Ελπίδα. Τη μια φουντώνει, την άλλη εξανεμίζεται. Κι εμείς συνέχεια με το ίδιο ερωτηματικό: Πώς μπορούν και μας τη στερούν; Ακόμα κι ένα τυχαίο και απρόσμενο γεγονός μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό μας, να μας κάνει να ελπίζουμε, να πετάμε ξανά. Η προσγείωση μπορεί να είναι απότομη ή ομαλή. Επιθυμητή ή ανεπιθύμητη. Μα ίσως πρέπει να εστιάζουμε την προσοχή μας στο ότι μπορέσαμε και βρεθήκαμε ψηλά. Είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα καμιά φορά. Είναι ένα ταξίδι τόσο υπέροχο, τόσο όμορφο, που πολλές φορές ξεχνάμε να επιστρέψουμε. Κι έτσι, τελικά, η θλίψη του τέλους και της επιστροφής επισκιάζει την εμπειρία. Μα αλήθεια.. τι νόημα θα είχε αν ταξιδεύαμε έχοντας συνεχώς στο μυαλό μας ότι η στιγμή που το ταξίδι θα τελειώσει πλησιάζει ολοένα και περισσότερο; Τότε θα ήταν ίσως μάταιο το ταξίδι, γιατί τις περισσότερες φορές δεν είναι το αποτέλεσμα που έχει σημασία, αλλά το μονοπάτι. Η διαδρομή. Η πορεία προς το τέρμα. Όταν κανείς ερωτεύεται, δεν πρέπει να έχει το μυαλό του στο αν κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει. Γιατί όταν τελικά διαπιστώσει ότι ήταν λάθος το να μη ζει τη στιγμή, θα είναι αργά. Θα έχει χάσει τόσες ευκαιρίες για πραγματική ευτυχία και χαρά. Αυτό το λάθος κάνουμε οι περισσότεροι και ύστερα τα βάζουμε με τη ζωή. Την άδικη τη ζωή που μόνο σκληρά μας φέρεται. Όχι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μια πολύ καλή μου φίλη είναι τόσο αισιόδοξη σε σχέση με τη ζωή που δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει εκνευρίσει η θετική της ενέργεια. Όμως κατά κάποιο τρόπο έχει δίκιο. Η ζωή είναι στιγμές. Θετικές ή αρνητικές. Καλές ή κακές. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι στο δικό μας χέρι να τις αντιμετωπίσουμε όπως εμείς θέλουμε ή να τις αφήσουμε να μας αντιμετωπίσουν αυτές. Πόσο εύκολο όμως είναι να μη σκεφτόμαστε αρνητικά; Να μη χάνουμε το δυναμισμό μας; Το χαμόγελο βοηθάει όταν δεν είναι ψεύτικο. Πώς θα διατηρήσουμε ανεξάντλητη τη θετική μας ενέργεια; Κι αν τελικά εξαντληθεί, πού θα βρούμε αλλού πηγή;