Πόσοι εκεί έξω έχουν μπει στον πειρασμό και μια και δύο και τρεις φορές να φύγουν; Να μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν σε μέρη όπου δε θα γνωρίζουν ίσως κανένα. Ή τουλάχιστον σε μέρη που δε θα τους θυμίζουν τίτοτα από το παρελθόν.. Είναι δίκαιο όμως για τους ανθρώπους γύρω μας που μας αγαπούν και που νοιάζονται για μας να τους αφήσουμε πλέον έξω από τη ζωή μας; Όχι.. υποθέτω πως δεν είναι... Ξέρω όμως ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας ψηλά και να πράττουμε για εκείνον και μόνο. Να γινόμαστε εγωιστές έστω και για λίγο, έστω και για μία φορά. Αλλά πάλι.. είναι μόνο θέμα εγωισμού; Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είναι συνετό. Να το σκάσεις μακριά από ό,τι σε συνδέει με το παρελθόν.. σα δραπέτης; Γιατί; Επειδή σε κυνηγάνε οι αναμνήσεις; Μα αυτό δε δείχνει δειλία; Πρέπει να έχουμε θάρρος για να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε το μέλλον μας. Εντάξει, καμιά φορά ας είμαστε εγωιστές. Πρέπει όμως πάντα στις μάχες να είμαστε πεισματάρηδες. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τη θέση μας, δεν πρέπει να δίνουμε το όπλο εύκολα. Κι αν φύγουμε μακριά, θα είμαστε μόνοι. Και στη μάχη είναι καλύτερα να μην είσαι μόνος. Στη μάχη είναι καλύτερα να έχεις τους φίλους σου, τα αδέρφια σου, ένα κομμάτι από το παρελθόν σου. Μην το διαγράψεις ολόκληρο λοιπόν. Αν θέλεις να διαγράψεις κάτι, κάνε επιλογή. Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις άλλωστε. Μα φρόντισε να επιλέξεις σωστά. Κι αν φύγεις, θα έχεις κάνει μάλλον τη λάθος επιλογή. Τελικά, δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια.. δε δείχνει αδυναμία. Δείχνει ότι γνωρίζεις τις αντοχές σου, τα όριά σου και σταματάς εγκαίρως ώστε να μη χάσεις τη μάχη. Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος να σε βοηθήσει, ακόμα κι αν εσύ πιστεύεις ότι είσαι μόνος. Όχι. Ζήτα βοήθεια. Γιατί αλλιώς τι άλλο σου μένει να κάνεις; Να παραδοθείς; Και μετά..;