Nightmare..

Δεν ξέρω. Ο καθηγητής των Θρησκευτικών στο Γυμνάσιο μας μιλούσε για κανόνες. Ένας από αυτούς ήταν στην ουσία ένα ερώτημα σχετικό με τα εμπόδια. Προφανώς με τα κάθε είδους εμπόδια που εμφανίστηκαν και εμφανίζονται συνεχώς στη ζωή μας. Σε κάθε πτυχή της. Στη δουλειά. Στην οικογένεια. Στους φίλους. Στον έρωτα. Στην υγεία.. Και ο κανόνας έλεγε να προσπαθούμε πάντα να ξεπερνάμε τα εμπόδια. Και ότι η πίστη θα μας βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή. Τώρα το πώς θα το πετύχουμε αυτό δεν το ξέρω, ίσως εξαρτάται από το εμπόδιο ή/και από το χαρακτήρα του καθενός. Εμένα άλλη είναι η απορία μου. Πώς μπορεί κανείς να προετοιμαστεί για το εμπόδιο, πριν αυτό εμφανιστεί; Αν το περιμένεις, θα μπορείς πιο εύκολα να το αντιμετωπίσεις, έτσι δεν είναι; Αλλά απ' την άλλη.. αν το περιμένεις, δε χάνεις ενδεχομένως ευτυχισμένες στιγμές του παρόντος; Περιμένεις το κακό και δεν απολαμβάνεις το καλό που σου προσφέρεται. Αν πάλι απολαμβάνεις το καλό και την ευτυχία, τι κάνεις όταν το φως απομακρύνεται ξαφνικά και η ζωή σκοτεινιάζει; Όταν βρίσκεσαι προ εκπλήξεως και τα χάνεις; Πάλι μπερδεύτηκα... Είναι πολύ παράξενο πάντως. Δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Και καταστρέφονται σχέδια και σχέδια και ανατρέπονται δεδομένα και όλα αλλάζουν. Και ψάχνεις να βρεις κάτι καλό - έστω και κάτι τόσο δα μικρό - και γραπώνεσαι από αυτό και προσπαθείς να πάρεις όση περισσότερη δύναμη μπορείς για να αντισταθείς και να συνεχίσεις.
Ποντάρω λοιπόν στα επόμενα που θα έρθουν, που θα είναι καλύτερα, δυνατότερα και φωτεινότερα. Κι αν αργήσουν; Δεν πειράζει... Αρκεί που θα έρθουν.. σωστά;;