Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Σήμερα μου είπανε πως μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου σε πράγματα που δε θέλεις να δεις, μα δεν μπορείς να κλείσεις την καρδιά σου σε αυτά που δε θέλεις να αισθανθείς. Μπορούμε να αγνοούμε αλήθεια εσκεμμένα πράγματα και γεγονότα που μας αφορούν απλά και μόνο επειδή δε θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε; Μια φίλη μου λέει πως όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Επομένως πρέπει να τα βλέπουμε και να μας βλέπουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνουν, όχι; Γιατί αφήνουμε για αργότερα κάτι που μπορούμε να κάνουμε τώρα; Επειδή είμαστε δειλοί; Τι θα πει δειλός; Οι υπεκφυγές δε σημαίνουν απαραίτητα δειλία.. εκτός κι αν γίνονται επανηλημμένα και σκόπιμα οπότε και χάνουν το νόημά τους. Πρέπει να έχουμε θάρρος. Και να χειριζόμαστε τις καταστάσεις όταν αυτές δημιουργούνται και με όποιο τρόπο μπορούμε. Κι αν πράγματι όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γιατί να κλείσουμε τα μάτια μας; Επειδή δε θέλουμε να βλέπουμε; Σε τι θα ωφελήσει αυτό; Αν δεν μπορούμε να κλείσουμε την καρδιά μας σε αυτά που δε θέλουμε να αισθανθούμε και την αφήνουμε να πληγώνεται και μια και δυο και τρεις φορές, πόσο θα μας στοιχίσει, αν δούμε αυτό που δε θέλουμε να δούμε; Αυτό που βλέπουν τα μάτια μας είναι παροδικό. Όμως η ποινή της καρδιάς, για ένα ''αδίκημα'' που μπορεί και να μη διέπραξε, έχει διάρκεια και μάλιστα κανείς δεν ξέρει πόση. Οι εικόνες είναι εικόνες και δεν μπορούν να συγκριθούν με τα συναισθήματα. Ακόμα κι αν μια εικόνα προκαλεί συναισθήματα. Ακόμα και τότε, αυτό που επηρεάζει περισσότερο - ίσως πονάει και περισσότερο - είναι το συναίσθημα. Η ικανότητα αυτή που έχουμε να αισθανόμαστε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πονάμε, να γελάμε, να κλαίμε είναι πιο ισχυρή. Η απορία λοιπόν που μου γεννήθηκε όταν άκουσα την πρώτη αυτή φράση είναι: ''Θα κερδίσουμε κάτι, αν κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτά που δε θέλουμε να δούμε;'' Τι σημασία θα έχει αυτό το κάτι; Και αλήθεια.. για πόσο;
Ελπίδα. Τη μια φουντώνει, την άλλη εξανεμίζεται. Κι εμείς συνέχεια με το ίδιο ερωτηματικό: Πώς μπορούν και μας τη στερούν; Ακόμα κι ένα τυχαίο και απρόσμενο γεγονός μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό μας, να μας κάνει να ελπίζουμε, να πετάμε ξανά. Η προσγείωση μπορεί να είναι απότομη ή ομαλή. Επιθυμητή ή ανεπιθύμητη. Μα ίσως πρέπει να εστιάζουμε την προσοχή μας στο ότι μπορέσαμε και βρεθήκαμε ψηλά. Είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα καμιά φορά. Είναι ένα ταξίδι τόσο υπέροχο, τόσο όμορφο, που πολλές φορές ξεχνάμε να επιστρέψουμε. Κι έτσι, τελικά, η θλίψη του τέλους και της επιστροφής επισκιάζει την εμπειρία. Μα αλήθεια.. τι νόημα θα είχε αν ταξιδεύαμε έχοντας συνεχώς στο μυαλό μας ότι η στιγμή που το ταξίδι θα τελειώσει πλησιάζει ολοένα και περισσότερο; Τότε θα ήταν ίσως μάταιο το ταξίδι, γιατί τις περισσότερες φορές δεν είναι το αποτέλεσμα που έχει σημασία, αλλά το μονοπάτι. Η διαδρομή. Η πορεία προς το τέρμα. Όταν κανείς ερωτεύεται, δεν πρέπει να έχει το μυαλό του στο αν κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει. Γιατί όταν τελικά διαπιστώσει ότι ήταν λάθος το να μη ζει τη στιγμή, θα είναι αργά. Θα έχει χάσει τόσες ευκαιρίες για πραγματική ευτυχία και χαρά. Αυτό το λάθος κάνουμε οι περισσότεροι και ύστερα τα βάζουμε με τη ζωή. Την άδικη τη ζωή που μόνο σκληρά μας φέρεται. Όχι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μια πολύ καλή μου φίλη είναι τόσο αισιόδοξη σε σχέση με τη ζωή που δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει εκνευρίσει η θετική της ενέργεια. Όμως κατά κάποιο τρόπο έχει δίκιο. Η ζωή είναι στιγμές. Θετικές ή αρνητικές. Καλές ή κακές. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι στο δικό μας χέρι να τις αντιμετωπίσουμε όπως εμείς θέλουμε ή να τις αφήσουμε να μας αντιμετωπίσουν αυτές. Πόσο εύκολο όμως είναι να μη σκεφτόμαστε αρνητικά; Να μη χάνουμε το δυναμισμό μας; Το χαμόγελο βοηθάει όταν δεν είναι ψεύτικο. Πώς θα διατηρήσουμε ανεξάντλητη τη θετική μας ενέργεια; Κι αν τελικά εξαντληθεί, πού θα βρούμε αλλού πηγή;

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας, τα πράγματα δε γίνονται καλύτερα ούτε και απλουστεύονται όπως πολύ ανόητα πιστεύουμε οι περισσότεροι. Απλά παραμερίζουμε το εκάστοτε πρόβλημα για κάποιο χρονικό διάστημα.. Έπειτα θεωρούμε ότι αυτό που μας απασχολούσε πάει..το ξεπεράσαμε.. Όμως εξακολουθεί να μας προβληματίζει το θέμα ακόμα κι αν εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Και καθώς περνάει ο καιρός ''φουντώνει'' ολοένα και περισσότερο. Και έρχεται εκείνη η στιγμή που κάτι θα μας ενοχλήσει. Κάτι θα μας ωθήσει στα άκρα και θα ξεσπάσουμε. Και αυτό είναι καλό σίγουρα. Ναι, είναι καλό να ξεσπάμε και να λέμε αυτό που μας ενοχλεί και να μην το κρατάμε μέσα μας. Δεν είναι καλό όμως να ξεσπάμε σε λάθος πρόσωπα. Γιατί τότε δε στενοχωριέται μόνο το λάθος εκείνο πρόσωπο, όχι. Απογοητευόμαστε κι εμείς. Για τον ίδιο μας τον εαυτό. Και αυτό είναι χειρότερο. Πώς όμως μπορεί κανείς να ελέγξει τα συναισθήματά του; Κάθε φορά μετανιώνουμε που δεν αρπάξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε όταν μας δόθηκε ή την κερδίσαμε. Κάθε φορά λέμε ''έπρεπε να πω αυτό...'' ή ''έπρεπε να κάνω εκείνο...''. Έχει νόημα όμως να το σκεφτόμαστε μετά; Μπορούμε να διορθώσουμε το λάθος μας; Δε λέμε ή δεν κάνουμε εκείνο που θέλαμε τη στιγμή που το θέλαμε κι έπειτα το σκεφτόμαστε, προβληματιζόμαστε και καταλήγουμε να ανησυχούμε μήπως επαναλάβουμε το λάθος αυτό. Και όσο ανησυχούμε, τόσο δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε με την καρδιά και το συναίσθημα, τόσο γινόμαστε πεζοί, τόσο ξεχνάμε να ζούμε τη στιγμή. Και για να μην παραλείπουμε ενδεχόμενα, αυτό συμβαίνει και στην αντίθετη περίπτωση, όπου κάνουμε κάτι γιατί έτσι το αισθανθήκαμε τη στιγμή εκείνη και ύστερα το μετανιώνουμε είτε γιατί δε μας ικανοποίησε το αποτέλεσμα είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, το χρόνο δεν μπορούμε να το γυρίσουμε πίσω. Πράττουμε λάθη, μαθαίνουμε - ή όχι - από αυτά και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι χωρίς να μας στοιχειώνει το παρελθόν. Πρέπει να αφήνουμε το παρελθόν πίσω.. Να ζούμε το παρόν για το μέλλον. Αλλά ποιος μπορεί να αποδεσμευτεί πλήρως από το παρελθόν του;

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Ζήλια. Τι μπορεί να πει κάποιος για τη ζήλια; Ναι, πολλές φορές μας οδηγεί σε κινήσεις ακραίες και ίσως λανθασμένες. Όμως.. ταυτόχρονα.. μας δείχνει ότι ζούμε. Ότι είμαστε ικανοί να νιώσουμε, να αισθανθούμε, να αναζητήσουμε τρόπους ώστε να είμαστε κοντά στο άτομο που μας ενδιαφέρει. Υπάρχει βέβαια και η ζήλια μεταξύ φίλων. Όμως αν η φιλία είναι πραγματική, τότε η ζήλια δε δημιουργεί προβλήματα και εντάσεις. Δεν πρέπει τουλάχιστον. Όταν νιώθουμε το αίσθημα αυτό της ζήλιας, τι κάνουμε; Ας πούμε καλύτερα τι πρέπει να κάνουμε και όχι τι κάνουμε στην πραγματικότητα. Πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε από πού πηγάζει η ζήλια που νιώθουμε. Είναι επειδή θα θέλαμε να έχουμε αυτό που έχει το άλλο άτομο; Ή επειδή πιστεύουμε ότι χάνουμε; Ότι μας κλέβουν κάτι δικό μας; Γιατί πολλές φορές αυτά τα δύο, λανθασμένα βέβαια, τα συγχέουμε.. Και τότε είναι που κάνουμε λάθη. Μπορεί και μεγάλα μάλιστα. Και το ένα λάθος θα φέρει το άλλο και τελικά.. έτσι απλά.. θα καταστρέψουμε ίσως κάτι που δε φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε να χαθεί. Έπειτα, μας λείπει αυτό που χάσαμε, μετανιώνουμε για τα λάθη μας και καταδικάζουμε τη ζήλια και τον εαυτό μας που επέτρεψε να κυριευτεί από αυτή. Είναι μονόδρομος όμως; Όχι. Χρειάζεται λίγος μόνο αυτοέλεγχος, λίγη αυτοσυγκράτηση, λίγη μόνο ψυχραιμία. Λίγη μόνο ώστε να καταφέρουμε τελικά να περιοριστούμε στην αληθινή πηγή της ζήλιας μας. Ίσως να μη φταίει το άλλο άτομο τελικά.. Ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται στον εαυτό μας.. μέσα μας. Μα τι λέω; Πώς μπορεί κάποιος να ελέγξει τα συναισθήματά του; Για ποιο αυτοέλεγχο μιλάμε; Για ποια ψυχραιμία; Στις περισσότερες περιπτώσεις η καρδιά υπερισχύει του μυαλού και τότε πράττουμε ανεξέλεγκτα, απερίσκεπτα. Και μετά έρχονται πάλι τα λάθη και επαναλαμβάνεται η ιστορία όπως και εγώ.. Ίσως τελικά να πρέπει να ψάξουμε μέσα μας, βαθιά μέσα μας, μήπως βρούμε αυτό που πραγματικά μας λείπει, αυτό που πραγματικά θέλουμε και ζηλεύουμε. Ναι, πρέπει να ελέγχουμε τη ζήλια. Πού βάζουμε όμως το μέτρο τελικά; Στην καρδιά ή στις πράξεις μας;

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Το παιχνίδι της ζωής είναι δύσκολο, γεμάτο εμπόδια και παγίδες. Αν τύχει και χάσουμε τη μάχη σε ένα γύρο, τότε λέμε ότι η ζωή είναι σκληρή, τίποτα δεν πηγαίνει όπως εμείς θέλουμε και γενικά η ζωή είναι άδικη μαζί μας. Αν πάλι κερδίσουμε στο γύρο, τότε ναι! η ζωή είναι τέλεια, η ζωή είναι υπέροχη, είμαστε ευτυχισμένοι! Όμως πόσοι βλέπουν μόνο το άσπρο και το μαύρο; Γιατί οι περισσότεροι αγνοούμε τα ενδιάμεσα χρώματα και μένουμε στα άκρα. Μερικοί λένε πως ''κάθε εμπόδιο είναι για καλό''. Δεν ξέρω αν κάθε εμπόδιο είναι πράγματι για καλό αλλά είμαι σίγουρη ότι τα εμπόδια υπάρχουν. Είναι όπως ένας κορμός δέντρου που έχει πέσει και μας έχει κλείσει το δρόμο. Ή θα κάνουμε μεταβολή και θα γυρίσουμε πίσω ή θα προσπαθήσουμε με κάποιο τρόπο να περάσουμε τον κορμό. Έτσι και τα εμπόδια.. μερικοί τα ξεπερνούν ενώ άλλοι το βάζουν στα πόδια. Κι αν προσπαθήσει κάποιος να ξεπεράσει ένα εμπόδιο και αποτύχει; Τότε θα έχει χάσει το γύρο του παιχνιδιού. Όχι όμως το παιχνίδι. Όταν ρίχνεις το κέρμα δεν ξέρεις αν θα τύχει κορώνα ή γράμματα. Το ρίχνεις όμως. Έτσι και στη ζωή. Παίζεις χωρίς να ξέρεις αν θα νικήσεις ή θα χάσεις. Παίζεις όμως. Άλλωστε σε όλα τα παιχνίδια ρισκάρουμε μία ή περισσότερες φορές, έτσι δεν είναι; Και το αποτέλεσμα είναι ένα: νίκη ή ήττα. Σε κάθε γύρο αλλά και στο τελικό αποτέλεσμα. Νίκη ή ήττα. Άσπρο ή μαύρο. Υπάρχουν κι άλλα χρώματα όμως.. Όχι μόνο άσπρο και μαύρο. Όχι μόνο νίκη και ήττα. Όταν κερδίζεις, δε μαθαίνεις. Μέσα από την ήττα όμως, μπορείς να μάθεις πολλά. Είναι εύκολο όμως να δεχτείς την ήττα, όταν σκέφτεσαι συνεχώς ότι δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε παιχνίδι αλλά για τη ζωή σου; Αν δεν πιστεύουμε στις δυνάμεις μας και ακολουθούμε τον εύκολο και σίγουρο δρόμο, έχουμε δίκιο όταν λέμε ότι τη ζωή μας τη φτιάχνουμε μόνοι μας; Μήπως ο φόβος της αποτυχίας είναι αυτός που μας εμποδίζει να Ζήσουμε; Ρισκάρουμε μόνο όταν είμαστε σίγουροι για το αποτέλεσμα;

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

Σήμερα με ρώτησαν αν πιστεύω ότι είναι καιρός για αλλαγή.. Και αμέσως αναρωτήθηκα το θέμα της ερώτησης και την πηγή έμπνευσης αυτής. Αν η απάντηση ήταν ''ναι'', η αμέσως επόμενη ερώτηση θα ήταν ''τι αλλαγή;''. Από την άλλη, αν η απάντηση ήταν ''όχι'', η επόμενη ερώτηση θα ήταν ''γιατί όχι;''. Και πραγματικά.. πόσοι εκεί έξω πιστεύουν ότι η ζωή είναι τόσο τέλεια και πλήρης ώστε να μη θεωρούν απαραίτητη μια αλλαγή; Ίσως όλοι θέλουν να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους. Μα πόσοι τολμούν να το κάνουν; Αλλά πάλι.. είναι εύκολο να το λες... Είναι το ίδιο εύκολο όμως να το κάνεις; Η ζωή ζητά την αλλαγή. Πολλές φορές μπορεί να είναι και αλλαγές.. περισσότερες από μία. Τότε όμως ίσως χρειάζεται μεγαλύτερο κουράγιο και αποφασιστικότητα. Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα: ''Είναι καιρός για αλλαγή;''. Και απαντώ με ερώτηση: ''Αν αποφασίσουμε ότι ναι, πράγματι, είναι καιρός για μια αλλαγή, πώς καταλαβαίνουμε το είδος της αλλαγής που χρειαζόμαστε;''. Γιατί αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο μέρος στην απόφαση. Η αλλαγή που θέλουμε θα δώσει λύση στο όποιο πρόβλημά μας. Θα μας δώσει την ώθηση που χρειαζόμαστε για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Να κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς τη ζωή που θέλουμε να αποκτήσουμε. Κι αυτό είναι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την απόφασή μας. Η βαρύτητα που δίνουμε στην αλλαγή ή στις αλλαγές που θέλουμε να κάνουμε. Και αν σκεφτεί κανείς ότι η ζωή είναι μεν δική μας, αλλά δεν είναι αυτή που θα θέλαμε να είναι, τότε ναι, κάθε μέρα είναι μέρα για αλλαγή.. Θέλουμε όμως και τη σταθερότητα, την ησυχία, την ηρεμία μιας ζωής χωρίς αλλαγές.. Τελικά, είναι καιρός για αλλαγή;

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Σήμερα μου είπανε να προσέχω τι εύχομαι.. Και να είμαι πολύ συγκεκριμένη σχετικά με αυτό που ζητάω.. Τελικά, όταν κάνουμε μια ευχή, είμαστε σίγουροι για αυτό που ζητάμε; Ή μήπως μόλις ευχόμαστε κάτι, μετά μετανιώνουμε που χαραμίσαμε την ευχή μας για κάτι ενδεχομένως ασήμαντο συγκριτικά με κάτι άλλο φαινομενικά μεγαλύτερης σημασίας; Γιατί, από ο, τι φαίνεται, κάτι που τη μια στιγμή μας φαίνεται σοβαρό και σημαντικό, την επόμενη ακριβώς στιγμή χάνει την αξία του, αποκτά λιγότερη βαρύτητα από εκείνη που του δώσαμε αρχικά. Όχι βέβαια πως αυτό συμβαίνει πάντοτε έτσι; Όμως οι πιθανότητα είναι μεγάλη. Επομένως τι κάνουμε; Δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας και στο μυαλό μας να σκεφτεί πριν κάνουμε την ευχή; Ή ευχόμαστε με την καρδιά με πιθανό αποτέλεσμα να μετανιώσουμε μετά; Τελικά η καρδιά νικάει πάντα στη μάχη με το μυαλό; Κι αν νικάει, ποιος είναι ο πραγματικός κερδισμένος;

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

Η ζωή παίζει παράξενα παιχνίδια τελικά. Πιστεύεις ότι έχεις βρει μια ισορροπία που σε ικανοποιεί και σε βολεύει και ξαφνικά η ζωή σού τα φέρνει όλα ανάποδα! Και τότε αποδιοργανώνεσαι, χάνεσαι, προσπαθείς να σηκωθείς και να σταθείς ξανά στα πόδια σου και να πείσεις τον εαυτό σου ότι τελικά δεν είναι όλα τόσο άσχημα όσο δείχνουν. Μερικές φορές αποζητάς τη μοναξιά δήθεν για να σκεφτείς και να ηρεμήσεις, ενώ άλλες ζητάς - επιτέλους! - βοήθεια. Οι φίλοι σου είναι εκεί και έτοιμοι να σε βοηθήσουν.. οι πραγματικοί φίλοι. Και πολλές φορές ούτε που καταλαβαίνεις πώς κατάφεραν και σε βοήθησαν να ξεπεράσεις το πρόβλημά σου! Μα μόλις το διαπιστώνεις, αισθάνεσαι ίσως ο πιο τυχερός άνθρωπος, αφού είχες την τύχη να αποκτήσεις τέτοιους φίλους.. Τελικά, όσο επιθυμητή κι αν είναι η μοναξιά και η ησυχία, δεν αρκούν για να αντιμετωπίσεις φόβους και εμπόδια... Δύο είναι πιο δυνατοί από έναν. Και τρεις είναι πιο δυνατοί από δύο. Μα τελικά τι θέλουμε από τη ζωή και τι μας ταιριάζει; Να είμαστε μόνοι ή όχι; Να είναι όλα όπως τα θέλουμε ή να υπάρχουν και εμπόδια; Δηλαδή χωρίς εμπόδια η ζωή δεν έχει νόημα; Η ζωή, λένε, παίρνει το νόημα που της δίνουμε.. Και πώς καταλαβαίνουμε το νόημα που θέλουμε να δώσουμε; Κι αν στην πορεία αλλάξουμε γνώμη;

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Τελικά τι γράφουν σε ένα ιστολόγιο; Γράφεις για τη ζωή σου όπως θα έγραφες και στο προσωπικό σου ημερολόγιο; Γράφεις για παλιούς και νέους προβληματισμούς σου; Και έπειτα; Περιμένεις ότι κάποια στιγμή κάποιος - γνωστός ή άγνωστος - θα δει το blog σου, θα διαβάσει αυτά που γράφεις στις αναρτήσεις σου, θα καταλάβει - ή και όχι - τις σκέψεις σου και θα ξεκινήσει έτσι ένας διάλογος; Και μέχρι τότε; Ναι ξέρω.. Γράφεις, γράφεις, γράφεις..... Είναι πολύ ωραίο να γράφεις αυτά που σκέφτεσαι. Έτσι δεν ξεχνάς και πράγματα που δε θέλεις να ξεχάσεις. Λοιπόν δεν έχω βρει ακόμα το ύφος αυτού του blog.. Ίσως τελικά να μην είναι απαραίτητο να έχει ένα συγκεκριμένο ύφος, έτσι δεν είναι; Να λες ο,τι θέλεις και σε εκφράζει τη στιγμή ακριβώς εκείνη. Είτε είναι ρομαντικής φύσεως είτε μελαγχολικής και απαισιόδοξης είτε χαρούμενης και αισιόδοξης! Άλλωστε.. έτσι είναι και η διάθεσή μας, σωστά; Τη μια μέρα μπορεί να ξυπνήσεις ευτυχισμένος και χαρούμενος και την επόμενη, ίσως και για κανένα ιδιαίτερο λόγο, να μη θέλεις να μιλήσεις για τίποτα και σε κανέναν. Στο χέρι μας όμως είναι να βλέπουμε την κάθε κατάσταση που δημιουργείται με αισιοδοξία και να μην απογοητευόμαστε εύκολα. Αυτό είναι ναι. Από εμάς εξαρτάται.. Η ζωή είναι δική μας και ως τέτοιας πρέπει να της φερόμαστε. Το κάνουμε όμως;

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Πόνος. Λύπη. Δυστυχία. Απόγνωση. Αγανάκτηση. Ένα κενό. Ένα κενό τόσο βαθύ και ατελείωτο που σε σκοτώνει. Σε πονάει και βυθίζεσαι στη μελαγχολία και τη θλίψη. Το μόνο που θέλεις είναι να χαθείς στη μοναξιά σου και να μείνεις εκεί για πάντα. Το σκοτάδι σε πνίγει. Αλλά το αποζητάς πολλές φορές. Το βλέπεις σαν τη σωτηρία σου από όλα όσα σε περιτριγυρίζουν και σε φοβίζουν. Θέλεις να χαθείς και χάνεσαι. Θέλεις να πνιγείς και πνίγεσαι. Μόνη σου επιθυμία είναι να απομονωθείς από όλους και από όλα. Πιστεύεις ότι μόνο έτσι θα σωθείς. Θα σωθείς;

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Και ο λόγος ύπαρξης αυτού του ιστολογίου: απλά για να δω πώς είναι να έχεις ιστολόγιο..!Μπορεί να είναι ενδιαφέρον, μπορεί όμως να αποδειχθεί και χάσιμο χρόνου, έτσι δεν είναι; Υποτίθεται ότι ο χρόνος θα δείξει..Καλή αρχή λοιπόν και πράττουμε αναλόγως του αποτελέσματος...