Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Πιάνω Φωτιά

Κρυβόμαστε. "Μεταμορφωνόμαστε" και προσπαθούμε να μη δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό πιστεύοντας ότι έτσι δε θα καταλάβουν οι γύρω μας πόσο ευάλωτοι είμαστε στην πραγματικότητα. Ωραία λύση..

Και τι καταφέρνεις τελικά; "Γίνεσαι ο, τι εσύ φοβόσουν" και άντε μετά να φανερωθείς. Και πώς θα αντιδράσουν οι άλλοι όταν δουν ότι τελικά δεν είσαι αυτός/αυτή που πίστευαν και έβλεπαν τόσο καιρό; Μάλλον όμως τότε θα φανούν οι αληθινοί φίλοι που έχεις εκεί έξω. Ή μήπως αληθινοί είναι οι φίλοι που έχουν ήδη καταλάβει τον πραγματικό σου εαυτό, αυτόν που κρύβεται εκεί πίσω; Τέλος πάντων το πρόβλημα είναι άλλο: Πώς θα κάνεις την ''αποκάλυψη''. Και αλήθεια.. πού είναι αυτό το θάρρος που χρειάζεται για κάτι τέτοιο;; Και ρωτώ επίσης: Τι ώθησε σε αυτή την υποκρισία; Δηλαδή ο ''άλλος εαυτός'' είναι καλύτερος; Ποιος θα κρίνει; Είναι αργά πια;;



''..πώς να σ' αγαπήσω πώς να μείνω εδώ

αφού ούτε εμένα πια δεν αγαπώ...''