Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Η Stella σήμερα γράφει:
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο... Να είσαι κοντά σε πολλούς, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά σε κανέναν ή αποκλεισμένος από όλους μη έχουντας κανένα δίπλα σου.. μόνο τον εαυτό σου; Στην πρώτη περίπτωση πολύ πιθανό είναι να μην είναι ούτε αυτός κάπου εκεί κοντά, καθώς θα έχει χαθεί μέσα στο τόσο πλήθος προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, όχι μόνο στον ίδιο, αλλά γενικότερα. Από την άλλη, στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει πάντα η άλλη σου πλευρά που παριστάνει μόνιμα το συνήγορο του διαβόλου κι εσύ προσπαθείς άλλοτε να δικαιολογηθείς και άλλοτε να τον αγνοήσεις. Υπάρχουν στιγμές που είσαι αόρατος. Δεν είναι κανείς εκεί να σε ακούσει, ενώ αν γυρίσεις υπάρχουν τόσα μάτια που σε κοιτούν.. ή τουλάχιστον έτσι κάνουν. Αυτές τις στιγμές θα προτιμούσες ίσως να είσαι μόνος σου κάνοντας τον εσωτερικό σου διάλογο ελεύθερος. Τι γίνεται όμως όταν αυτά που θα ''ακούσεις'' από εσένα πονάνε ή είναι αυτά που δε θα ήθελες να ακούσεις ποτέ και από κανέναν; Πόσο μάλλον να σκεφτείς ο ίδιος; Αν κάποιος με έβαζε να διαλέξω ανάμεσα στο να είμαι ''μόνη μου'' μέσα στο πλήθος ή απλά εγώ και ο εαυτός μου, ίσως μετά από πολλή πολλή σκέψη διάλεγα να είμαι χαμένη μέσα στο πλήθος. Σου κάνει εντύπωση; Γιατί; Ποιος δε φοβάται να αναμετρηθεί με το μέσα του;;; Δεν ξέρω αν το ότι είμαστε νοήμονα όντα μας κάνει καλύτερους, αλλά σίγουρα μας κάνει ιδιαίτερους και όχι τόσο ευτυχισμένους κάποιες φορές... Δηλαδή εσύ τι θα διάλεγες; Τη λαοθάλασσα ή τη συνεχή εσωτερική διαμάχη;