Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Οι πόρτες που ανοίγουμε και κλείνουμε κάθε μέρα καθορίζουν τις ζωές που ζούμε.
Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να ανοίξουμε ή να κλείσουμε μια πόρτα; Κάτι πρέπει να μας ωθήσει να πάρουμε την απόφαση, έτσι δεν είναι; Κι έπειτα.. να κλείσουμε μία πόρτα που βγάζει στο παρελθόν ή όλες; Να πάρει.. πάλι πολλά ερωτήματα... Εντάξει, το να πεις ''όχι, μπορώ και χωρίς αυτό..'', ''μπορώ και χωρίς εκείνο..'' είναι μάλλον το πιο εύκολο. Μετά όμως πρέπει να το αποδείξεις. Και όχι τόσο στους άλλους όσο στον εαυτό σου. Πώς στο καλό όμως γίνεται αυτό; Τα λόγια εύκολα ήταν πάντα. Η πράξη είναι όμως που δείχνει το αποτέλεσμα και εδώ βρίσκεται και η δυσκολία. Χρειάζεται σκέψη πολλή. Σύνεση. Ώστε να αποφασίσεις σωστά ποια θα είναι η πόρτα που τελικά θα κλείσεις. Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβεις αν τελικά επέλεξες σωστά ή όχι. Από την άλλη, το αν θα ανοίξεις τη μία πόρτα ή την άλλη έχει άλλο βαθμό δυσκολίας. Χρειάζεται απλά να αναρωτηθείς αν είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις. Άλλωστε μπορεί ο καθένας να είναι υπεύθυνος ως ένα βαθμό για το μέλλον του, αλλά κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει από πριν. Στο παρελθόν είναι το πρόβλημα. Να βάλεις τις σκέψεις σου σε μία σειρά, να δεις τις πόρτες που σε πάνε πίσω, να επιλέξεις ποιες μπορούν να κλείσουν και ποιες όχι.. ποιες αξίζει να κλείσουν και ποιες όχι... Ίσως μερικές πόρτες σε οδηγούν σε γεγονότα ή καταστάσεις που πονάνε. Μα αλήθεια.. είναι ο πόνος αρκετός; Είναι δικαιολογία; Να σβήσεις ένα κεφάλαιο επειδή σε πληγώνει; Όχι, δεν το νομίζω. Ίσως δεν πρέπει να αποφασίζει μόνη της η καρδιά για τη ζωή μας. Μα.. πώς μπορούν να συνεργαστούν μυαλό και καρδιά;

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Πόσοι εκεί έξω έχουν μπει στον πειρασμό και μια και δύο και τρεις φορές να φύγουν; Να μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν σε μέρη όπου δε θα γνωρίζουν ίσως κανένα. Ή τουλάχιστον σε μέρη που δε θα τους θυμίζουν τίτοτα από το παρελθόν.. Είναι δίκαιο όμως για τους ανθρώπους γύρω μας που μας αγαπούν και που νοιάζονται για μας να τους αφήσουμε πλέον έξω από τη ζωή μας; Όχι.. υποθέτω πως δεν είναι... Ξέρω όμως ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας ψηλά και να πράττουμε για εκείνον και μόνο. Να γινόμαστε εγωιστές έστω και για λίγο, έστω και για μία φορά. Αλλά πάλι.. είναι μόνο θέμα εγωισμού; Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είναι συνετό. Να το σκάσεις μακριά από ό,τι σε συνδέει με το παρελθόν.. σα δραπέτης; Γιατί; Επειδή σε κυνηγάνε οι αναμνήσεις; Μα αυτό δε δείχνει δειλία; Πρέπει να έχουμε θάρρος για να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε το μέλλον μας. Εντάξει, καμιά φορά ας είμαστε εγωιστές. Πρέπει όμως πάντα στις μάχες να είμαστε πεισματάρηδες. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τη θέση μας, δεν πρέπει να δίνουμε το όπλο εύκολα. Κι αν φύγουμε μακριά, θα είμαστε μόνοι. Και στη μάχη είναι καλύτερα να μην είσαι μόνος. Στη μάχη είναι καλύτερα να έχεις τους φίλους σου, τα αδέρφια σου, ένα κομμάτι από το παρελθόν σου. Μην το διαγράψεις ολόκληρο λοιπόν. Αν θέλεις να διαγράψεις κάτι, κάνε επιλογή. Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις άλλωστε. Μα φρόντισε να επιλέξεις σωστά. Κι αν φύγεις, θα έχεις κάνει μάλλον τη λάθος επιλογή. Τελικά, δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια.. δε δείχνει αδυναμία. Δείχνει ότι γνωρίζεις τις αντοχές σου, τα όριά σου και σταματάς εγκαίρως ώστε να μη χάσεις τη μάχη. Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος να σε βοηθήσει, ακόμα κι αν εσύ πιστεύεις ότι είσαι μόνος. Όχι. Ζήτα βοήθεια. Γιατί αλλιώς τι άλλο σου μένει να κάνεις; Να παραδοθείς; Και μετά..;

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

''Άλλαξε οπτική γωνία...''
Αυτό μου είπανε σήμερα.. Ερώτηση: υπάρχει χρονικός περιορισμός; Αν, δηλαδή, καθυστερήσεις να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα ή τις καταστάσεις - συγκεκριμένες και μη; Μετά θα είναι αργά; Χάθηκε η ευκαιρία και έτσι τα πράγματα ίσως και να μην αλλάξουν; Και έστω ότι αλλάζεις οπτική.. δεν είναι επικίνδυνο; Φοβάμαι ότι μπορεί να υπάρξει λανθασμένη ερμηνεία κινήσεων. Κι έτσι να παγιδευτείς στην καινούρια αυτή οπτική γωνία. Και να ζεις έπειτα στην αυταπάτη; Όχι.. ίσως ''αυταπάτη'' να είναι μια λέξη που δεν ταιριάζει εδώ... Γιατί αν αναπτερωθεί το ηθικό σου, αν γεννηθούν ελπίδες που ενδεχομένως να αποδειχθούν φρούδες, τότε τι κάνεις; Δημιουργείς μια ουτοπία και παγιδεύεσαι σε αυτή. Είναι πολλές όμως οι φορές που μπορεί να καταλήξεις σε αδιέξοδο. Και τότε.. τότε τρελαίνεσαι. Προσπαθείς να βρεις ένα παραθυράκι για να ξεφύγεις. Για να ξεφύγεις ή μήπως για να μπορέσει να μπει και ο άλλος μέσα και να μείνετε στο δικό σας πλέον κόσμο; Ίσως πάλι να πρόκειται για αερολογίες. Ερωτήματα αναπάντητα τα οποία μπορεί και να μην αφορούν την πλειοψηφία. ''Άλλαξε οπτική γωνία...''. Τολμάς;

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Αυτές οι αναμνήσεις... Δεν αφήνουν το μυαλό σε ησυχία! Παιχνίδια και ξανά παιχνίδια και δεν ηρεμείς ποτέ..! Ξέρεις ότι δε θα φύγουν ποτέ, αλλά δε σταματάς να προσπαθείς να παραπλανήσεις το μυαλό ώστε να μη σκέφτεται/αναπολεί/ονειρεύεται.. Ονειρεύεται το μυαλό; Ίσως ονειρεύεται η καρδιά και απλά παρασέρνει και το μυαλό. Μάλλον όμως δεν έχει και πολλή σημασία ποιος ονειρεύεται. Σημασία έχει το όνειρο. Ο κόσμος στον οποίο τελικά ταξιδεύουμε προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τις αναμνήσεις. Αυτός ο κόσμος είναι άραγε ίδιος κάθε φορά; Ανοίγουμε τα μάτια και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα είτε αυτή είναι σκληρή είτε όχι. Την επόμενη φορά που θα κλείσουμε τα μάτια και το μυαλό, θα βρεθούμε στον ίδιο πάλι κόσμο; Κι αν αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς; Υπάρχει περίπτωση να βγούμε εκτός ορίων; Να μην μπορούμε πλέον να διακρίνουμε το όνειρο από την πραγματική ζωή; Προσπαθούμε πολύ να μη χάσουμε το μέτρο. Προσπαθούμε πολύ να ξεχάσουμε γεγονότα. Προσπαθούμε πολύ να μην ξεχάσουμε γεγονότα. Η ζωή δηλαδή είναι μια συνεχής προσπάθεια. Πότε για το ένα και πότε για το άλλο. Κι αν κάποιος κουραστεί και δεν μπορεί να προσπαθεί άλλο; Αν νιώθει ότι το βάρος ολοένα και μεγαλώνει; Πού θα βρει μιαν άκρη να στηριχθεί και να ξαποστάσει; Υπάρχει μήπως κάπου ένας διακόπτης που μπορούμε να τον πατήσουμε αν κουραστούμε και να σταματήσουν και τα παιχνίδια των αναμνήσεων και οι προσπάθειες και όλα; Έστω και για λίγο..;

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

''Για την αγάπη σου θα πολεμήσω, κι όλες τις μάχες μου θα τις κερδίσω, και τις πληγές μου όλες θα γιατρέψω, μ'έχεις κάνει εσύ να πιστέψω.. μ'αγαπάς κι έχω δύναμη να πω, ότι ζω μόνο για να σ'αγαπώ, και παλεύω κι αντέχω και νικώ...''
Ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι, σύμφωνα με το οποίο η αγάπη δίνει δύναμη. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε το ακατόρθωτο. Αγαπάς και παίρνεις θάρρος. Θάρρος για να εντυπωσιάσεις, θάρρος για να κερδίσεις. Αγαπιέσαι και πλέον πετάς. Πλέον το θάρρος γίνεται μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και δύναμης κι εσύ είσαι άλλος άνθρωπος. Αυτές τις μάχες που δίνεις σε μια σχέση, υποστήριζα και υποστηρίζω ότι δεν μπορείς να τις δίνεις μόνος ή μόνη. Μα οι αντοχές, οι δυνάμεις και η υπομονή που έχει ο καθένας διαφέρουν. Δε σημαίνει όμως αυτό ότι κάποιος που αντέχει λιγότερο δεν προσπαθεί. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να κρίνουμε τον άλλο. Μια συζήτηση είναι αρκετή για να καταλάβουμε αν ο άλλος βρίσκεται πράγματι εκεί, μαζί σου. Λίγο θάρρος χρειάζεται μόνο για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε και να ολοκληρώσουμε τη συζήτηση αυτή. Κι αν ακόμη δεν είμαστε σίγουροι για την αγάπη του άλλου, ακόμη και τότε, ίσως αξίζει τελικά να δώσουμε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία σε αυτόν τον άλλο να εκφράσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του χωρίς να θεωρούμε απερίσκεπτα ότι οι φόβοι του είναι αβάσιμοι. Ο έρωτας τυφλώνει και είναι πολλά αυτά που μπορούν να διαφύγουν της προσοχής μας. Σε μια σχέση άλλωστε δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε δύο και ο ένας συμπληρώνει και ολοκληρώνει τον άλλο. Θα μου πείτε.. ωραία όλα αυτά, αλλά στην πράξη τι γίνεται; Εδώ είναι η πρόκληση. Εδώ είναι που μεγαλουργεί η καρδιά και το συναίσθημα. Αν τα συναισθήματα είναι έντονα, η καρδιά παρασύρεται εύκολα και τότε η ισορροπία στη σχέση ή θα ενισχυθεί ή θα διαταραχθεί, εξίσου πιθανά και τα δύο. Η αντίθετη περίπτωση δε με προβληματίζει γιατί τότε τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα και ξεκάθαρα. Πού μπαίνει το μυαλό σε όλα αυτά όμως; Γιατί πρέπει να υπάρχει και το μυαλό στο παιχνίδι αυτό. Είναι αυτό που μας κρατάει στο έδαφος. Πρόκειται για ακόμη ένα παιχνίδι λοιπόν; Και η λογική τι είναι, ένα πιόνι; Κι αν βγει εκτός παιχνιδιού;

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Ανολοκλήρωτα πάθη και έρωτες. Οι σκέψεις και οι επιθυμίες να σε κατακλύζουν η μια μετά την άλλη κι εσύ να είσαι ανίκανος να αντιδράσεις. Κινείσαι, ζεις την κάθε μέρα μα στην ουσία δεν είσαι εσύ. Το σώμα στη ζωή αλλά το μυαλό και η καρδιά στο όνειρο και την επιθυμία. Πώς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου; Τα θέλω σου; Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να το κάνεις όμως... Γιατί αν οι επιθυμίες σας δεν ταυτίζονται ή - έστω - σχετίζονται λίγο μεταξύ τους, τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καταπιεστείς. Θέλει δύο ''ναι'' για να γίνει πράξη το όνειρο. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δύο δεν ξέρει τι θέλει; Τι γίνεται όταν το ένα ''ναι'' δεν είναι ακριβώς ''ναι'' αλλά είναι ''ναι.. ίσως..''; Τότε ή το δέχεσαι ή το απορρίπτεις κατηγορηματικά και συνεχίζεις τη ζωή σου. Όχι όπως εσύ θα ήθελες, αλλά τουλάχιστον τη συνεχίζεις. Και οι δύο επιλογές όμως υποκρύπτουν κινδύνους. Τους δικούς της η καθεμιά. Υπάρχει ωστόσο και ένας κίνδυνος που είναι κοινός: ο κίνδυνος να πληγωθείς. Και όταν η καρδιά ''αιμορραγεί'', τα πράγματα δυσκολεύουν δραματικά. Και λέω δραματικά γιατί εκτός από την καρδιά, δε λειτουργεί και το μυαλό. Κι αν οι πληγές δεν επουλωθούν, τότε το σώμα θα μείνει στη ζωή, ενώ η καρδιά και το μυαλό θα αποκλειστούν στον - ουτοπικό πολλές φορές - κόσμο του ονείρου και της φαντασίας/επιθυμίας. Η καρδιά θα πάψει να ''αιμορραγεί'', όταν πάψει να λειτουργεί. Να λειτουργεί συναισθηματικά. Μα.. αν πάψει να νιώθει η καρδιά.. πώς θα βρεθεί η γιατρειά;

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Μια χειραψία. Μια λέξη. Ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Ένα χάδι. Ένα φιλί. Κινήσεις μικρές που όμως μπορούν να μείνουν στο μυαλό μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, ανθρώπους που αναπολούν στιγμές έντονες σα να συνέβησαν μόλις πριν λίγα λεπτά, μπορούν να συμβούν και σε εμάς. Μπορούμε κι εμείς να αναπολούμε. Να ονειρευόμαστε ξύπνιοι. Στιγμές που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε, στιγμές που θα θέλαμε να ζήσουμε. Είναι ωραίο να έχουμε λίγο ρομαντισμό. Να αποζητάμε την ομορφιά στη ζωή μας κάπου κάπου. Στιγμές που θα δώσουν χρώμα στο άχρωμο, ομορφιά στο άσχημο, χαρά στο λυπημένο, ζωή στη ζωή μας. Ας είναι προσωρινό.. δεν πειράζει και τόσο.. ελπίζουμε μόνο αυτό το προσωρινό και λίγο να μας δώσει δύναμη να προχωρήσουμε. Γιατί να μην είμαστε και λίγο ονειροπόλοι; Είμαστε ρεαλιστές, είμαστε πεζοί, ρηχοί, εξαρτιόμαστε σε μεγάλο βαθμό από το χρήμα. Γιατί να αποκλείουμε τα όνειρα από τη ζωή μας; Τελικά η φαντασία είναι ζωτικής σημασίας ειδικά όταν βρισκόμαστε πλέον στην περίφημη αυτή φάση άρνησης. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε αυτό που ο άλλος μας επιβάλλει και έτσι ζούμε σε έναν κόσμο φανταστικό όπου κάποια πράγματα - όχι όλα- γίνονται όπως εμείς θέλουμε. Όχι δεν είμαστε τρελοί. Είμαστε ονειροπόλοι. Κι αν λάβουμε υπόψη ότι πολλά δεν είναι όπως τα θέλουμε, τότε σίγουρα τα όνειρα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας. Και είναι κακό κάπου κάπου να αφηνόμαστε στα όνειρα και να περιπλανιόμαστε στη φαντασία; Εγώ πάντως δεν το νομίζω. Βέβαια.. κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε στο όνειρο, εάν η άρνηση είναι τέτοια που να μην μπορούμε να αποδεχτούμε ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά... στη θέα αυτού του κινδύνου, σταματάμε ή ρισκάρουμε και συνεχίζουμε;