Αυτές οι αναμνήσεις... Δεν αφήνουν το μυαλό σε ησυχία! Παιχνίδια και ξανά παιχνίδια και δεν ηρεμείς ποτέ..! Ξέρεις ότι δε θα φύγουν ποτέ, αλλά δε σταματάς να προσπαθείς να παραπλανήσεις το μυαλό ώστε να μη σκέφτεται/αναπολεί/ονειρεύεται.. Ονειρεύεται το μυαλό; Ίσως ονειρεύεται η καρδιά και απλά παρασέρνει και το μυαλό. Μάλλον όμως δεν έχει και πολλή σημασία ποιος ονειρεύεται. Σημασία έχει το όνειρο. Ο κόσμος στον οποίο τελικά ταξιδεύουμε προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τις αναμνήσεις. Αυτός ο κόσμος είναι άραγε ίδιος κάθε φορά; Ανοίγουμε τα μάτια και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα είτε αυτή είναι σκληρή είτε όχι. Την επόμενη φορά που θα κλείσουμε τα μάτια και το μυαλό, θα βρεθούμε στον ίδιο πάλι κόσμο; Κι αν αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς; Υπάρχει περίπτωση να βγούμε εκτός ορίων; Να μην μπορούμε πλέον να διακρίνουμε το όνειρο από την πραγματική ζωή; Προσπαθούμε πολύ να μη χάσουμε το μέτρο. Προσπαθούμε πολύ να ξεχάσουμε γεγονότα. Προσπαθούμε πολύ να μην ξεχάσουμε γεγονότα. Η ζωή δηλαδή είναι μια συνεχής προσπάθεια. Πότε για το ένα και πότε για το άλλο. Κι αν κάποιος κουραστεί και δεν μπορεί να προσπαθεί άλλο; Αν νιώθει ότι το βάρος ολοένα και μεγαλώνει; Πού θα βρει μιαν άκρη να στηριχθεί και να ξαποστάσει; Υπάρχει μήπως κάπου ένας διακόπτης που μπορούμε να τον πατήσουμε αν κουραστούμε και να σταματήσουν και τα παιχνίδια των αναμνήσεων και οι προσπάθειες και όλα; Έστω και για λίγο..;