Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ζήλια. Τι μπορεί να πει κάποιος για τη ζήλια; Ναι, πολλές φορές μας οδηγεί σε κινήσεις ακραίες και ίσως λανθασμένες. Όμως.. ταυτόχρονα.. μας δείχνει ότι ζούμε. Ότι είμαστε ικανοί να νιώσουμε, να αισθανθούμε, να αναζητήσουμε τρόπους ώστε να είμαστε κοντά στο άτομο που μας ενδιαφέρει. Υπάρχει βέβαια και η ζήλια μεταξύ φίλων. Όμως αν η φιλία είναι πραγματική, τότε η ζήλια δε δημιουργεί προβλήματα και εντάσεις. Δεν πρέπει τουλάχιστον. Όταν νιώθουμε το αίσθημα αυτό της ζήλιας, τι κάνουμε; Ας πούμε καλύτερα τι πρέπει να κάνουμε και όχι τι κάνουμε στην πραγματικότητα. Πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε από πού πηγάζει η ζήλια που νιώθουμε. Είναι επειδή θα θέλαμε να έχουμε αυτό που έχει το άλλο άτομο; Ή επειδή πιστεύουμε ότι χάνουμε; Ότι μας κλέβουν κάτι δικό μας; Γιατί πολλές φορές αυτά τα δύο, λανθασμένα βέβαια, τα συγχέουμε.. Και τότε είναι που κάνουμε λάθη. Μπορεί και μεγάλα μάλιστα. Και το ένα λάθος θα φέρει το άλλο και τελικά.. έτσι απλά.. θα καταστρέψουμε ίσως κάτι που δε φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να χαθεί. Έπειτα, μας λείπει αυτό που χάσαμε, μετανιώνουμε για τα λάθη μας και καταδικάζουμε τη ζήλια και τον εαυτό μας που επέτρεψε να κυριευτεί από αυτή. Είναι μονόδρομος όμως; Όχι. Χρειάζεται λίγος μόνο αυτοέλεγχος, λίγη αυτοσυγκράτηση, λίγη μόνο ψυχραιμία. Λίγη μόνο ώστε να καταφέρουμε τελικά να περιοριστούμε στην αληθινή πηγή της ζήλιας μας. Ίσως να μη φταίει το άλλο άτομο τελικά.. Ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται στον εαυτό μας.. μέσα μας. Μα τι λέω; Πώς μπορεί κάποιος να ελέγξει τα συναισθήματά του; Για ποιο αυτοέλεγχο μιλάμε; Για ποια ψυχραιμία; Στις περισσότερες περιπτώσεις η καρδιά υπερισχύει του μυαλού και τότε πράττουμε ανεξέλεγκτα, απερίσκεπτα. Και μετά έρχονται πάλι τα λάθη και επαναλαμβάνεται η ιστορία όπως και εγώ.. Ίσως τελικά να πρέπει να ψάξουμε μέσα μας, βαθιά μέσα μας, μήπως βρούμε αυτό που πραγματικά μας λείπει, αυτό που πραγματικά θέλουμε και ζηλεύουμε. Ναι, πρέπει να ελέγχουμε τη ζήλια. Πού βάζουμε όμως το μέτρο τελικά; Στην καρδιά ή στις πράξεις μας;