Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Million Dollar Baby..

Τελικά οι παρεξηγήσεις είναι πολύ μεγάλο πράγμα.. σε βάζουν να σκεφτείς πράγματα που δε θα σκεφτόσουν.. ή τουλάχιστον θα αργούσες πολύ να σκεφτείς...
Όπως και να 'χει, θεωρώ - όπως και πολλοί άλλοι εκεί έξω λογικά - ότι πρέπει να κυνηγάς τα θέλω σου, να αγωνίζεσαι γι'αυτά και να τα υπερασπίζεσαι. Και πρέπει πάνω απ' όλα να ονειρεύεσαι.. Και το όνειρο από ο, τι καταλαβαίνω είναι δικό σου και μόνο. Ακόμη κι αν πιστεύεις ότι πολλοί θέλουν το ίδιο με σένα, στην τελική δεν είναι έτσι. Δεν είναι καθόλου έτσι. Βλέπεις ένα όνειρο. Με πλοκή. Με αρχή, μέση και τέλος. Ύστερα το συζητάς με ένα φίλο ή μια φίλη. Και γεμάτοι χαρά διαπιστώνετε ότι ναι! έχετε δει το ίδιο όνειρο! Άρα θέλετε τα ίδια πράγματα! Και τι ωραία που έχετε άλλο ένα κοινό σημείο..! Μα δεν είναι έτσι.. Αν κοιτάξετε λίγο καλύτερα, αν το ψάξετε λίγο παραπάνω, θα δείτε ότι υπάρχουν διαφορές στα όνειρά σας. Θες τα χρώματα; Θες τα τοπία; Θες ένας τουλάχιστον από τους πρωταγωνιστές; Κάτι θα διαφέρει. Αυτό δεν πρέπει να απομακρύνει τον ένα από τον άλλο όμως. Απλά θα βοηθήσει να συνειδητοποιήσετε αυτό που ήδη γνωρίζετε: καθένας είναι μοναδικός και ως μοναδικός έχει τα δικά του θέλω και τις δικές του προσδοκίες.
Παρ' όλα αυτά αυτό είναι ένα σενάριο μόνο. Υπάρχει όμως και η άλλη εκδοχή, που λέει ότι συζητάς το όνειρό σου - που υποκρύπτει κάτι που επιθυμείς πολύ - με ένα φίλο ή μια φίλη και το μόνο που εκλαμβάνεις ως απάντηση είναι η άρνηση. Η συζήτηση που ακολουθεί νιώθεις ότι απαξιώνει τα θέλω σου και η απόρριψη αυτή κάθε άλλο παρά ευπρόσδεκτη είναι, σωστά; Όμως γιατί να χάσουμε την πίστη μας σε μια τέτοια περίπτωση; Δε θέλουν αυτό που θέλουμε, δε βλέπουν αυτό που βλέπουμε. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να προσπαθήσουμε, να αγωνιστούμε για να το "πιάσουμε".
Αν θέλεις κάτι πάρα πολύ, πρέπει να δίνεις ψυχή και σώμα για να το πετύχεις. Προσπάθησε να κάνεις τους άλλους να δουν μέσα από τα δικά σου μάτια.. κι αν δεν το καταφέρεις; Δεν πειράζει.. Θα συνεχίσεις ακόμη και αν κανείς άλλος δεν είναι διατεθειμένος να ανοίξει τα μάτια του. Και πρέπει να συνεχίσεις μέχρι το τέλος, γιατί εκεί βρίσκεται το "καλό". Αψηφάς τα εμπόδια, φτάνεις στα όριά σου και, αν χρειαστεί, τα ξεπερνάς!
Μια φίλη μού ανέφερε πριν λίγο καιρό μια φράση.. λίγοι την ξέρουν, μα πολλοί θα έπρεπε να την πάρουν σοβαρά και να την κάνουν πράξη: "Αν υπάρχει μαγεία στο να δίνεις μάχες πέρα από κάθε αντοχή, είναι η μαγεία του να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δε βλέπει κανένας άλλος εκτός από σένα".
Δείξε το όνειρό σου. Κι αν έπειτα επιλέξουν να "τυφλωθούν" και πάλι, συνέχισε έστω και μόνος. Όλο και κάποιον θα βρεις στην πορεία να στηριχτείς για λίγο ή πολύ και να προχωρήσεις.
Βγήκε λίγο δυναμικό το κειμενάκι αυτό και δε θα ήθελα να το χαλάσω, αλλά.. έχω μια ερώτηση με την οποία και θα κλείσω: δείξε, συνέχισε, προχώρα, αγωνίσου, ρίσκαρε.. αντέχεις;;

Κυριακή 15 Μαΐου 2011

Reconsider.. or not?

Πόσες φορές έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αναιρεί τα ίδια του τα λόγια; Πόσες φορές έχετε κάνει - ή έστω σκεφτεί! - πράγματα που καταργούν πεποιθήσεις και ιδέες χρόνων;;
Νομίζω είναι τρομερό όταν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο.. και αναρωτιέσαι μετά: "τι άνθρωπος είμαι τελικά; μα καλά διχασμένη προσωπικότητα είμαι; ή απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι μου γίνεται;;"
Λοιπόν και τι θέλεις ξέρεις και τι σου γίνεται. Σκέψου όμως το εξής "σενάριο" (αναμφίβολα εξαίσιο): έχεις ένα θέμα. Θες μια άποψη για ένα κοινό γνωστό; Για ένα φίλο/μία φίλη χρόνων; Ας είναι.. και το συζητάς με την παρέα σου. Και είσαι κατηγορηματικός στην άποψή σου αυτή και την υποστηρίζεις σα να ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, αδιαφορώντας για το αν η παρέα συμφωνεί ή όχι (ας πούμε ότι συμφωνεί). Κι έρχεται μια ωραία(;) μέρα που συνειδητοποιείς έντρομος ότι εσύ ο ίδιος διαφωνείς! Διαπιστώνεις ότι η άποψή σου έχει κάνει στροφή 180 μοίρες και κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση! Και λες "εντάξει δεν πειράζει, οι γνώμες είναι για να τις αλλάζουμε". Μα αμέσως μετά έρχεται η σκέψη που αναμένεται να σε κάνει δυστυχισμένο: "τι θα πουν οι φίλοι μου αν μάθουν ότι άλλαξα γνώμη;; Άσε καλύτερα να μην κάνω τίποτα, να μην τους το πω και να αφήσω τα πράγματα όπως είναι"
Κανονικά δε θα έπρεπε να σε νοιάζει. Θα έπρεπε να ανακοινώσεις την καινούρια πραγματικότητα στην παρέα σου και στον εαυτό σου τον ίδιο και να ζήσεις μ'αυτή. Θα μου πεις.. ποιος το κάνει αυτό; Θα σου πω.. λίγοι. Δυστυχώς στον κόσμο αυτό που ζούμε μας νοιάζει πολύ η γνώμη των άλλων. Τόσο που τελικά πράττουμε κατά κύριο λόγο σύμφωνα με αυτή, ξεχνώντας ή αγνοώντας σκόπιμα τα δικά μας θέλω. Τι καταπίεση!
Μα πόσο δύσκολο είναι επιτέλους να κάνει κανείς αυτό που του λέει η καρδιά; Γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ το αν θα κάνουμε κάτι με το οποίο οι φίλοι μας δε συμφωνούν; Δεν ξέρω ειλικρινά.. Οι φίλοι λένε τη γνώμη τους αλλά δέχονται την απόφασή μας, όποια κι αν είναι αυτή. Δεν είναι έτσι; Ίσως.. τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Δυστυχώς όμως πρέπει εσύ να πείσεις τον εαυτό σου ότι εκείνοι θα είναι εντάξει και θα δεχτούν την (καινούρια) απόφασή σου. Χμ αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο στη μεταστροφή σου από ο, τι φαίνεται.. Και ποιος θα σε βοηθήσει; Μήπως κάποιος τρίτος; Κάποιος που δε σχετίζεται άμεσα με την παλιά και τη νέα κατάσταση; Ίσως αυτός σου δώσει την (αντικειμενική;) λύση που ψάχνεις.. Καλά και ποιος είναι αυτός ο τρίτος; Αλλά απ'την άλλη.. μήπως τελικά δε χρειάζεται κανένας άλλος; Μήπως είσαι μόνος;;