί μένεις με την εντύπωση ότι ασκείς πίεση. Και μετά; Μετά ακολουθούν εσωτερικοί διάλογοι: ''Μήπως δε με αφορά;''. ''Μα όχι εγώ για καλό το λέω για να μπορέσει μετά να κάνει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο.''. ''Μήπως γίνομαι κουραστική;''. ''Μα καλύτερα να γίνω κουραστική τώρα και να με ευχαριστεί μετά παρά να στενοχωριέμαι στο τέλος κι εγώ με την αποτυχία.''. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δε γνωρίζω να πω με σιγουριά. Ίσως φταίει ότι νοιαζόμαστε πολύ. Νιώθουμε πολύ. Ενδιαφερόμαστε και αγαπάμε πολύ. Ίσως, ξέρω κι εγώ; Μα συγγνώμη, τι θα πει πολύ και λίγο; Γιατί να βάζουμε μέτρο και όρια στα συναισθήματά μας και στις σκέψεις μας και να μην πράττουμε όπως νιώθουμε εκείνη ακριβώς τη στιγμή; Τι καταπίεση κι αυτή... Αλλά έτσι είναι η Ζωή από ο, τι φαίνεται. Και τελικά αυτό που μένει είναι το Σαββατοκύριακο που χαράμισες και εκείνη η υπέροχη σκέψη που ξεκινά με τη φράση ''Έπρεπε να...''. Τι έπρεπε επιτέλους; Ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό; Κι αν δεν έπρεπε;;