"Συμπεριφορές που απογοητεύουν...απόψεις για άτομα που αλλάζουν...σκέψεις που περνούν και φεύγουν...λόγια που σχεδιάζεις να ειπωθούν αλλά ποτέ δε λέγονται...και κάπου εδώ έρχεται η ερώτηση 'αλήθεια αξίζει όλο αυτό;'. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα λάβουμε μια σίγουρη απάντηση, αλλά σχεδόν πάντα ελπίζουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι αυτή η ελπίδα έχει ήδη χαθεί."
Αυτά λέει η Στέλα.. Χμ μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν είναι και τόσο αισιόδοξο το μήνυμα, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι σε ένα βαθμό φταίω εγώ...
Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλήθεια. Γνωρίζεις κάποια άτομα και σχηματίζεις απόψεις - όπως λες κι εσύ Στέλα - και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ή και περισσότερο, έρχεται η ανατροπή. Και τι ανατροπή! Από αυτές που όντως μετά αναρωτιέσαι αν αξίζει όλο αυτό.. Αυτό ποιο;; Η γνωριμία; Η άποψη; Αναρωτιέσαι αν άξιζε να χαραμίσεις τόσο χρόνο από τη ζωή σου για αυτά τα "κάποια άτομα"; Και συγγνώμη δηλαδή, αν δεν άξιζε, τι θα κάνεις; Θα μετανιώσεις; Κι έπειτα; Όχι όχι διαφωνώ. Δεν έχει κανένα νόημα να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας. Είτε αυτές αφορούν φίλους είτε οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει να αναγνωρίζουμε το λάθος, μήπως και την επόμενη φορά καταφέρουμε να το αποφύγουμε.
Και πάλι όμως δε θεωρώ λάθος τη γνωριμία ή και τη φιλία. Λάθος - αν υπάρχει λάθος από τη δική σου πλευρά! - είναι μάλλον κάποιες κινήσεις, κάποια λόγια, κάποιες στάσεις γενικότερα σε αυτή τη 'σχέση'.. Είναι κρίμα πράγματι, τώρα που το σκέφτομαι, να αναγνωρίσεις κάτι τέτοιο μετά από καιρό, αλλά απ' την άλλη... είναι πολύ καλύτερα από το να ζεις στην άγνοια.. ή να καταλήγεις να στενοχωριέσαι μόνος σου ενώ το άλλο άτομο αγνοεί - ή ΣΕ αγνοεί... (ουφ!)
Με θλίβει που ένα τέτοιο θέμα έγινε πηγή έμπνευσης για μια νέα ανάρτηση ύστερα από ένα ομολογουμένως μεγάλο διάστημα. Όμως θα κλείσω το 2010, ένα έτος λίγο λιγότερο απαίσιο από το 2009, με την ελπίδα ότι το 2011 θα βρω την απάντηση στην ερώτησή σου Στέλα, θα βρω τη λύση στο πρόβλημα που ανακαλύψαμε παρέα.. Και η ελπίδα αυτή δεν έχει χαθεί!!
Θα κλείσω χωρίς ερώτηση.. μπορώ;; ;-)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Φίλη Έφη, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να δίνουμε απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που υπάρχουν στο μυαλό μας. Κάποια από αυτά είναι απλά για να μας προβληματίζουν και να βλέπουμε κάποια πράγματα - καταστάσεις λίγο διαφορετικά... πιο ξεκάθαρα... πιο απόμακρα ώστε να έχουμε μια πιο σωστή αντίληψη και στάση. Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν πρέπει να μετανοιώνουμε για τις επιλογές μας γιατί είναι σαν να μετανοιώνουμε για κάποια κομμάτια της ζωής μας... σαν να ακυρώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό...! Αυτό που μπορείς να σκεφτείς για να νοιώσεις καλύτερα είναι οι όμορφες στιγμές που πέρασες με αυτά τα άτομα και που δεν θα είχες περάσει άμα δεν τα είχες γνωρήσει και άσε το χρόνο να κυλήσει και όλα θα βρουν το δρόμο τους, όποιος και αν είναι αυτός...
Και ναι μπορείς να κλίσεις χωρίς ερώτηση... ή όχι;;; ;-p
Γιατί τόσος βασανισμός του νου; Τα ερωτήματα που σας απασχολούν έχουν ταλανίσει γενιές και γενιές, μάλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας, χωρίς μια σαφή απάντηση. Δεν υπάρχει ΜΙΑ απάντηση. Αυτό συνηγορεί μάλλον στο ότι ο καθείς δίνει τη δική του απάντηση, που ταιριάζει καλύτερα με τις απόψεις του.
Όπότε έρχονται τέτοιες σκέψεις στο δικό μου μυαλό, πάντα θυμάμαι το υπέροχο τραγούδι του Μάλαμα "Φύλλα αλκαλικά".
http://www.youtube.com/watch?v=WoAfK0pEqhM&playnext_from=QL&feature=bf_play&playnext=1
"Σε μια ζωή χαμένη κανένας δεν νικά"
και προχωράμε μπροστά. Χωρίς ερωτήσεις. Μόνο με διεκδικήσεις.
Καλή χρονιά Έφη.
Δημοσίευση σχολίου