Θέλω.. θέλεις.. θέλουν...

Όταν θέλουμε να κάνουμε πράγματα χωρίς κανείς να μας εμποδίζει, σημαίνει ότι βιαζόμαστε να γίνουμε ανεξάρτητοι; Ή μήπως ήρθε πράγματι ο καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Πολλοί είναι εκείνοι που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα. Το έκανα κι εγώ για κάποιο διάστημα. Μα οι σπουδές έμειναν λίγο πίσω. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, θα έβρισκα μια δουλειά, θα τη συνδύαζα με τη σχολή και θα ζούσα τη ζωή μου. Κι ας καθυστερούσα και λίγο να πάρω πτυχίο. Θα είχα τα δικά μου χρήματα, θα πήγαινα στη σχολή μου, θα πήγαινα στη δουλειά μου, θα γύριζα στο σπίτι, θα διάβαζα ή θα ξεκουραζόμουν λίγο και ύστερα θα διάβαζα, θα μαγείρευα και θα τακτοποιούσα, θα κοιμόμουν όταν εγώ ήθελα και όχι στις 11-12 γιατί τότε κοιμούνται όλοι, θα έβγαινα με φίλους ή θα τους καλούσα στο σπίτι... Γενικά θα ζούσα τη ζωή μου όπως εγώ ήθελα και θέλω. Μπορεί η καταπίεση που νιώθουμε να προέρχεται κυρίως από εμάς τους ίδιους, αλλά όχι.. δε φταίμε μόνο εμείς. Ναι, εμείς μεγαλοποιούμε τα πράγματα και τα προβλήματά μας. Αλλά δεν τα δημιουργούμε κιόλας. Αλήθεια, είναι πολύ εγωιστικό στα 22 μόλις χρόνια του κάποιος να μιλάει για ανεξαρτησία; Εγώ πάντως δεν το πιστεύω... Άλλο είναι αυτό που με προβληματίζει.. Αν πεις ανοιχτά τα θέλω σου, ποια είναι η πιθανότητα να το εκλάβει ο άλλος ως αχαριστία; Και δηλαδή για να καταλάβω.. επειδή έχουμε επιθυμίες και δεν αρκούμαστε σε ο,τι μας δίνουν, είμαστε αχάριστοι; Τι κι αν δεν είμαστε ακόμη αυτόνομοι; Κι εμείς μπορούμε να ζητάμε, δεν μπορεί! Γιατί αν κλείσουμε το στόμα μας, αρκεστούμε σε αυτά που παίρνουμε και υποχωρήσουμε, τότε θα ζήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, τα πιο ανέμελα, χωρίς ανεμελιά. Και έπειτα θα ακούγονται λόγια όπως ''είμαι πολύ απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο ζω τη ζωή μου..'', ''δεν ξέρω δεν ξέρω.. δεν απολαμβάνω τις μέρες μου'', ''σκέφτομαι πάρα πολύ.. συνέχεια σκέφτομαι..'' και άλλα τέτοια. Και τι κερδίζουμε έτσι; Τίποτα. Χάνουμε χρόνο, χάνουμε στιγμές, χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε ευτυχία. Να λέμε λοιπόν τα θέλω μας.. Μα ποιος θα καταλάβει;;