Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Φιλία & Ειρωνεία

Έχετε ποτέ αισθανθεί ότι οι φίλοι και οι γνωστοί σας δεν προσέχουν αυτά που λέτε; Ότι βαριούνται με την παρέα σας; Ότι αυτά που λέτε τους φαίνονται τόσο ανούσια που καταλήγουν να απαντούν μονολεκτικά ''μμμμ ναι..'', ''τι μου λες..'' κ.λπ. ; Μα τι κάνουν; Αλήθεια το λένε ή ειρωνεύονται; Τελικά πόσοι από αυτούς με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά είναι πράγματι φίλοι μας και πόσοι όχι; Μπορούμε να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε; Ή πρέπει να το σκεφτόμαστε δύο φορές φοβούμενοι την αντίδραση των ''φίλων'' μας; Δηλαδή γιατί να είμαι αυτή που θέλουν οι άλλοι; Κι αν αυτή είναι τελείως διαφορετική από μένα; Νομίζω πως κάποιες θυσίες και παραχωρήσεις δεν αξίζουν τόσο ώστε να τις κάνουμε. Αν οι άλλοι δε θέλουν να σε δεχτούν όπως εσύ είσαι, τότε μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθείς. Μα ποιος από όλους αυτούς θα μιλήσει ποτέ και θα πει ότι υποκρίνεται; Πώς θα το καταλάβεις εσύ διαφορετικά; Πω πω αναπάντητα ερωτήματα. Άντε τώρα να απαντηθούν.. Και μέχρι τότε θα κυριαρχεί η αμφιβολία... Είναι ζωή αυτή;;

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Αλλαγές και υποχρεώσεις, υποχρεώσεις και αλλαγές...
Τι παράξενο που είναι όμως. Χρόνια ολόκληρα πίστευα ότι το άγχος το είχα διώξει μακριά. Μόνο κακό κάνει άλλωστε. Πόσο λάθος ήμουν όμως.. Καταπιέζεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, και νομίζεις ότι βρήκες τη λύση και την ηρεμία σου. Μα να που έρχεται τελικά κάποια στιγμή που ο χώρος αυτός των καταπιεσμένων ξεχειλίζει. Και τότε χάνεται και η ηρεμία και η ησυχία και όλα. Κι ύστερα; Πώς θα ισορροπήσεις και πάλι; Πότε θα ισορροπήσεις και πάλι; Και θα υπάρχει κάποιος εκεί δίπλα να σε στηρίξει; Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο για αυτόν τον κάποιο να διώξει για λίγο τον εγωισμό του μακριά. Γιατί αν κοιτάζει τον εαυτό του, πώς θα σε στηρίξει; Πώς θα σου δείξει πού να πατήσεις ώστε να σηκωθείς και πάλι; Και αναρωτιέμαι και πάλι... Αν όλοι εκεί γύρω είναι τόσο τυφλοί που δε βλέπουν ότι έπεσα, πώς θα καταλάβουν ότι χρειάζομαι βοήθεια; Πρέπει δηλαδή οπωσδήποτε να φωνάξω για βοήθεια; Κανένας δε θα πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει από μόνος του; Αλλά έτσι είναι.. σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του, τη δική του ευημερία πρώτα και έπειτα - ίσως - των υπολοίπων. Και μεγαλώνεις εσύ ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Θα κάνεις το χωριό σου, την πόλη σου, τη χώρα σου ένα καλύτερο μέρος για να ζεις και να ζουν. Έχω όμως την εντύπωση ότι η ελπίδα αυτή γίνεται όλο και πιο αχνή στην εικόνα του μέλλοντος. Μετά αχνοφαίνεται και τέλος εξαφανίζεται εντελώς. Και τελικά ρωτώ: πού πάνε οι ελπίδες μας όταν σβήνουν και χάνονται;

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Because The Night..

Τελικά ο έρωτας είναι τόσο απρόβλεπτος.. τρυπώνει παντού και ξετρυπώνει από παντού! Εκεί που δεν το περιμένεις, να τα πρώτα σημάδια κι έπειτα τα δεύτερα κι έπειτα...
Ίσως τελικά πρέπει να μην κυνηγάς και πολύ αυτό που λαχταράς και να αφήνεις τη μοίρα να κάνει τα μαγικά της. Λίγη μαγεία πάντα είναι ευπρόσδεκτη άλλωστε, έτσι δεν είναι;
Το τραγούδι αυτό της Patti Smith το αφιερώνω σε εραστές και ερωτευμένους:

Take me now baby here as I am
Pull me close, try and understand
Desire is hunger is the fire I breathe
Love is a banquet on which we feed

Come on now try and understand

The way I feel when I'm in your hands
Take my hand come undercover
They can't hurt you now,
can't hurt you now, can't hurt you now


Because the night belongs to lovers
Because the night belongs to lust
Because the night belongs to lovers
Because the night belongs to us..


Patti Smith: http://www.youtube.com/watch?v=0brHGJ6xqbk

Κάτι που μου έκανε εντύπωση: ''Feelings are much like waves. We can't keep them from coming, but we can choose which one to surf.'' Διαφωνείτε;;

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

''But If You Wanna Leave...''

Now, that I've lost everything to you
You say you wanna start something new
And it's breakin' my heart you're leavin', baby, I'm grievin'
But if you wanna leave, take good care
Hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there

Ooh, baby, baby, it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile..

Όταν έχεις χάσει τα πάντα, μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή και πάλι; Είναι τόσο εύκολο αλήθεια; Προχωράς πλέον σε ένα νέο μονοπάτι, χαράσσεις μια καινούρια πορεία ελπίζοντας ότι είναι προς το καλύτερο. Εύκολο - δύσκολο τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι πήρες την απόφαση και ξεκινάς και πάλι. Από το μηδέν ίσως, αλλά γεμάτος με γνώση - λίγη ή πολλή - από το παρελθόν. Κι ας γίνουν λάθη ξανά. Κι ας πάρεις και πάλι τη λάθος στροφή. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και η όπισθεν.. Αυτό είναι το καλό με τη Ζωή. Μπορείς να κάνεις και λάθη. Το σημαντικό είναι να ξέρεις να τη ζεις. Γιατί διαφορετικά θα κυλήσουμε στην κατηφόρα και μετά δε θα ξέρουμε πώς να ανεβούμε..! Και αν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δεν έχεις τίποτα να χάσεις πλέον, γιατί να μη ρισκάρεις; Γιατί να μη δοκιμάσεις; Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα προστεθεί άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια στο βιογραφικό σου. Πιστεύω όμως ότι οι επιτυχίες θα είναι τόσο περισσότερες που μια ακόμη άκαρπη προσπάθεια δε θα έχει μεγάλη επίδραση στη ζωή σου. Λίγη θετική σκέψη χρειάζεται. Λίγο φως. Ίσως και κάποιος να σου αναπτερώνει το ηθικό κάπου κάπου..! Με λόγια, με ματιές, με πράξεις.. ακόμα και με σκέψεις. Με έβαλαν χθες να υποσχεθώ ότι θα χαμογελάω. Ότι δε θα διώξω τη λάμψη από το βλέμμα μου και το πρόσωπό μου γενικότερα. Ότι δε θα κλείνομαι στον εαυτό μου. Ότι ότι ότι ότι.. Εγώ υπόσχομαι ότι θα κάνω ο, τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να μάθω να ζω τη ζωή μου και να μην κατρακυλήσω στην κατηφόρα ποτέ ξανά. Άλλο να κατέβεις ένα ένα τα σκαλιά και άλλο να βρεθείς ξαφνικά στο υπόγειο με το κεφάλι στο πάτωμα, έτσι δεν είναι; Υπόσχομαι λοιπόν ότι θα ανεβοκατεβαίνω τα σκαλοπάτια της ζωής ένα ένα όταν και όπως εγώ θέλω. Το τραγούδι του τίτλου αφιερωμένο εξαιρετικά... Άλλωστε.. πόσο άγριος μπορεί να είναι αυτός ο κόσμος; Είμαστε τόσο αδύναμοι που δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε;

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Σε Άλλο Κλίμα..

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε μια από τις καλύτερές μου φίλες...

Γενέθλια. Μια αφορμή για να γίνει πραγματικότητα η πολυσυζητημένη συνάντηση της παλιοπαρέας... Να βρεθούν και πάλι - όλοι μαζί - εκείνοι που χάθηκαν αλλά και εκείνοι που δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ο ένας τον άλλο. Αναπόληση εμπειριών - κοινών και μη.. Αμηχανία όταν δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε για να μην κυριαρχήσει η σιωπή και πιέζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί κάτι. Φαγητό, ποτό, γλυκό και παράλληλα συζητήσεις, στιγμές αμηχανίας και γέλιο άφθονο! Να θέλεις να φύγεις για να μην ξενυχτάς κι άλλο, αλλά ταυτόχρονα να μη θέλεις να δώσεις τέλος στη βραδιά αυτή γιατί περνάς καλά. Οι αρνητικές σκέψεις κάνουν φτερά και απλά περνάς καλά! Αυτό συμβαίνει όταν βγαίνεις να διασκεδάσεις με φίλους. Διασκεδάζεις. Και αν δε νιώθεις ότι περιβάλλεσαι από φίλους ή αν δε θέλεις να διασκεδάσεις; Κάθεσαι σπίτι σου, μόνος σου, στην ησυχία σου και βγαίνεις την επόμενη φορά..! Και κανένας δε σε παρεξηγεί, γιατί όποιος το κάνει δε θα είναι φίλος. Και χθες λοιπόν μια φίλη μου κανόνισε μια τέτοια έξοδο μια και έφτασαν τα γενέθλιά της. Μια φίλη μου που ο,τι και να μου έλεγε θα το καταλάβαινα, ο,τι και να μου ζητούσε θα το έκανα ή τουλάχιστον θα προσπαθούσα πάρα πολύ για να το δώσω. Μια φίλη. Δύσκολη λέξη αυτή, έτσι δεν είναι; Ένα άτομο που είναι εκεί όταν χρειαστείς βοήθεια. Σε έχει δεχτεί στη ζωή του όπως είσαι, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά σου. Καταλαβαίνει τι σκέφτεσαι, τι θέλεις, τι σε προβληματίζει με μια ματιά και δεν περιμένει να το εκφράσεις ανοιχτά. Δεν ξέρω αν όλα αυτά χαρακτηρίζουν ένα ''φίλο'' ή είναι πολλά, αλλά χαρακτηρίζουν σίγουρα την Αγγελική. Είναι υπερπλήρης αυτών των χαρακτηριστικών και πιστεύω ότι είμαστε τυχεροί που τη γνωρίσαμε και που υπάρχει στη ζωή μας. Και το λέω αυτό γνωρίζοντας ότι όταν διαβάσει αυτό το κείμενο, σε αυτό το σημείο θα πει ''ε.. καλά τώρα... γιατί λέει τα αυτονόητα αυτή η κοπέλα; αφού όλοι ξέρουν ότι είμαι μοναδική στον κόσμο..!''. Παίρνεις σοβαρό ύφος εκεί που πρέπει και αστειεύεσαι επίσης εκεί που πρέπει. Γι' αυτό Αγγελική μου, Αγγελική μας!, να έχεις ο, τι μα ο, τι επιθυμείς στη ζωή σου, να είσαι πάντα χαρούμενη, γεμάτη υγεία κι ευτυχία και να πάνε όλα όπως τα θέλεις από εδώ και πέρα. Και ο, τι εμπόδια προκύπτουν πότε πότε, να ξεπερνιούνται εύκολα και γρήγορα. Έχεις γύρω σου άτομα που σε αγαπούν, που θα σε ακούσουν και θα σε βοηθήσουν όποτε τους το ζητήσεις και εύχομαι να ισχύσει για πάντα αυτό γιατί το αξίζεις..
Χρόνια πολλά Αγγελική!!!

ΥΓ/1: 22 χρονάκια είναι.. μην το παίρνεις βαρέως.. Εσύ δε θα γεράσεις ποτέ!!
ΥΓ/2: Σταμάτα! Ακόμα για τη μοναδικότητά σου παινεύεσαι;;;

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Θα Εκραγώ

Αυτό το τραγούδι είναι συνεχώς στο μυαλό μου από χθες και δε λέει να φύγει με τίποτα:
'' 'Εχω τόσο κουραστεί να μοιράζομαι
και μετά να την πληρώνω εγώ
σ' ένα κόσμο εχθρικό κομματιάζομαι
για τους άλλους πάντα αιμορραγώ ''
Δεν ξέρω τι άλλο να πω η αλήθεια είναι.. Ερώτηση: Κατά πόσο το τραγούδι που σκέφτεσαι αντιπροσωπεύει αυτό που αισθάνεσαι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ή γενικότερα εκείνη την περίοδο; Μπορεί απλά να μας αρέσει ένα τραγούδι και γι' αυτό να το τραγουδάμε; Ή δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο στίχο; Ή μήπως μας αγγίζουν τόσο ο στίχος όσο και η μουσική του τραγουδιού; Δεν ξέρω τι συμβαίνει συχνότερα.. Αλλά σίγουρα υπάρχει έστω ένα τραγούδι που εκφράζει τις βαθύτερες σκέψεις του καθενός εκεί έξω. Φυσικά κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.. οπότε και το ιδιαίτερο τραγούδι για τον καθένα θα είναι ξεχωριστό. Και ίσως αλλάζει κιόλας ανάλογα με την εκάστοτε φάση της ζωής. Άλλο τραγούδι όταν είσαι ερωτευμένος, άλλο όταν χωρίζεις, άλλο όταν νιώθεις προδομένος, άλλο όταν νιώθεις ότι δε σου λείπει τίποτα... Πιστεύω πάντως ότι χωρίς τη μουσική ο κόσμος θα ήταν πιο άδειος. Ο δικός μου τουλάχιστον είμαι σίγουρη ότι θα ήταν σχεδόν κενός! Η μουσική σε ταξιδεύει. Είτε είσαι μόνος είτε έχεις γύρω σου αυτούς που αγαπάς και σε αγαπούν. Τώρα που το σκέφτομαι.. ακόμα και όταν θέλεις να ζητήσεις βοήθεια, ακόμα και τότε μπορείς να καταφύγεις στα τραγούδια..! Και κλείνω και πάλι με ερώτηση αλλά λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά:
'' .. εκπέμπω ένα σήμα, μ' ακούει κανείς; ''

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Έλα για λίγο... μ' ακούς;

Μα τι γίνεται επιτέλους; Βίωσα μια τόσο δραματική και δυσάρεστη επανάληψη την εβδομάδα αυτή που πραγματικά έχω αποδιοργανωθεί τελείως..! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πληγώνεται; Να επιτρέπουμε στους γύρω μας να μας πληγώνουν χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να προστατευτούμε; Τι νόημα έχει; Κανένα! Τι κερδίζουμε; Απολύτως τίποτα! Πείτε μου παρακαλώ γιατί πραγματικά κοντεύω να τρελαθώ.. Είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς εξ' αρχής; Είναι τόσο δύσκολο πια να κηνυγήσουμε τα θέλω μας; Πώς παίρνουμε μια απόφαση -που στο κάτω κάτω μπορεί και να μην αφορά μόνο τον εαυτό μας- μόνοι μας; Πώς γινόμαστε τόσο απόλυτοι; Τόσο εγωιστές; Τόσο; Ας ανοίξουμε το βλέμμα μας. Ας διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Ας πετάξουμε μακριά τις παρωπίδες. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας. Ίσως δούμε τον άλλο που μας χρειάζεται, που θέλει να μας πει κάτι, ίσως ακούσουμε τις κραυγές του. ''Είμαι εδώ, στέκομαι δίπλα σου, σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη, σου φωνάζω.. μ' ακούς;;;'' Πώς το λέει ο Ελύτης;
''... Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω - μ' ακούς; ...''
Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας και ας σηκώσουμε το βλέμμα μας. Γιατί αν περπατάμε κουφοί και τυφλοί ενώ δεν είμαστε, η Ζωή θα περάσει από δίπλα μας κι εμείς θα τη χάσουμε. Κι έπειτα... επούλωση πληγών, αναζήτηση ευτυχίας -χωρίς να ξέρουμε καν πώς είναι- και συνεχής και άσκοπη περιπλάνηση. Αυτό είναι που θέλουμε τελικά; Δε θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω; Ακούει κανείς;;;

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Τελικά τα πράγματα δεν μπορούν να παραμείνουν στάσιμα για πολύ καιρό. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη.. Ποιο είναι το αποτέλεσμα θα μου πείτε. Μα δεν υπάρχει αποτέλεσμα! Και ίσως εδώ να βρίσκεται και το πρόβλημα. Το να κάνεις κύκλους γύρω από το ίδιο θέμα. Το να καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα ή μια απόφαση και ταυτόχρονα να μην καταλήγεις πουθενά. ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ. Αυτά είναι που δημιουργούν προβλήματα. Γιατί δίνουμε συμβουλές που εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να κάνουμε πράξη; ''Ζήσε το τώρα''. ''Κάνε αυτό που θέλεις''. ''Κυνήγησε την ευτυχία και μην τα παρατάς χωρίς να προσπαθήσεις πρώτα''. Συμβουλές.. Προτροπές που πολλοί αγνοούν ενώ άλλοι θέλουν σαν τρελοί να εφαρμόσουν αλλά παρ' όλα αυτά αποτυγχάνουν. Γιατί το κάνουμε αυτό εμείς οι άνθρωποι; Γιατί και για τι ''τιμωρούμε'' τον εαυτό μας;;