Κρυβόμαστε. "Μεταμορφωνόμαστε" και προσπαθούμε να μη δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό πιστεύοντας ότι έτσι δε θα καταλάβουν οι γύρω μας πόσο ευάλωτοι είμαστε στην πραγματικότητα. Ωραία λύση..
Και τι καταφέρνεις τελικά; "Γίνεσαι ο, τι εσύ φοβόσουν" και άντε μετά να φανερωθείς. Και πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι όταν δουν ότι τελικά δεν είσαι αυτός/αυτή που πίστευαν και έβλεπαν τόσο καιρό; Μάλλον όμως τότε θα φανούν οι αληθινοί φίλοι που έχεις εκεί έξω. Ή μήπως αληθινοί είναι οι φίλοι που έχουν ήδη καταλάβει τον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν που κρύβεται εκεί πίσω; Τέλος πάντων το πρόβλημα είναι άλλο: Πώς θα κάνεις την ''αποκάλυψη''. Και αλήθεια.. πού είναι αυτό το θάρρος που χρειάζεται για κάτι τέτοιο;; Και ρωτώ επίσης: Τι ώθησε σε αυτή την υποκρισία; Δηλαδή ο ''άλλος εαυτός'' είναι καλύτερος; Ποιος θα κρίνει; Είναι αργά πια;;
''..πώς να σ' αγαπήσω πώς να μείνω εδώ
αφού ούτε εμένα πια δεν αγαπώ...''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου