Δύσκολα Ταξίδια

Απόγνωση. Αγανάκτηση. Απελπισία. Και κυρίως ανυπομονησία. Ένα ερώτημα μονάχα να κυριαρχεί στο μυαλό: ''Πότε επιτέλους;''. Καμιά φορά ωστόσο αλλάζει. Και τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο ν' απαντηθεί: ''Έως πότε επιτέλους;''. Είναι τόσο δυσάρεστο να ταλαιπωρείται κανείς. Η ψυχολογία του καταστρέφεται και δεν αρκεί κάτι μικρό για να αλλάξει η διάθεσή του. Τίποτα δεν αρκεί. Είναι ο οργανισμός αδύναμος να αντιδράσει. Οι άμυνες καταρρέουν και μετά τίποτα. Βυθίζεται στο σκοτάδι της μοναξιάς και της απόγνωσης. Όχι της αυτολύπησης. Όμως η απελπισία και η άρνηση κυριαρχούν. Και τότε ξεκινάει το δύσκολο ταξίδι. Ένα ταξίδι με πολλά και κυρίως δύσβατα μονοπάτια. Και στη δύσκολη αυτή πορεία τα εμπόδια δε σταματούν ποτέ. Κάθε άλλο.. Κάθε στιγμή εμφανίζεται κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο... Και παρ' όλους τους αγώνες και τις προσπάθειες, οι πληγές εμφανίζονται. Διαδέχονται η μια την άλλη. Και είναι τέτοιες που δε φεύγουν. Και το κυριότερο, δεν ξεχνιούνται εύκολα. Ίσως και καθόλου, κανείς δεν ξέρει. Και στο τέλος του ταξιδιού αυτού, τα σημάδια είναι πολλά. Και είναι δύσκολο να φύγουν. Χρειάζονται καινούριες προσπάθειες. Προσπάθειες όμως που θέλουν δύναμη. Δύναμη την οποία ο οργανισμός δεν έχει πια. Και θέλει ίσως βοήθεια για να την αποκτήσει. Τι θα συμβεί όμως αν δε βρει τρόπο να τη ζητήσει;