Και καλή μας χρονιά..

"Συμπεριφορές που απογοητεύουν...απόψεις για άτομα που αλλάζουν...σκέψεις που περνούν και φεύγουν...λόγια που σχεδιάζεις να ειπωθούν αλλά ποτέ δε λέγονται...και κάπου εδώ έρχεται η ερώτηση 'αλήθεια αξίζει όλο αυτό;'. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα λάβουμε μια σίγουρη απάντηση, αλλά σχεδόν πάντα ελπίζουμε ότι τίποτα δεν πάει χαμένο, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι αυτή η ελπίδα έχει ήδη χαθεί."

Αυτά λέει η Στέλα.. Χμ μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν είναι και τόσο αισιόδοξο το μήνυμα, αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι σε ένα βαθμό φταίω εγώ...

Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλήθεια. Γνωρίζεις κάποια άτομα και σχηματίζεις απόψεις - όπως λες κι εσύ Στέλα - και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ή και περισσότερο, έρχεται η ανατροπή. Και τι ανατροπή! Από αυτές που όντως μετά αναρωτιέσαι αν αξίζει όλο αυτό.. Αυτό ποιο;; Η γνωριμία; Η άποψη; Αναρωτιέσαι αν άξιζε να χαραμίσεις τόσο χρόνο από τη ζωή σου για αυτά τα "κάποια άτομα"; Και συγγνώμη δηλαδή, αν δεν άξιζε, τι θα κάνεις; Θα μετανιώσεις; Κι έπειτα; Όχι όχι διαφωνώ. Δεν έχει κανένα νόημα να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας. Είτε αυτές αφορούν φίλους είτε οτιδήποτε άλλο. Σημασία έχει να αναγνωρίζουμε το λάθος, μήπως και την επόμενη φορά καταφέρουμε να το αποφύγουμε.
Και πάλι όμως δε θεωρώ λάθος τη γνωριμία ή και τη φιλία. Λάθος - αν υπάρχει λάθος από τη δική σου πλευρά! - είναι μάλλον κάποιες κινήσεις, κάποια λόγια, κάποιες στάσεις γενικότερα σε αυτή τη 'σχέση'.. Είναι κρίμα πράγματι, τώρα που το σκέφτομαι, να αναγνωρίσεις κάτι τέτοιο μετά από καιρό, αλλά απ' την άλλη... είναι πολύ καλύτερα από το να ζεις στην άγνοια.. ή να καταλήγεις να στενοχωριέσαι μόνος σου ενώ το άλλο άτομο αγνοεί - ή ΣΕ αγνοεί... (ουφ!)
Με θλίβει που ένα τέτοιο θέμα έγινε πηγή έμπνευσης για μια νέα ανάρτηση ύστερα από ένα ομολογουμένως μεγάλο διάστημα. Όμως θα κλείσω το 2010, ένα έτος λίγο λιγότερο απαίσιο από το 2009, με την ελπίδα ότι το 2011 θα βρω την απάντηση στην ερώτησή σου Στέλα, θα βρω τη λύση στο πρόβλημα που ανακαλύψαμε παρέα.. Και η ελπίδα αυτή δεν έχει χαθεί!!
Θα κλείσω χωρίς ερώτηση.. μπορώ;; ;-)

Δύο Μήνες Και Κάτι..

Λοιπόν όσο προσπαθώ να σκεφτώ πώς είμαι, πώς περνάω, τι νιώθω και λοιπά και λοιπά τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι.. Αυτό προσπάθησα να κάνω αποτυχημένα για άλλη μια φορά τις προάλλες.
Θα ρωτήσουν:
-''Είσαι χαρούμενη;''
θα πω ''ναι''
-''Είσαι ευτυχισμένη;''
Θα πω ''ναι''
-''Είσαι λυπημένη;''
Θα πω ''ναι''
-''Είσαι αγανακτησμένη;''
Θα πω ''ναι''
Και θα αναρωτηθεί κανείς έπειτα: ''Μα καλά είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα και χαρούμενη και λυπημένη; Και ευτυχισμένη και δυστυχισμένη; Τι να σας πω.. Ήξερα πως δεν μπορώ να έχω απάντηση για όλα, αλλά τώρα νομίζω ότι δεν έχω απάντηση για τίποτα.
Προσπαθώ να εκλογικεύσω, τίποτα. Προσπαθώ να παρηγορήσω, ΤΙΠΟΤΑ. Προσπαθώ να αποπροσανατολίσω, τίποτα και πάλι. Διαρκώς σε μια προσπάθεια είμαι και τίποτα δεν καταφέρνω κιόλας. Αλλά φτάνει.
Ναι κύριοι, γίνεται να είσαι και χαρούμενος και λυπημένος.. Γίνεται να είσαι χαρούμενος για σένα, για κάτι που πέτυχες ή απλά γιατί κατάφερες να επιβιώσεις άλλη μια μέρα, αλλά γίνεται να είσαι ταυτόχρονα και λυπημένος που η φίλη σου ή ο φίλος σου δεν είναι το ίδιο χαρούμενος με σένα. Που ο συνάνθρωπός σου έχει προβλήματα.. ή δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Και γίνεται αυτά τα συναισθήματα να εναλλάσσονται κάθε λεπτό κι εσύ να τρελαίνεσαι. Να μεριμνάς για τη δική σου ευτυχία και να διαπιστώνεις ότι δυστυχώς η μέριμνά σου αυτή δεν έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή του άλλου. Αυτά είναι τα ωραία της Ζωής όμως, ε;
Όταν η καρδιά βλέπει αυτό που λαχταρά, χτυπά όλο και πιο δυνατά. Κι έρχεται η λογική και αρχίζει: "συγκρατήσου!", "ηρέμησε!", "μην ενθουσιάζεσαι λέμε!".. Μμμμμ και κάτι κατάφερε τώρα ναι.. Είναι σα να λες στον πανικόβλητο "μην πανικοβάλλεσαι".. σα να λες στον ερωτευμένο "μην αγαπάς"... Μα γίνονται αυτά? Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ είναι η απάντηση! (άσχετο;;)
Και για άλλη μια φορά δεν ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Έχουν περάσει δύο μήνες και κάτι από την τελευταία ανάρτηση και δεν έχω κάπου να καταλήξω.. Ίσως και να είχα μια εβδομάδα πριν, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό εδώ το κείμενο.. Τώρα όμως, μια εβδομάδα μετά, σήμερα, δεν έχω να καταλήξω κάπου. Δυστυχώς ή ευτυχώς μάλλον δεν μπορούμε να καταλήγουμε συνεχώς σε κάποιο συμπέρασμα. Και οι μέρες κυλούν και οι μήνες περνούν...!


ΥΓ(πριν το τέλος γιατί μ'αρέσει καλύτερα!): Τώρα που το θυμήθηκα.. επίσης προσπαθώ να ακούω... Τουλάχιστον εκεί τα καταφέρνω 100% και έτσι σκοπέυω να συνεχίσω.. Ακούς;;


Κλείνω, όχι με ερώτηση, αλλά με τη φράση της Ζωής μου: "Be still my heart; thou hast known worse than this.." .. Δηλαδή; "Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες.."
Α ρε Όμηρε, να 'ξερες πόσο δίκιο είχες!

Rewind, Stop, Play, Fast Forward..

Τι καλά που θα'ταν, αν τα κουμπάκια του τίτλου ίσχυαν και για την κασσέττα της Ζωής..! (?)
Ερώτηση: τα προβλήματα, που εμφανίζονται πολλές φορές από το πουθενά, υπήρχαν από την αρχή στην κασσέττα αυτή; Ή μήπως με τα χρόνια η κασσέττα χάλασε; Ας πάρουμε περιπτώσεις:
Περίπτωση 1η: ναι τα προβλήματα υπήρχαν από την αρχή. Αν είναι έτσι τότε μπορούμε να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Και όταν δούμε ότι δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε άλλο, όταν τελειώσουν τα αποθέματα δύναμης που έχουμε, μπορούμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του fast forward. Θα το πατήσουμε και μετά θα πατήσουμε stop και play όταν περάσει το δυσάρεστο αυτό κομμάτι της ταινίας και ξαναφανεί ο ήλιος και η ευημερία.
Περίπτωση 2η: ναι η κασσέττα χάλασε με τον καιρό. Η ταινία έχει φθαρεί και δημιουργεί παράσιτα/προβλήματα. Τότε μπορούμε να πατήσουμε stop, να βγάλουμε την κασσέττα, να την ανοίξουμε, να την επισκευάσουμε, να την ξαναβάλουμε και να πατήσουμε play.
Και στις δύο περιπτώσεις νομίζω χάνεται το ενδιαφέρον. Επαναπαυόμαστε πως ο,τι κακό, ο,τι λάθος μπορούμε να το διορθώσουμε και αυτό μόνο υπέρ μας δεν είναι. Μέσα από τα εμπόδια και τα λάθη βγαίνουμε πιο δυνατοί. Ή τουλάχιστον πιο πλούσιοι σε εμπειρία και γνώση. Αν γνωρίζαμε ότι μπορούμε να πατήσουμε ανά πάσα στιγμή rewind ή fast forward, stop και play, τότε δε θα μαθαίναμε ποτέ να προσπαθούμε. Δε θα δοκιμάζαμε ποτέ τις αντοχές και τα όριά μας. Μάλλον δε θα ήταν και τόσο καλό αυτό..
Και θα κλείσω με μια σκέψη: νομίζω είναι καλύτερα να αφήσουμε την κασσέττα να παίζει. Γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα σταματήσει η παροχή ρεύματος. Και αν παίζουμε συνέχεια με τα κουμπιά, τα φώτα θα σβήσουν και η ταινία θα είναι ακόμα στην αρχή..
Μήπως λοιπόν να μάθουμε να προχωράμε;;

Waiting For The Storm..

Θέμα των ημερών: φιλία. Απεριόριστη, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς πρέπει και δεσμεύσεις. Και χωρίς προβλήματα. "Υπάρχει", θα απαντούσα σε όποιον με ρωτούσε, αν δεν είχε προστεθεί αυτό το τελευταίο στοιχείο. Τι θα πει "χωρίς προβλήματα"; Θα ήταν ψεύτικη έτσι. Τα προβλήματα, τα εμπόδια, τα αραιά συννεφάκια είναι που δίνουν ζωντάνια στη φιλία. Έτσι πιστεύω. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος. Νομίζω όμως ότι μετά τις δυσκολίες αυτό που μένει είναι μια ακόμη πιο δυνατή φιλία.
Ο πραγματικός φίλος δείχνει κατανόηση και αφοσίωση, προσφέρει συμπαράσταση και όλα αυτά που λένε όλοι τέλος πάντων. Κοιτάζει και τον εαυτό του όμως. Λίγος εγωισμός, ένα κλικ μόνο, δεν πρέπει να υπάρχει; Όχι βέβαια μέχρι εκεί που πλέον δεν υπολογίζεις τις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων..
Και φτάνω στο σκέλος εκείνο του θέματος που προβληματίζει: για πόσο καιρό μπορεί ο "φίλος" να βάζει τον εαυτό του πιο πάνω; Λίγο πιο πάνω; Για πόσο θα τον αφήνουμε να... μας αγνοεί;μας ξεχνά;μας υποβιβάζει;μας απογοητεύει; Εντάξει δεν ξέρω αν λίγος εγωισμός συνεπάγεται όλα αυτά, απλά αναρωτιέμαι.. Κι εμείς; Αυτό το παράπονο, αυτή τη δυσαρέσκεια σε ποιον θα την εκφράσουμε; Στον "ένοχο"; Ή μήπως σε κάποιο τρίτο πρόσωπο ευελπιστώντας να πάρουμε μια δεύτερη, (πιο) αντικειμενική γνώμη; Μάλλον εξαρτάται από την περίπτωση, από το βαθμό της απογοήτευσης και πολλά πολλά άλλα..
Και έρχομαι στο αγαπημένο μου σενάριο: απογοητεύεσαι από το φίλο Νο 1, βρίσκεις "παρηγοριά" στο φίλο Νο 2 και κάποια στιγμή, για κάποιο σοβαρό ή/και ανόητο λόγο, απογοητεύεσαι και από το φίλο Νο 2. Τότε είναι που σκέφτεσαι: "Μήπως τελικά φταίω εγώ; Μήπως εγώ έχω το πρόβλημα; Μήπως εγώ είμαι λάθος;".. Προσπάθησε τώρα εσύ να βγάλεις συμπεράσματα. Ίσως η λύση είναι να βρεθείτε και οι τρεις μαζί και να το συζητήσετε. Κι αν ανάψουν τα αίματα και ειπωθούν βαριές κουβέντες; Χμμμ... Οι πράξεις μπορεί καμιά φορά να επιδέχονται διορθώσεως. Τα λόγια όμως; Ξεχνιούνται; Ή η μόνη κατάληξη είναι να καταπιεστούν συναισθήματα με κίνδυνο κάποια στιγμή αυτά να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να ξεσπάσει η καταιγίδα;
Αν γίνουν αυτές οι σκέψεις με αυτή τη σειρά, τότε θα καταλήξεις στο συμπέρασμα "όχι, δε φταίνε, δεν πειράζει" και θα υποχωρήσεις. Θα συμβιβαστείς. Δεν είναι άδικο;;

Άρνηση, Ζωή, Φυγή

Είναι φορές που η ζωή φαίνεται τόσο μικρή. Και άλλες που φαίνεται τόσο μεγάλη και κυλάει τόσο μα τόσο αργά. Και όταν εσύ νιώθεις ότι τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι χειρότερα για σένα και δε θέλεις τίποτ' άλλο παρά να περάσουν γρήγορα οι άσχημες μέρες, τότε είναι που η ζωή καθυστερεί και προχωρά βασανιστικά αργά. Λες και το κάνει επίτηδες! Κι εσύ τη μια θέλεις να μείνεις μόνος και τη άλλη να έχεις παρέα μήπως και ξεχαστείς. Γενικότερα όμως έχεις τάσεις φυγής. Θέλεις να ξεφύγεις από όλους και απ' όλα μήπως και μπορέσεις επιτέλους να ησυχάσεις. Μήπως όμως αυτή είναι η λύση τελικά; Μήπως η φυγή είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να "φτιάξεις" τη δική σου ζωή; Μήπως έτσι θα διώξεις από το μυαλό σου την ανόητη σκέψη ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για σένα; Να επικεντρωθείς στον εαυτό σου μήπως και σώσεις την κατάσταση.. Ναι αλλά ποιος εγγυάται ότι αν αφοσιωθείς σε σένα, τα προβλήματά σου θα λυθούν;

Λοιπόν δεν ξέρω αν η ζωή είναι μικρή ή μεγάλη, όμως είναι σίγουρα αβέβαιη. Και μεν φεύγεις, αλλά κάπου βαθιά μέσα σου ελπίζεις ότι θα σε αναζητήσουν. Τι γίνεται όμως, αν αυτό δε συμβεί ποτέ; Πόσο εύκολα συμβιβάζεσαι; Αλήθεια....υπάρχει κατάλληλη στιγμή για ένα τέτοιο συμβιβασμό;;

Ένα ''εμείς'' μην το ξεχνάς..

Δύο μήνες και κάτι από την τελευταία ανάρτηση...

Οι φόβοι του πρίγκιπα (ένα εμείς)

Onirama

Αφιερωμένο σε σένα

ΥΓ: ''Δε θ' άλλαζα τη διαδρομή..'' ...μπορεί κανείς αλήθεια; Πρίγκιπα;;

Φως Στο Σκοτάδι

Στην προσπάθεια που κάνω τον τελευταίο καιρό να αποπροσανατολίσω το μυαλό μου μήπως και σταματήσει τις αρνητικές σκέψεις επιτέλους, βοήθησε άθελά της η φίλη μου η Ανίσα. Η Ανίσα σπουδάζει και σύντομα θα είναι πτυχιούχος Ψυχολογίας. Μια καθηγήτριά της λοιπόν εκεί στο Πανεπιστήμιο, η κα Φωτεινή Τσαλίκογλου έγραψε:


''Θάνατος εκτός εποχής

(Το σημείωμα αφιερώνεται στην Ανίσα που σε λίγο θα είναι πτυχιούχος ψυχολογίας)


Αύγουστο, Χριστούγεννα ή Πάσχα. Αυτή ήταν η καλή, μέχρι πρότινος, εποχή για να πεθάνει κανείς στην Αλβανία. Για να πεθάνεις και να μην πας άκλαυτος και μόνος.
Κάθε δυο χρόνια οι αλλοδαποί ήσαν υποχρεωμένοι να καταθέτουν τα χαρτιά τους για ανανέωση άδειας παραμονής. Η απάντηση συνήθως κρατούσε πάνω από 6 μήνες, στο διάστημα αυτό δεν επιτρεπόταν να ταξιδέψουν παρά μόνο Πάσχα, Χριστούγεννα ή Αύγουστο.

Κι αν υπήρχε ανάγκη; Ένας θάνατος π.χ.; Μια αρρώστια; Αδιάφορο. Αν και πάνω από 10 χρόνια ''νόμιμη'' στην Ελλάδα, η μητέρα της Ανίσα, έιχε κάνει το λάθος, παραβαίνοντας τις υποδείξεις, να πάει στην κηδεία του εκτός εποχής θανόντος συγγενούς της. Είδε κι έπαθε να γυρίσει πίσω, στην Ελλάδα όπου σύζυγος και παιδιά με αδημονία την περίμεναν. Φεύγοντας η ηλικιωμένη μητέρα της παρακάλεσε:

''Κι αν τύχει και πεθάνω, υποσχέσου μου να μην έλθεις, με ακούς;''

2010. Η ιστορία αυτή δεν θα επαναληφθεί. Πρόσφατα η ομηρεία τελείωσε. Ο θάνατος βρήκε το δίκιο του. Ανά πάσα στιγμή, έχοντας βεβαίωση κατάθεσης χαρτιών, ο αλλοδαπός μπορεί να ταξιδέψει, να θάψει, να παντρέψει, να βαφτίσει. Καθημερινά πράγματα δηλαδή που όμως κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαιοσύνης και πολιτισμού δεν ήσαν εφικτά. Όταν όμως το αυτονόητο αίρεται, όλα είναι δυνατόν να συμβούν. Ο μικρόκοσμος διαρυγνύεται. Θηρία άγρια εισβάλλουν να σε κατασπαράξουν. Ουδείς μένει προστατευμένος.

Η γιαγιά είναι ελεύθερη τώρα να πεθάνει δίχως παραπανίσιο τρόμο.
Μια μικρή αναγκαία θεραπεία του αυτονόητου. Λίγο, τόσο δα, η αγριάδα να ημερέψει. Ένα μικρό, τόσο δα, φως στο σκοτάδι. Δεν είναι συμπαγές το σκοτάδι, αλλοίμονο αν ήταν...''

(http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=1172&reftab=61&t=Πεθαίνοντας-στην-Αλβανία)

Όπως θα διαπιστώσατε η Ανίσα είναι από την Αλβανία. Στα τόσα χρόνια που τη γνωρίζω, ποτέ δεν την είδα ως ξένη. Δεν το λέω αυτό για να καυχηθώ. Δεν ξέρω αν αυτό με κάνει λιγότερο ρατσίστρια από άλλους και δε με νοιάζει άλλωστε.

Διαπίστωσα, όμως, με αυτό το κείμενο ότι ναι, υπάρχουν περιθώρια αλλαγής. Και στους ανθρώπους και στα δεδομένα γενικότερα αυτής της χώρας. Είναι κι αυτό μια - μικρή μεν, αξιόλογη δε - πηγή αισιοδοξίας γι' αυτή τη Ζωή που ζούμε.. Ας ελπίσουμε λοιπόν καθώς από ο, τι φαίνεται ακόμα άλλοι αποφασίζουν για εμάς σε τόσα θέματα της δικής μας Ζωής. Και προφανώς ο καθένας έχει τα δικά του βάσανα και προβλήματα στη χώρα αυτή και γενικότερα στη Ζωή αυτή. Χμμμ... τουλάχιστον η όποια αλλαγή γίνεται (νομίζω και ελπίζω) προς δικό μας όφελος - εμάς τους ανθρώπους, όχι εμάς τους Αλβανούς, Ρώσους, Βούλγαρους κ.λπ.. Δεν μπορεί.. κάτι είναι κι αυτό, έτσι δεν είναι;

Ξέρετε όμως κάτι; Είναι καλό που γνωστοποιείται και διαδίδεται (κάπως) το κείμενο αυτό, μήπως και αφυπνιστούν όσοι ζουν σε μια ουτοπία που δε χωρά άλλους. Γιατί έχει δίκιο η κυρία Τσαλίκογλου: Δεν είναι συμπαγές το σκοτάδι..

ΥΓ: Πάλι κλείνω χωρίς ερώτηση αλλά δεν πειράζει, δεν έχω να ρωτήσω κάτι. Ευχαριστώ.. (!)

Είν' Ο Ορίζοντας Θολός..

Όλα Μπερδεύονται Γλυκά

Μουσική: Ελένη Καραΐνδρου

Στίχοι - Ερμηνεία: Μελίνα Τανάγρη

Αφιερωμένο λοιπόν..

Γιατί δεν έχω κάτι άλλο καλύτερο να κάνω.. ούτε και μπορώ...

Πιάνω Φωτιά

Κρυβόμαστε. "Μεταμορφωνόμαστε" και προσπαθούμε να μη δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό πιστεύοντας ότι έτσι δε θα καταλάβουν οι γύρω μας πόσο ευάλωτοι είμαστε στην πραγματικότητα. Ωραία λύση..

Και τι καταφέρνεις τελικά; "Γίνεσαι ο, τι εσύ φοβόσουν" και άντε μετά να φανερωθείς. Και πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι όταν δουν ότι τελικά δεν είσαι αυτός/αυτή που πίστευαν και έβλεπαν τόσο καιρό; Μάλλον όμως τότε θα φανούν οι αληθινοί φίλοι που έχεις εκεί έξω. Ή μήπως αληθινοί είναι οι φίλοι που έχουν ήδη καταλάβει τον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν που κρύβεται εκεί πίσω; Τέλος πάντων το πρόβλημα είναι άλλο: Πώς θα κάνεις την ''αποκάλυψη''. Και αλήθεια.. πού είναι αυτό το θάρρος που χρειάζεται για κάτι τέτοιο;; Και ρωτώ επίσης: Τι ώθησε σε αυτή την υποκρισία; Δηλαδή ο ''άλλος εαυτός'' είναι καλύτερος; Ποιος θα κρίνει; Είναι αργά πια;;

''..πώς να σ' αγαπήσω πώς να μείνω εδώ

αφού ούτε εμένα πια δεν αγαπώ...''