Σήμερα μου είπανε πως μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου σε πράγματα που δε θέλεις να δεις, μα δεν μπορείς να κλείσεις την καρδιά σου σε αυτά που δε θέλεις να αισθανθείς. Μπορούμε να αγνοούμε αλήθεια εσκεμμένα πράγματα και γεγονότα που μας αφορούν απλά και μόνο επειδή δε θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε; Μια φίλη μου λέει πως όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Επομένως πρέπει να τα βλέπουμε και να μας βλέπουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνουν, όχι; Γιατί αφήνουμε για αργότερα κάτι που μπορούμε να κάνουμε τώρα; Επειδή είμαστε δειλοί; Τι θα πει δειλός; Οι υπεκφυγές δε σημαίνουν απαραίτητα δειλία.. εκτός κι αν γίνονται επανηλημμένα και σκόπιμα οπότε και χάνουν το νόημά τους. Πρέπει να έχουμε θάρρος. Και να χειριζόμαστε τις καταστάσεις όταν αυτές δημιουργούνται και με όποιο τρόπο μπορούμε. Κι αν πράγματι όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γιατί να κλείσουμε τα μάτια μας; Επειδή δε θέλουμε να βλέπουμε; Σε τι θα ωφελήσει αυτό; Αν δεν μπορούμε να κλείσουμε την καρδιά μας σε αυτά που δε θέλουμε να αισθανθούμε και την αφήνουμε να πληγώνεται και μια και δυο και τρεις φορές, πόσο θα μας στοιχίσει, αν δούμε αυτό που δε θέλουμε να δούμε; Αυτό που βλέπουν τα μάτια μας είναι παροδικό. Όμως η ποινή της καρδιάς, για ένα ''αδίκημα'' που μπορεί και να μη διέπραξε, έχει διάρκεια και μάλιστα κανείς δεν ξέρει πόση. Οι εικόνες είναι εικόνες και δεν μπορούν να συγκριθούν με τα συναισθήματα. Ακόμα κι αν μια εικόνα προκαλεί συναισθήματα. Ακόμα και τότε, αυτό που επηρεάζει περισσότερο - ίσως πονάει και περισσότερο - είναι το συναίσθημα. Η ικανότητα αυτή που έχουμε να αισθανόμαστε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πονάμε, να γελάμε, να κλαίμε είναι πιο ισχυρή. Η απορία λοιπόν που μου γεννήθηκε όταν άκουσα την πρώτη αυτή φράση είναι: ''Θα κερδίσουμε κάτι, αν κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτά που δε θέλουμε να δούμε;'' Τι σημασία θα έχει αυτό το κάτι; Και αλήθεια.. για πόσο;