Είναι φορές που η ζωή φαίνεται τόσο μικρή. Και άλλες που φαίνεται τόσο μεγάλη και κυλάει τόσο μα τόσο αργά. Και όταν εσύ νιώθεις ότι τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι χειρότερα για σένα και δε θέλεις τίποτ' άλλο παρά να περάσουν γρήγορα οι άσχημες μέρες, τότε είναι που η ζωή καθυστερεί και προχωρά βασανιστικά αργά. Λες και το κάνει επίτηδες! Κι εσύ τη μια θέλεις να μείνεις μόνος και τη άλλη να έχεις παρέα μήπως και ξεχαστείς. Γενικότερα όμως έχεις τάσεις φυγής. Θέλεις να ξεφύγεις από όλους και απ' όλα μήπως και μπορέσεις επιτέλους να ησυχάσεις. Μήπως όμως αυτή είναι η λύση τελικά; Μήπως η φυγή είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να "φτιάξεις" τη δική σου ζωή; Μήπως έτσι θα διώξεις από το μυαλό σου την ανόητη σκέψη ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα; Να επικεντρωθείς στον εαυτό σου μήπως και σώσεις την κατάσταση.. Ναι αλλά ποιος εγγυάται ότι αν αφοσιωθείς σε σένα, τα προβλήματά σου θα λυθούν;
Λοιπόν δεν ξέρω αν η ζωή είναι μικρή ή μεγάλη, όμως είναι σίγουρα αβέβαιη. Και μεν φεύγεις, αλλά κάπου βαθιά μέσα σου ελπίζεις ότι θα σε αναζητήσουν. Τι γίνεται όμως, αν αυτό δε συμβεί ποτέ; Πόσο εύκολα συμβιβάζεσαι; Αλήθεια....υπάρχει κατάλληλη στιγμή για ένα τέτοιο συμβιβασμό;;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου