Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Thinking Over

Σήμερα θέλω να γράψω. Να εκφράσω όλα όσα απασχολούν το μυαλό μου. Μα έλα όμως που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Δεν μπορώ να βρω μια συνοχή στις σκέψεις μου. Να τις ενώσω έτσι ώστε να υπάρχει μια λογική σειρά μήπως καταλάβω τελικά και τι γίνεται. Κι αυτή η ερώτηση που μου έκανε χθες μια φίλη μου πολύ με προβλημάτισε: ''Τι σκέφτεσαι;''.... Και ρωτάω κι εγώ με τη σειρά μου: ''Τι σκέφτομαι πότε; Τώρα τώρα; Ή πριν από 5 λεπτά; Ή πριν από μισή ώρα;'' Γιατί αλήθεια καμιά φορά το μυαλό τρέχει με τέτοια ταχύτητα που δεν μπορείς να το ακολουθήσεις. Μένεις πίσω. Χάνεις επεισόδια. Όπως συμβαίνει και με την ταινία που έχεις δει εκατομμύρια φορές αλλά κάθε φορά ξεκινάς να τη βλέπεις από τη μέση. Και σου αρέσει πάρα πολύ. Τη μία όμως φορά που θα τύχει και θα τη δεις από την αρχή, θα σοκαριστείς όταν διαπιστώσεις πόσο σημαντικό ήταν το κομμάτι που έχανες τόσο καιρό. Και ενδεχομένως να αλλάξεις και γνώμη για την ταινία τελικά. Μόνο που με το μυαλό ίσως είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Οι σκέψεις δεν μπορούν να προβληθούν σε επανάληψη. Αλλά και να μπορούν, αμφιβάλλω για το αν θα είναι ολόκληρες. Και μόλις σκέφτηκα και κάτι άλλο... Μια ταινία, όσες φορές και να προβληθεί, θα είναι η ίδια. Η ίδια πλοκή, το ίδιο story σε αρχή, μέση και τέλος. Συμβαίνει το ίδιο και με τις σκέψεις; Όταν επαναλαμβάνονται είναι οι ίδιες; Ή μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξουν; Αν αλλάξουν, σημαίνει ότι αλλάξες κι εσύ γνώμη... Αλήθεια.. πόσες φορές μπορεί κανείς να αλλάξει γνώμη;;


Dana Glover - Thinking Over
http://www.youtube.com/watch?v=nk6YJw6mWyU

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Αναζήτηση προσωπικότητας... ''Πού πήγε ο εγωισμός σου;''... Αυτή η ερώτηση είναι στο μυαλό μου από χθες το βράδυ και δε λέει να φύγει. Πού πήγε ο εγωισμός. Τον απωθείς, ρισκάρεις και το διώχνεις μακριά, ελπίζοντας ότι αυτή η απόφαση θα οδηγήσει εσένα στην ευτυχία και την ευτυχία σε σένα. Κι αν αυτό δε γίνει, αν δηλαδή αποτύχεις, τότε γυρίζεις πίσω. Προσπαθείς τουλάχιστον. Γιατί τώρα που έδιωξες τον εγωισμό σου μακριά, πρέπει να ξεκινήσεις το κυνήγι. Ο εγωισμός είναι ο χαμένος θησαυρός. Κι εσύ καταλήγεις να είσαι ο κυνηγός. Και ποιο είναι το ''θήραμα''; Το ''τρόπαιο''; Ο εγωισμός και άρα η προσωπικότητά σου. Αυτή που έχασες στην προσπάθειά σου να πιάσεις την ευτυχία. Δεν αρκούν όμως μόνο οι δικές σου θυσίες. Ας κάνει και το άλλο πρόσωπο μια κίνηση/θυσία/προσπάθεια στον ''αγώνα'' αυτό. Σε μία σχέση - φιλική, ερωτική, επαγγελματική - πρέπει να προσπαθούν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. Διαφορετικά, χάνεται ο ένας - ή και οι δύο - και τελικά χάνεται η σχέση. Και αναρωτιέμαι.. για πόσο θα μας ταλαιπωρεί το αποτέλεσμα αυτό που κάθε άλλο παρά επιθυμητό είναι;;

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Πήγα χθες σε μια παράσταση που έκανε η Ήλιδα (μαθαίνω παραδοσιακούς χορούς εκεί). Πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε εκφράζει ένας χορός ή μάλλον ένα είδος χορού..! Έβλεπα τους ''συμμαθητές'' μου να χορεύουν και να το ζουν τόσο πολύ αυτό που κάνουν και ζήλεψα αλήθεια. Βλέπετε το διάβασμα δε μου επέτρεψε να συμμετάσχω κι εγώ παρ' όλο που το ήθελα πολύ. Θυμάμαι κάναμε τέτοιες εκδηλώσεις όταν ήμαστε μικρά, με τις στολές μας και με τα όλα μας. Τελικά αυτή η ιδέα της παράστασης, της ερμηνείας των ρόλων είναι πάρα πολύ ωραία. Αν δε γινόμουν γιατρός, θα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ή τραγουδίστρια! Να παίρνεις ένα ρόλο ή ένα τραγούδι και να δίνεις τη δική σου προσωπική ερμηνεία. Να εκφράζεις έστω και έτσι τα συναισθήματά σου. Να εξωτερικεύεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Μα και να μην καταφέρεις τελικά να γίνεις ηθοποιός ή τραγουδιστής, τα μαθήματα που θα κάνεις/πάρεις θα είναι παραπάνω από αρκετά. Όταν μαθαίνεις υποκριτική, όταν κάνεις μαθήματα φωνητικής πιστεύω ότι βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Μαθαίνεις να συγκρατείς και να μη συγκρατείς τα όσα σκέφτεσαι ή θέλεις να πεις την εκάστοτε στιγμή. Μαθαίνεις πώς να λες αυτά που θέλεις. Πώς να κινείσαι. Νομίζω ότι τελικά καταλήγεις να αντιμετωπίζεις αλλιώς τη Ζωή. Γιατί τελικά μάλλον όλα είναι θέμα θεώρησης των πραγμάτων. Προς τα πού είναι ο ήλιος, το φως; Και προς τα πού το σκοτάδι; Και ίσως δεν έχει σημασία η κατεύθυνση που επιλέγει ο καθένας. Σημαντικό είναι αφενός μεν το ότι βλέπει και τα δύο μονοπάτια, αφετέρου δε ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να πορευτεί στο μονοπάτι που προτιμά. Χμ μπερδεύτηκα λίγο και .. ξέφυγα και από το θέμα; Ο χορός και το τραγούδι, λοιπόν, από τους καλύτερους τρόπους έκφρασης..! Πώς το είπε να δεις..... α ναι:


''Χορεύω σημαίνει αισθάνομαι κι εκφράζω με τη μέγιστη ένταση
τη σχέση ανθρώπου με τη φύση, με την κοινωνία,
με το μέλλον και το Θεό.''
Ροζέ Γκαρωντύ


Χορός και τραγούδι λοιπόν.. μήπως και δούμε τη Ζωή με άλλο μάτι;;

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Εεε..ορίστε; Τι;

Πω πω πέρασε σχεδόν ένας μήνας; Οι μέρες περνούν ανησυχητικά γρήγορα.. Και μέχρι να το καταλάβουμε, αλλάζει η ροή των πραγμάτων, αλλάζουν τα δεδομένα, επανεμφανίζονται συναισθήματα που θεωρούνταν χαμένα ή ξεχασμένα και η Ζωή ξεκινά και πάλι. Από την αρχή; Από τη μέση; Δεν ξέρω... Εξεταστική τώρα και καιρός για σκέψεις. Αυτές τις σκέψεις που μας τις λέει μια φωνούλα σιγανά, ψιθυριστά κι εμείς την αγνοούμε για πολύ καιρό πριν τελικά την ακούσουμε, κάτι που μπορεί και να μην κάνουμε με τη θέλησή μας. Εξεταστική = διάβασμα = περιορισμός των εξόδων και των περιπάτων = ευκαιρία στη φωνούλα αυτή να ακουστεί δυνατά και καθαρά. Ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Και όπως φαίνεται, οι ακραίες εντάσεις δε γίνονται εύκολα αντιληπτές. Δεν καταλαβαίναμε τον ψίθυρο και δεν καταλαβαίνουμε και την κραυγή. Τι είναι; Κραυγή αγωνίας; Απελπισίας; Ή χαράς; Ή μήπως ανανέωσης; Πίσω από αυτή τη φωνή κρύβεται τελικά αυτό που πραγματικά θέλουμε και τόσο καιρό αναζητούμε; Ίσως πάλι εκεί πίσω να κρύβεται η απάντηση στην ερώτηση που βασανίζει: ''Έκανα λάθος τελικά;'' Και αν τελικά ήταν όντως λάθος η απόφαση και το μονοπάτι δεν είναι αυτό που έπρεπε να ακολουθήσουμε, ο χάρτης της επιστροφής έχει σωθεί; Αναρωτιέμαι.. αν η ένταση μετριαστεί, αν ακούσουμε τη ''φωνούλα'', θα αντιδράσουμε; Ή θα προσπαθούμε να αντιληφθούμε τη νέα κατάσταση/διαπίστωση - που ίσως δεν είναι αυτή που φανταζόμαστε ή θέλαμε - κάνοντας το απόλυτο τίποτα;