Million Dollar Baby..

Τελικά οι παρεξηγήσεις είναι πολύ μεγάλο πράγμα.. σε βάζουν να σκεφτείς πράγματα που δε θα σκεφτόσουν.. ή τουλάχιστον θα αργούσες πολύ να σκεφτείς...
Όπως και να 'χει, θεωρώ - όπως και πολλοί άλλοι εκεί έξω λογικά - ότι πρέπει να κυνηγάς τα θέλω σου, να αγωνίζεσαι γι'αυτά και να τα υπερασπίζεσαι. Και πρέπει πάνω απ' όλα να ονειρεύεσαι.. Και το όνειρο από ο, τι καταλαβαίνω είναι δικό σου και μόνο. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι πολλοί θέλουν το ίδιο με σένα, στην τελική δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Βλέπεις ένα όνειρο. Με πλοκή. Με αρχή, μέση και τέλος. Ύστερα το συζητάς με ένα φίλο ή μια φίλη. Και γεμάτοι χαρά διαπιστώνετε ότι ναι! έχετε δει το ίδιο όνειρο! Άρα θέλετε τα ίδια πράγματα! Και τι ωραία που έχετε άλλο ένα κοινό σημείο..! Μα δεν είναι έτσι.. Αν κοιτάξετε λίγο καλύτερα, αν το ψάξετε λίγο παραπάνω, θα δείτε ότι υπάρχουν διαφορές στα όνειρά σας. Θες τα χρώματα; Θες τα τοπία; Θες ένας τουλάχιστον από τους πρωταγωνιστές; Κάτι θα διαφέρει. Αυτό δεν πρέπει να απομακρύνει τον ένα από τον άλλο όμως. Απλά θα βοηθήσει να συνειδητοποιήσετε αυτό που ήδη γνωρίζετε: καθένας είναι μοναδικός και ως μοναδικός έχει τα δικά του θέλω και τις δικές του προσδοκίες.
Παρ' όλα αυτά αυτό είναι ένα σενάριο μόνο. Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή, που λέει ότι συζητάς το όνειρό σου - που υποκρύπτει κάτι που επιθυμείς πολύ - με ένα φίλο ή μια φίλη και το μόνο που εκλαμβάνεις ως απάντηση είναι η άρνηση. Η συζήτηση που ακολουθεί νιώθεις ότι απαξιώνει τα θέλω σου και η απόρριψη αυτή κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτη είναι, σωστά; Όμως γιατί να χάσουμε την πίστη μας σε μια τέτοια περίπτωση; Δε θέλουν αυτό που θέλουμε, δε βλέπουν αυτό που βλέπουμε. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να προσπαθήσουμε, να αγωνιστούμε για να το "πιάσουμε".
Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, πρέπει να δίνεις ψυχή και σώμα για να το πετύχεις. Προσπάθησε να κάνεις τους άλλους να δουν μέσα από τα δικά σου μάτια.. κι αν δεν το καταφέρεις; Δεν πειράζει.. Θα συνεχίσεις ακόμη και αν κανείς άλλος δεν είναι διατεθειμένος να ανοίξει τα μάτια του. Και πρέπει να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, γιατί εκεί βρίσκεται το "καλό". Αψηφάς τα εμπόδια, φτάνεις στα όριά σου και, αν χρειαστεί, τα ξεπερνάς!
Μια φίλη μού ανέφερε πριν λίγο καιρό μια φράση.. λίγοι την ξέρουν, μα πολλοί θα έπρεπε να την πάρουν σοβαρά και να την κάνουν πράξη: "Αν υπάρχει μαγεία στο να δίνεις μάχες πέρα από κάθε αντοχή, είναι η μαγεία του να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δε βλέπει κανένας άλλος εκτός από σένα".
Δείξε το όνειρό σου. Κι αν έπειτα επιλέξουν να "τυφλωθούν" και πάλι, συνέχισε έστω και μόνος. Όλο και κάποιον θα βρεις στην πορεία να στηριχτείς για λίγο ή πολύ και να προχωρήσεις.
Βγήκε λίγο δυναμικό το κειμενάκι αυτό και δε θα ήθελα να το χαλάσω, αλλά.. έχω μια ερώτηση με την οποία και θα κλείσω: δείξε, συνέχισε, προχώρα, αγωνίσου, ρίσκαρε.. αντέχεις;;

Reconsider.. or not?

Πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αναιρεί τα ίδια του τα λόγια; Πόσες φορές έχετε κάνει - ή έστω σκεφτεί! - πράγματα που καταργούν πεποιθήσεις και ιδέες χρόνων;;
Νομίζω είναι τρομερό όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο.. και αναρωτιέσαι μετά: "τι άνθρωπος είμαι τελικά; μα καλά διχασμένη προσωπικότητα είμαι; ή απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι μου γίνεται;;"
Λοιπόν και τι θέλεις ξέρεις και τι σου γίνεται. Σκέψου όμως το εξής "σενάριο" (αναμφίβολα εξαίσιο): έχεις ένα θέμα. Θες μια άποψη για ένα κοινό γνωστό; Για ένα φίλο/μία φίλη χρόνων; Ας είναι.. και το συζητάς με την παρέα σου. Και είσαι κατηγορηματικός στην άποψή σου αυτή και την υποστηρίζεις σα να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αδιαφορώντας για το αν η παρέα συμφωνεί ή όχι (ας πούμε ότι συμφωνεί). Κι έρχεται μια ωραία(;) μέρα που συνειδητοποιείς έντρομος ότι εσύ ο ίδιος διαφωνείς! Διαπιστώνεις ότι η άποψή σου έχει κάνει στροφή 180 μοίρες και κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση! Και λες "εντάξει δεν πειράζει, οι γνώμες είναι για να τις αλλάζουμε". Μα αμέσως μετά έρχεται η σκέψη που αναμένεται να σε κάνει δυστυχισμένο: "τι θα πουν οι φίλοι μου αν μάθουν ότι άλλαξα γνώμη;; Άσε καλύτερα να μην κάνω τίποτα, να μην τους το πω και να αφήσω τα πράγματα όπως είναι"
Κανονικά δε θα έπρεπε να σε νοιάζει. Θα έπρεπε να ανακοινώσεις την καινούρια πραγματικότητα στην παρέα σου και στον εαυτό σου τον ίδιο και να ζήσεις μ'αυτή. Θα μου πεις.. ποιος το κάνει αυτό; Θα σου πω.. λίγοι. Δυστυχώς στον κόσμο αυτό που ζούμε μας νοιάζει πολύ η γνώμη των άλλων. Τόσο που τελικά πράττουμε κατά κύριο λόγο σύμφωνα με αυτή, ξεχνώντας ή αγνοώντας σκόπιμα τα δικά μας θέλω. Τι καταπίεση!
Μα πόσο δύσκολο είναι επιτέλους να κάνει κανείς αυτό που του λέει η καρδιά; Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ το αν θα κάνουμε κάτι με το οποίο οι φίλοι μας δε συμφωνούν; Δεν ξέρω ειλικρινά.. Οι φίλοι λένε τη γνώμη τους αλλά δέχονται την απόφασή μας, όποια κι αν είναι αυτή. Δεν είναι έτσι; Ίσως.. τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως πρέπει εσύ να πείσεις τον εαυτό σου ότι εκείνοι θα είναι εντάξει και θα δεχτούν την (καινούρια) απόφασή σου. Χμ αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο στη μεταστροφή σου από ο, τι φαίνεται.. Και ποιος θα σε βοηθήσει; Μήπως κάποιος τρίτος; Κάποιος που δε σχετίζεται άμεσα με την παλιά και τη νέα κατάσταση; Ίσως αυτός σου δώσει την (αντικειμενική;) λύση που ψάχνεις.. Καλά και ποιος είναι αυτός ο τρίτος; Αλλά απ'την άλλη.. μήπως τελικά δε χρειάζεται κανένας άλλος; Μήπως είσαι μόνος;;

Be Still My Heart...

"Βάστα καρδιά μου" λέει η φράση και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σωστή είναι και πόσο πρέπει να την κάνουμε πράξη..
Σενάριο: απορρίπτεις ένα ενδεχόμενο/μια ευκαιρία/μια πρόταση/μια αλλαγή, η σελίδα γυρίζει κι έπειτα εσύ θέλεις να πας και πάλι πίσω γιατί προφανώς μετάνιωσες. Εμ.. άνθρωπος είσαι, έχεις κι εσύ το δικαίωμα να αλλάζεις γνώμη και να μετανιώνεις!
Υποθέτω υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που έχουν βρεθεί σε μια τέτοιου είδους κατάσταση.. Αναρωτιέμαι όμως.. τι γίνεται όταν το γύρισμα αυτό της σελίδας είναι μια μη αντιστρεπτή μεταβολή;; Και λογικά, πριν λάβει κανείς την απόφαση να γυρίσει πίσω, έπρεπε να υπερνικήσει τους δισταγμούς και τις αμφιβολίες που είχε για το ρίσκο που θα έπαιρνε. Διότι μια αλλαγή θα επέφερε και άλλες.. και μεν το μέλλον θα ήταν και πάλι αβέβαιον, αλλά αυτή τη φορά δε θα είχε κανένα απολύτως στοιχείο να πιαστεί και να συνεχίσει αφού η κατάσταση θα ήταν καινούρια.. (χάος οι σκέψεις ε;)
Και επανέρχομαι.. τι γίνεται όταν η σελίδα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω;; Δεν είναι άδικο να ξεπερνάς τους φόβους σου και να διαπιστώνεις ότι δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις τίποτα πλέον γιατί η στιγμή πέρασε; Ο χρόνος είναι το εμπόδιο!;!
"Ο χρόνος γιατρεύει" λένε.. είτε το τραύμα είναι σωματικό είτε ψυχικό.
Μπορεί κάτι να είναι και καλό και κακό ταυτόχρονα;
Τελικά ο χρόνος είναι φάρμακο και ανοίγει πόρτες ή εμπόδιο και υψώνει φράγματα;;

Και καλή μας χρονιά..

"Συμπεριφορές που απογοητεύουν...απόψεις για άτομα που αλλάζουν...σκέψεις που περνούν και φεύγουν...λόγια που σχεδιάζεις να ειπωθούν αλλά ποτέ δε λέγονται...και κάπου εδώ έρχεται η ερώτηση 'αλήθεια αξίζει όλο αυτό;'. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα λάβουμε μια σίγουρη απάντηση, αλλά σχεδόν πάντα ελπίζουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι αυτή η ελπίδα έχει ήδη χαθεί."

Αυτά λέει η Στέλα.. Χμ μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν είναι και τόσο αισιόδοξο το μήνυμα, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι σε ένα βαθμό φταίω εγώ...

Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλήθεια. Γνωρίζεις κάποια άτομα και σχηματίζεις απόψεις - όπως λες κι εσύ Στέλα - και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ή και περισσότερο, έρχεται η ανατροπή. Και τι ανατροπή! Από αυτές που όντως μετά αναρωτιέσαι αν αξίζει όλο αυτό.. Αυτό ποιο;; Η γνωριμία; Η άποψη; Αναρωτιέσαι αν άξιζε να χαραμίσεις τόσο χρόνο από τη ζωή σου για αυτά τα "κάποια άτομα"; Και συγγνώμη δηλαδή, αν δεν άξιζε, τι θα κάνεις; Θα μετανιώσεις; Κι έπειτα; Όχι όχι διαφωνώ. Δεν έχει κανένα νόημα να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας. Είτε αυτές αφορούν φίλους είτε οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει να αναγνωρίζουμε το λάθος, μήπως και την επόμενη φορά καταφέρουμε να το αποφύγουμε.
Και πάλι όμως δε θεωρώ λάθος τη γνωριμία ή και τη φιλία. Λάθος - αν υπάρχει λάθος από τη δική σου πλευρά! - είναι μάλλον κάποιες κινήσεις, κάποια λόγια, κάποιες στάσεις γενικότερα σε αυτή τη 'σχέση'.. Είναι κρίμα πράγματι, τώρα που το σκέφτομαι, να αναγνωρίσεις κάτι τέτοιο μετά από καιρό, αλλά απ' την άλλη... είναι πολύ καλύτερα από το να ζεις στην άγνοια.. ή να καταλήγεις να στενοχωριέσαι μόνος σου ενώ το άλλο άτομο αγνοεί - ή ΣΕ αγνοεί... (ουφ!)
Με θλίβει που ένα τέτοιο θέμα έγινε πηγή έμπνευσης για μια νέα ανάρτηση ύστερα από ένα ομολογουμένως μεγάλο διάστημα. Όμως θα κλείσω το 2010, ένα έτος λίγο λιγότερο απαίσιο από το 2009, με την ελπίδα ότι το 2011 θα βρω την απάντηση στην ερώτησή σου Στέλα, θα βρω τη λύση στο πρόβλημα που ανακαλύψαμε παρέα.. Και η ελπίδα αυτή δεν έχει χαθεί!!
Θα κλείσω χωρίς ερώτηση.. μπορώ;; ;-)

Δύο Μήνες Και Κάτι..

Λοιπόν όσο προσπαθώ να σκεφτώ πώς είμαι, πώς περνάω, τι νιώθω και λοιπά και λοιπά τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι.. Αυτό προσπάθησα να κάνω αποτυχημένα για άλλη μια φορά τις προάλλες.
Θα ρωτήσουν:
-''Είσαι χαρούμενη;''
θα πω ''ναι''
-''Είσαι ευτυχισμένη;''
Θα πω ''ναι''
-''Είσαι λυπημένη;''
Θα πω ''ναι''
-''Είσαι αγανακτησμένη;''
Θα πω ''ναι''
Και θα αναρωτηθεί κανείς έπειτα: ''Μα καλά είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα και χαρούμενη και λυπημένη; Και ευτυχισμένη και δυστυχισμένη; Τι να σας πω.. Ήξερα πως δεν μπορώ να έχω απάντηση για όλα, αλλά τώρα νομίζω ότι δεν έχω απάντηση για τίποτα.
Προσπαθώ να εκλογικεύσω, τίποτα. Προσπαθώ να παρηγορήσω, ΤΙΠΟΤΑ. Προσπαθώ να αποπροσανατολίσω, τίποτα και πάλι. Διαρκώς σε μια προσπάθεια είμαι και τίποτα δεν καταφέρνω κιόλας. Αλλά φτάνει.
Ναι κύριοι, γίνεται να είσαι και χαρούμενος και λυπημένος.. Γίνεται να είσαι χαρούμενος για σένα, για κάτι που πέτυχες ή απλά γιατί κατάφερες να επιβιώσεις άλλη μια μέρα, αλλά γίνεται να είσαι ταυτόχρονα και λυπημένος που η φίλη σου ή ο φίλος σου δεν είναι το ίδιο χαρούμενος με σένα. Που ο συνάνθρωπός σου έχει προβλήματα.. ή δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Και γίνεται αυτά τα συναισθήματα να εναλλάσσονται κάθε λεπτό κι εσύ να τρελαίνεσαι. Να μεριμνάς για τη δική σου ευτυχία και να διαπιστώνεις ότι δυστυχώς η μέριμνά σου αυτή δεν έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή του άλλου. Αυτά είναι τα ωραία της Ζωής όμως, ε;
Όταν η καρδιά βλέπει αυτό που λαχταρά, χτυπά όλο και πιο δυνατά. Κι έρχεται η λογική και αρχίζει: "συγκρατήσου!", "ηρέμησε!", "μην ενθουσιάζεσαι λέμε!".. Μμμμμ και κάτι κατάφερε τώρα ναι.. Είναι σα να λες στον πανικόβλητο "μην πανικοβάλλεσαι".. σα να λες στον ερωτευμένο "μην αγαπάς"... Μα γίνονται αυτά? Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ είναι η απάντηση! (άσχετο;;)
Και για άλλη μια φορά δεν ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Έχουν περάσει δύο μήνες και κάτι από την τελευταία ανάρτηση και δεν έχω κάπου να καταλήξω.. Ίσως και να είχα μια εβδομάδα πριν, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό εδώ το κείμενο.. Τώρα όμως, μια εβδομάδα μετά, σήμερα, δεν έχω να καταλήξω κάπου. Δυστυχώς ή ευτυχώς μάλλον δεν μπορούμε να καταλήγουμε συνεχώς σε κάποιο συμπέρασμα. Και οι μέρες κυλούν και οι μήνες περνούν...!


ΥΓ(πριν το τέλος γιατί μ'αρέσει καλύτερα!): Τώρα που το θυμήθηκα.. επίσης προσπαθώ να ακούω... Τουλάχιστον εκεί τα καταφέρνω 100% και έτσι σκοπέυω να συνεχίσω.. Ακούς;;


Κλείνω, όχι με ερώτηση, αλλά με τη φράση της Ζωής μου: "Be still my heart; thou hast known worse than this.." .. Δηλαδή; "Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες.."
Α ρε Όμηρε, να 'ξερες πόσο δίκιο είχες!

Rewind, Stop, Play, Fast Forward..

Τι καλά που θα'ταν, αν τα κουμπάκια του τίτλου ίσχυαν και για την κασσέττα της Ζωής..! (?)
Ερώτηση: τα προβλήματα, που εμφανίζονται πολλές φορές από το πουθενά, υπήρχαν από την αρχή στην κασσέττα αυτή; Ή μήπως με τα χρόνια η κασσέττα χάλασε; Ας πάρουμε περιπτώσεις:
Περίπτωση 1η: ναι τα προβλήματα υπήρχαν από την αρχή. Αν είναι έτσι τότε μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Και όταν δούμε ότι δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε άλλο, όταν τελειώσουν τα αποθέματα δύναμης που έχουμε, μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του fast forward. Θα το πατήσουμε και μετά θα πατήσουμε stop και play όταν περάσει το δυσάρεστο αυτό κομμάτι της ταινίας και ξαναφανεί ο ήλιος και η ευημερία.
Περίπτωση 2η: ναι η κασσέττα χάλασε με τον καιρό. Η ταινία έχει φθαρεί και δημιουργεί παράσιτα/προβλήματα. Τότε μπορούμε να πατήσουμε stop, να βγάλουμε την κασσέττα, να την ανοίξουμε, να την επισκευάσουμε, να την ξαναβάλουμε και να πατήσουμε play.
Και στις δύο περιπτώσεις νομίζω χάνεται το ενδιαφέρον. Επαναπαυόμαστε πως ο,τι κακό, ο,τι λάθος μπορούμε να το διορθώσουμε και αυτό μόνο υπέρ μας δεν είναι. Μέσα από τα εμπόδια και τα λάθη βγαίνουμε πιο δυνατοί. Ή τουλάχιστον πιο πλούσιοι σε εμπειρία και γνώση. Αν γνωρίζαμε ότι μπορούμε να πατήσουμε ανά πάσα στιγμή rewind ή fast forward, stop και play, τότε δε θα μαθαίναμε ποτέ να προσπαθούμε. Δε θα δοκιμάζαμε ποτέ τις αντοχές και τα όριά μας. Μάλλον δε θα ήταν και τόσο καλό αυτό..
Και θα κλείσω με μια σκέψη: νομίζω είναι καλύτερα να αφήσουμε την κασσέττα να παίζει. Γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσει η παροχή ρεύματος. Και αν παίζουμε συνέχεια με τα κουμπιά, τα φώτα θα σβήσουν και η ταινία θα είναι ακόμα στην αρχή..
Μήπως λοιπόν να μάθουμε να προχωράμε;;

Waiting For The Storm..

Θέμα των ημερών: φιλία. Απεριόριστη, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς πρέπει και δεσμεύσεις. Και χωρίς προβλήματα. "Υπάρχει", θα απαντούσα σε όποιον με ρωτούσε, αν δεν είχε προστεθεί αυτό το τελευταίο στοιχείο. Τι θα πει "χωρίς προβλήματα"; Θα ήταν ψεύτικη έτσι. Τα προβλήματα, τα εμπόδια, τα αραιά συννεφάκια είναι που δίνουν ζωντάνια στη φιλία. Έτσι πιστεύω. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος. Νομίζω όμως ότι μετά τις δυσκολίες αυτό που μένει είναι μια ακόμη πιο δυνατή φιλία.
Ο πραγματικός φίλος δείχνει κατανόηση και αφοσίωση, προσφέρει συμπαράσταση και όλα αυτά που λένε όλοι τέλος πάντων. Κοιτάζει και τον εαυτό του όμως. Λίγος εγωισμός, ένα κλικ μόνο, δεν πρέπει να υπάρχει; Όχι βέβαια μέχρι εκεί που πλέον δεν υπολογίζεις τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων..
Και φτάνω στο σκέλος εκείνο του θέματος που προβληματίζει: για πόσο καιρό μπορεί ο "φίλος" να βάζει τον εαυτό του πιο πάνω; Λίγο πιο πάνω; Για πόσο θα τον αφήνουμε να... μας αγνοεί;μας ξεχνά;μας υποβιβάζει;μας απογοητεύει; Εντάξει δεν ξέρω αν λίγος εγωισμός συνεπάγεται όλα αυτά, απλά αναρωτιέμαι.. Κι εμείς; Αυτό το παράπονο, αυτή τη δυσαρέσκεια σε ποιον θα την εκφράσουμε; Στον "ένοχο"; Ή μήπως σε κάποιο τρίτο πρόσωπο ευελπιστώντας να πάρουμε μια δεύτερη, (πιο) αντικειμενική γνώμη; Μάλλον εξαρτάται από την περίπτωση, από το βαθμό της απογοήτευσης και πολλά πολλά άλλα..
Και έρχομαι στο αγαπημένο μου σενάριο: απογοητεύεσαι από το φίλο Νο 1, βρίσκεις "παρηγοριά" στο φίλο Νο 2 και κάποια στιγμή, για κάποιο σοβαρό ή/και ανόητο λόγο, απογοητεύεσαι και από το φίλο Νο 2. Τότε είναι που σκέφτεσαι: "Μήπως τελικά φταίω εγώ; Μήπως εγώ έχω το πρόβλημα; Μήπως εγώ είμαι λάθος;".. Προσπάθησε τώρα εσύ να βγάλεις συμπεράσματα. Ίσως η λύση είναι να βρεθείτε και οι τρεις μαζί και να το συζητήσετε. Κι αν ανάψουν τα αίματα και ειπωθούν βαριές κουβέντες; Χμμμ... Οι πράξεις μπορεί καμιά φορά να επιδέχονται διορθώσεως. Τα λόγια όμως; Ξεχνιούνται; Ή η μόνη κατάληξη είναι να καταπιεστούν συναισθήματα με κίνδυνο κάποια στιγμή αυτά να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να ξεσπάσει η καταιγίδα;
Αν γίνουν αυτές οι σκέψεις με αυτή τη σειρά, τότε θα καταλήξεις στο συμπέρασμα "όχι, δε φταίνε, δεν πειράζει" και θα υποχωρήσεις. Θα συμβιβαστείς. Δεν είναι άδικο;;