Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Σήμερα μου είπανε πως μπορείς να κλείσεις τα μάτια σου σε πράγματα που δε θέλεις να δεις, μα δεν μπορείς να κλείσεις την καρδιά σου σε αυτά που δε θέλεις να αισθανθείς. Μπορούμε να αγνοούμε αλήθεια εσκεμμένα πράγματα και γεγονότα που μας αφορούν απλά και μόνο επειδή δε θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε; Μια φίλη μου λέει πως όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Επομένως πρέπει να τα βλέπουμε και να μας βλέπουν εκείνη ακριβώς τη στιγμή που συμβαίνουν, όχι; Γιατί αφήνουμε για αργότερα κάτι που μπορούμε να κάνουμε τώρα; Επειδή είμαστε δειλοί; Τι θα πει δειλός; Οι υπεκφυγές δε σημαίνουν απαραίτητα δειλία.. εκτός κι αν γίνονται επανηλημμένα και σκόπιμα οπότε και χάνουν το νόημά τους. Πρέπει να έχουμε θάρρος. Και να χειριζόμαστε τις καταστάσεις όταν αυτές δημιουργούνται και με όποιο τρόπο μπορούμε. Κι αν πράγματι όλα γύρω μας συμβαίνουν για κάποιο λόγο, γιατί να κλείσουμε τα μάτια μας; Επειδή δε θέλουμε να βλέπουμε; Σε τι θα ωφελήσει αυτό; Αν δεν μπορούμε να κλείσουμε την καρδιά μας σε αυτά που δε θέλουμε να αισθανθούμε και την αφήνουμε να πληγώνεται και μια και δυο και τρεις φορές, πόσο θα μας στοιχίσει, αν δούμε αυτό που δε θέλουμε να δούμε; Αυτό που βλέπουν τα μάτια μας είναι παροδικό. Όμως η ποινή της καρδιάς, για ένα ''αδίκημα'' που μπορεί και να μη διέπραξε, έχει διάρκεια και μάλιστα κανείς δεν ξέρει πόση. Οι εικόνες είναι εικόνες και δεν μπορούν να συγκριθούν με τα συναισθήματα. Ακόμα κι αν μια εικόνα προκαλεί συναισθήματα. Ακόμα και τότε, αυτό που επηρεάζει περισσότερο - ίσως πονάει και περισσότερο - είναι το συναίσθημα. Η ικανότητα αυτή που έχουμε να αισθανόμαστε, να αγαπάμε, να ερωτευόμαστε, να πονάμε, να γελάμε, να κλαίμε είναι πιο ισχυρή. Η απορία λοιπόν που μου γεννήθηκε όταν άκουσα την πρώτη αυτή φράση είναι: ''Θα κερδίσουμε κάτι, αν κλείσουμε τα μάτια μας σε αυτά που δε θέλουμε να δούμε;'' Τι σημασία θα έχει αυτό το κάτι; Και αλήθεια.. για πόσο;
Ελπίδα. Τη μια φουντώνει, την άλλη εξανεμίζεται. Κι εμείς συνέχεια με το ίδιο ερωτηματικό: Πώς μπορούν και μας τη στερούν; Ακόμα κι ένα τυχαίο και απρόσμενο γεγονός μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό μας, να μας κάνει να ελπίζουμε, να πετάμε ξανά. Η προσγείωση μπορεί να είναι απότομη ή ομαλή. Επιθυμητή ή ανεπιθύμητη. Μα ίσως πρέπει να εστιάζουμε την προσοχή μας στο ότι μπορέσαμε και βρεθήκαμε ψηλά. Είναι ωραίο να πετάς στα σύννεφα καμιά φορά. Είναι ένα ταξίδι τόσο υπέροχο, τόσο όμορφο, που πολλές φορές ξεχνάμε να επιστρέψουμε. Κι έτσι, τελικά, η θλίψη του τέλους και της επιστροφής επισκιάζει την εμπειρία. Μα αλήθεια.. τι νόημα θα είχε αν ταξιδεύαμε έχοντας συνεχώς στο μυαλό μας ότι η στιγμή που το ταξίδι θα τελειώσει πλησιάζει ολοένα και περισσότερο; Τότε θα ήταν ίσως μάταιο το ταξίδι, γιατί τις περισσότερες φορές δεν είναι το αποτέλεσμα που έχει σημασία, αλλά το μονοπάτι. Η διαδρομή. Η πορεία προς το τέρμα. Όταν κανείς ερωτεύεται, δεν πρέπει να έχει το μυαλό του στο αν κάποια στιγμή αυτό θα τελειώσει. Γιατί όταν τελικά διαπιστώσει ότι ήταν λάθος το να μη ζει τη στιγμή, θα είναι αργά. Θα έχει χάσει τόσες ευκαιρίες για πραγματική ευτυχία και χαρά. Αυτό το λάθος κάνουμε οι περισσότεροι και ύστερα τα βάζουμε με τη ζωή. Την άδικη τη ζωή που μόνο σκληρά μας φέρεται. Όχι. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μια πολύ καλή μου φίλη είναι τόσο αισιόδοξη σε σχέση με τη ζωή που δεν είναι λίγες οι φορές που με έχει εκνευρίσει η θετική της ενέργεια. Όμως κατά κάποιο τρόπο έχει δίκιο. Η ζωή είναι στιγμές. Θετικές ή αρνητικές. Καλές ή κακές. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι στο δικό μας χέρι να τις αντιμετωπίσουμε όπως εμείς θέλουμε ή να τις αφήσουμε να μας αντιμετωπίσουν αυτές. Πόσο εύκολο όμως είναι να μη σκεφτόμαστε αρνητικά; Να μη χάνουμε το δυναμισμό μας; Το χαμόγελο βοηθάει όταν δεν είναι ψεύτικο. Πώς θα διατηρήσουμε ανεξάντλητη τη θετική μας ενέργεια; Κι αν τελικά εξαντληθεί, πού θα βρούμε αλλού πηγή;