Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Stella Stella.. Το δίλημμα που βάζεις είναι κάτι παραπάνω από μεγάλο! Να είμαστε ''μόνοι'' ανάμεσα σε πολλούς; Ή να είμαστε μόνοι και να πολεμάμε με τον εχθρό-εαυτό μας; Νομίζω πως τελικά κανείς δεν ξέρει τι θέλει. Όταν είσαι μόνος με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου, τότε ίσως και να αποζητάς τη διαμάχη - την εσωτερική αυτή διαμάχη- έπειτα από λίγο καιρό.. απλά και μόνο για να μην πλήττεις..! Μα όταν είσαι μόνος, χαμένος μέσα στο πλήθος, ίσως κινδυνεύεις λιγότερο. Γιατί στην όποια διαμάχη προκύψει, εάν χρειαστείς βοήθεια, θα την αναζητήσεις σε αυτή τη ''λαοθάλασσα''! Έχω ξαναπεί ότι στη μάχη είναι καλύτερα να μην είσαι μόνος. Και έχω επίσης ξαναπεί ότι οι φίλοι μας, οι γύρω μας, μπορούν να μας βοηθήσουν ακόμα και χωρίς να το καταλάβουν ή -πάλι- χωρίς να το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι! Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια.. δε δείχνει δειλία. Δείχνει ότι έχουμε επίγνωση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι - ή δε θα είναι- λίγες οι φορές που θελήσαμε/θα θελήσουμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας το πρόβλημά μας. Ακόμη κι αν δεν το δημιουργήσαμε εμείς. Μπορείς να έχεις πείσμα, να πεις ''όχι.. δε θέλω βοήθεια από κανέναν.. θα τα καταφέρω μόνος/μόνη μου..''. Και αν δεν τα βγάλεις πέρα τελικά, μπορείς να καταφύγεις στη ''λαοθάλασσα'' για ένα χέρι βοηθείας. Γιατί στη ζωή μας, μπορούμε καμιά φορά να ''κάνουμε πίσω''. Όχι να υποχωρούμε, όχι να παραδινόμαστε. Να μετανιώνουμε. Να αλλάζουμε τρόπο σκέψης. Να αλλάζουμε τρόπο αντιμετώπισης. Κάνουμε μια στροφή, βλέπουμε τη ζωή και τα προβλήματά μας αλλιώς (ή και όχι..) και αναζητούμε νέες τάσεις, νέες λύσεις. ''Υπάρχουν στιγμές που είσαι αόρατος'' λες.. Ναι, υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές. Μου έχει συμβεί κι εμένα επανηλημμένα. Ακόμα και στην απλή περίπτωση του λεωφορείου: είναι ουσιαστικά άδειο, στέκομαι όρθια και ένας κύριος, στην προσπάθεια του να κατέβει στη στάση αυτή (δε θέλει και πολύ κόπο κύριέ μου..!) πέφτει πάνω μου, αναφωνώ ''ωπ!ωπ!'', αγανακτεί, κατεβαίνει φωνάζοντας και βρίζοντας και.. όχι μόνο δε ζητάει μια απλή συγγνώμη, αλλά δε μου απευθύνει καν ένα βλέμμα! Κι εκεί λοιπόν εγώ ρωτάω: Είμαι αόρατη; Μιλάω και δε με ακούνε; Δεν έχει καμία σημασία η υπαρξή μου επιτέλους;; Μα πριν βιαστούμε να κρίνουμε.. ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε και την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο κύριος αυτός. Μπορεί να βίωνε το δικό του εσωτερικό αγώνα. Να πολεμούσε με τον εχθρό-εαυτό του και να μην αντιλαμβανόταν το περιβάλλον γύρω του και κατά συνέπεια την παρουσία μου δίπλα του. Ή πάλι μπορεί να έχανε στον πόλεμο αυτό, να τελείωνε η ενέργειά του και να αναζήτησε νέα πηγή δύναμης ασυναίσθητα, μέσω της επαφής με κάποιον άλλο. Οπότε, στην περίπτωση αυτή, για μένα, εγώ ήμουν μόνη κι εκείνος μέρος της ''λαοθάλασσας'' που δε με έβλεπε ή με αγνοούσε σκόπιμα, αλλά για εκείνον, ήταν αυτός μόνος κι εγώ μέρος της ''λαοθάλασσας'' όπου θα μπορούσε συνειδητά ή μη να αναζητήσει βοήθεια. Και ίσως η αγανάκτηση και οι φωνές να ήταν απλά ένας τρόπος εξαγωγής της ενέργειας που έλαβε ώστε να νικήσει στην ''εσωτερική του διαμάχη''. Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μια συνεχή εσωτερική διαμάχη, όπως πολύ εύστοχα λες.. Και από την άλλη είναι η λαοθάλασσα. Στα πλαίσια της πρώτης όμως μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια ανά πάσα στιγμή από τη δεύτερη.. Μήπως λοιπόν το δίλημμα που θέτεις.. είναι από αυτά που δεν έχουν απάντηση, γιατί απλά δε χρειάζεται να τη δώσουμε;

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Η Stella σήμερα γράφει:
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο... Να είσαι κοντά σε πολλούς, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά σε κανέναν ή αποκλεισμένος από όλους μη έχουντας κανένα δίπλα σου.. μόνο τον εαυτό σου; Στην πρώτη περίπτωση πολύ πιθανό είναι να μην είναι ούτε αυτός κάπου εκεί κοντά, καθώς θα έχει χαθεί μέσα στο τόσο πλήθος προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, όχι μόνο στον ίδιο, αλλά γενικότερα. Από την άλλη, στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει πάντα η άλλη σου πλευρά που παριστάνει μόνιμα το συνήγορο του διαβόλου κι εσύ προσπαθείς άλλοτε να δικαιολογηθείς και άλλοτε να τον αγνοήσεις. Υπάρχουν στιγμές που είσαι αόρατος. Δεν είναι κανείς εκεί να σε ακούσει, ενώ αν γυρίσεις υπάρχουν τόσα μάτια που σε κοιτούν.. ή τουλάχιστον έτσι κάνουν. Αυτές τις στιγμές θα προτιμούσες ίσως να είσαι μόνος σου κάνοντας τον εσωτερικό σου διάλογο ελεύθερος. Τι γίνεται όμως όταν αυτά που θα ''ακούσεις'' από εσένα πονάνε ή είναι αυτά που δε θα ήθελες να ακούσεις ποτέ και από κανέναν; Πόσο μάλλον να σκεφτείς ο ίδιος; Αν κάποιος με έβαζε να διαλέξω ανάμεσα στο να είμαι ''μόνη μου'' μέσα στο πλήθος ή απλά εγώ και ο εαυτός μου, ίσως μετά από πολλή πολλή σκέψη διάλεγα να είμαι χαμένη μέσα στο πλήθος. Σου κάνει εντύπωση; Γιατί; Ποιος δε φοβάται να αναμετρηθεί με το μέσα του;;; Δεν ξέρω αν το ότι είμαστε νοήμονα όντα μας κάνει καλύτερους, αλλά σίγουρα μας κάνει ιδιαίτερους και όχι τόσο ευτυχισμένους κάποιες φορές... Δηλαδή εσύ τι θα διάλεγες; Τη λαοθάλασσα ή τη συνεχή εσωτερική διαμάχη;

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Σνίτσελ Με Βότκα Τσέχωφ

Μια παράσταση που σε κερδίζει και σε ωθεί να προβληματιστείς για μια ακόμη ίσως φορά: Τι είναι τελικά ο έρωτας; Τι ερώτηση... Κι ενώ κανείς δεν καταφέρνει να δώσει μια απάντηση που να μας ικανοποιεί όλους, γεννιούνται νέες ερωτήσεις και νέες και νέες και η ιστορία/ ο προβληματισμός/ η περιπέτεια δε σταματά ποτέ. Ποιος κάνει θυσίες; Ποιος μένει πιστός; Ποιος αγαπά αληθινά με την καρδιά του και όλο του το είναι; Ερωτήσεις του ''ποιος'', ''τι είναι'', ''γιατί'', ''τι σημαίνει''... Τόσες ερωτήσεις που γνωρίζω και ακόμη τόσες που δεν έχω μάθει ακόμα. Το δίλημμα: ''Να ρισκάρω;.. ή μήπως όχι;''. Να.. τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μας από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε το πρώτο πρώτο ''σύμπτωμα'' μέχρι ίσως το τέλος - αν υπάρξει!- του ταξιδιού. Πόσα ερωτηματικά γεννάει ένα μόνο συναίσθημα..! Πάντα θα με ξαφνιάζει, πάντα θα μαθαίνω και κάτι καινούριο και διαφορετικό. Έρωτας.. αλήθεια.. υπάρχει κάποιος εκεί έξω που τον έχει καταλάβει;

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Να κρατάμε τις καλές αναμνήσεις και κάπου κάπου να τις αναπολούμε. Το θέμα είναι να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι είναι μόνο αναμνήσεις. Γιατί τότε κινδυνεύουμε να αποκλειστούμε σε ένα αδιέξοδο που θα έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας. Τελικά τι είναι καλύτερο; Να ζούμε, να μην ξεχνάμε και να αναπολούμε; Ή να ζούμε και έπειτα να ξεχνάμε; Οπότε.. και δε θα προβληματιζόμαστε;!; Τα ψάρια, λες Stella, έχουν μνήμη λίγων μόνο δευτερολέπτων.. Ίσως γι'αυτό και ένα χρυσόψαρο μπορεί να ζήσει μέσα σε μια γυάλα. Γιατί κάθε λίγα δευτερόλεπτα ξεχνά τη μονοτονία και την αδιάφορη ζωή που άθελά του καταδικάστηκε να ζει. Ίσως όμως δεν είναι λύση το να ξεχνάμε τελείως. Αλλά αλήθεια.. τι ιδανικό θα ήταν να καταφέρναμε να χωρίσουμε το μυαλό μας σε επίπεδα! Έτσι θα μπορούσαμε να ταξινομούμε τις αναμνήσεις μας ανάλογα με το περιεχόμενό τους και ανάλογα με τις δικές μας επιθυμίες..! Τα αρνητικά και ανεπιθύμητα θα τα απωθούσαμε στο τελευταίο τελευταίο επίπεδο και οι δύσκολες στιγμές μας θα έπαιρναν τέλος. Και η ζωή θα κυλούσε ήρεμα και ωραία. Ουτοπικά όμως. Ναι η ζωή μας θα ήταν χωρίς προβλήματα και σκοτούρες, αν ξεχνούσαμε τα πάντα έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά ή ώρες. Μα δεν είμαστε εξελικτικά όντα; Πιστεύω πως αν είχαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε, παρ' όλα τα δυσάρεστα που πιθανώς έχουμε ζήσει, θα επιλέγαμε μια μοίρα διαφορετική από αυτή των ψαριών. Θα επιλέγαμε την ελευθερία και όχι τη γυάλα. Θα επιλέγαμε να μην ξεχνάμε. Συμπεράσματα; Πολλά και διάφορα και ταυτόχρονα κανένα. Μήπως λοιπόν να αλλάξουμε θέμα;