Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Αλλαγές και υποχρεώσεις, υποχρεώσεις και αλλαγές...
Τι παράξενο που είναι όμως. Χρόνια ολόκληρα πίστευα ότι το άγχος το είχα διώξει μακριά. Μόνο κακό κάνει άλλωστε. Πόσο λάθος ήμουν όμως.. Καταπιέζεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, και νομίζεις ότι βρήκες τη λύση και την ηρεμία σου. Μα να που έρχεται τελικά κάποια στιγμή που ο χώρος αυτός των καταπιεσμένων ξεχειλίζει. Και τότε χάνεται και η ηρεμία και η ησυχία και όλα. Κι ύστερα; Πώς θα ισορροπήσεις και πάλι; Πότε θα ισορροπήσεις και πάλι; Και θα υπάρχει κάποιος εκεί δίπλα να σε στηρίξει; Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο για αυτόν τον κάποιο να διώξει για λίγο τον εγωισμό του μακριά. Γιατί αν κοιτάζει τον εαυτό του, πώς θα σε στηρίξει; Πώς θα σου δείξει πού να πατήσεις ώστε να σηκωθείς και πάλι; Και αναρωτιέμαι και πάλι... Αν όλοι εκεί γύρω είναι τόσο τυφλοί που δε βλέπουν ότι έπεσα, πώς θα καταλάβουν ότι χρειάζομαι βοήθεια; Πρέπει δηλαδή οπωσδήποτε να φωνάξω για βοήθεια; Κανένας δε θα πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει από μόνος του; Αλλά έτσι είναι.. σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του, τη δική του ευημερία πρώτα και έπειτα - ίσως - των υπολοίπων. Και μεγαλώνεις εσύ ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Θα κάνεις το χωριό σου, την πόλη σου, τη χώρα σου ένα καλύτερο μέρος για να ζεις και να ζουν. Έχω όμως την εντύπωση ότι η ελπίδα αυτή γίνεται όλο και πιο αχνή στην εικόνα του μέλλοντος. Μετά αχνοφαίνεται και τέλος εξαφανίζεται εντελώς. Και τελικά ρωτώ: πού πάνε οι ελπίδες μας όταν σβήνουν και χάνονται;