Μια χειραψία. Μια λέξη. Ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Ένα χάδι. Ένα φιλί. Κινήσεις μικρές που όμως μπορούν να μείνουν στο μυαλό μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, ανθρώπους που αναπολούν στιγμές έντονες σα να συνέβησαν μόλις πριν λίγα λεπτά, μπορούν να συμβούν και σε εμάς. Μπορούμε κι εμείς να αναπολούμε. Να ονειρευόμαστε ξύπνιοι. Στιγμές που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε, στιγμές που θα θέλαμε να ζήσουμε. Είναι ωραίο να έχουμε λίγο ρομαντισμό. Να αποζητάμε την ομορφιά στη ζωή μας κάπου κάπου. Στιγμές που θα δώσουν χρώμα στο άχρωμο, ομορφιά στο άσχημο, χαρά στο λυπημένο, ζωή στη ζωή μας. Ας είναι προσωρινό.. δεν πειράζει και τόσο.. ελπίζουμε μόνο αυτό το προσωρινό και λίγο να μας δώσει δύναμη να προχωρήσουμε. Γιατί να μην είμαστε και λίγο ονειροπόλοι; Είμαστε ρεαλιστές, είμαστε πεζοί, ρηχοί, εξαρτιόμαστε σε μεγάλο βαθμό από το χρήμα. Γιατί να αποκλείουμε τα όνειρα από τη ζωή μας; Τελικά η φαντασία είναι ζωτικής σημασίας ειδικά όταν βρισκόμαστε πλέον στην περίφημη αυτή φάση άρνησης. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε αυτό που ο άλλος μας επιβάλλει και έτσι ζούμε σε έναν κόσμο φανταστικό όπου κάποια πράγματα - όχι όλα- γίνονται όπως εμείς θέλουμε. Όχι δεν είμαστε τρελοί. Είμαστε ονειροπόλοι. Κι αν λάβουμε υπόψη ότι πολλά δεν είναι όπως τα θέλουμε, τότε σίγουρα τα όνειρα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας. Και είναι κακό κάπου κάπου να αφηνόμαστε στα όνειρα και να περιπλανιόμαστε στη φαντασία; Εγώ πάντως δεν το νομίζω. Βέβαια.. κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε στο όνειρο, εάν η άρνηση είναι τέτοια που να μην μπορούμε να αποδεχτούμε ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά... στη θέα αυτού του κινδύνου, σταματάμε ή ρισκάρουμε και συνεχίζουμε;