Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Μήπως, Μήπως, Μήπως;

Τάσεις φυγής και απομόνωσης.. Παρεξηγήσεις που δε λύνονται, εξηγήσεις που δε δίνονται.. Τι ωραίος που είναι ο κόσμος που ζούμε..! Κυνηγάμε το φεγγάρι και τα υπόλοιπα άστρα εκεί ψηλά και όταν πια αντιληφθούμε τη λάθος πορεία ή τη λάθος καθοδήγηση, ίσως να είναι και μη αναστρέψιμο το ''κακό''. Αυτή η έλλειψη επικοινωνίας δεν ξέρω πώς μπορεί να βοηθήσει την όλη κατάσταση. Αλλά επίσης, δεν ξέρω.. μήπως την κατάσταση αυτή τη βλέπω μόνο εγώ; Μήπως είναι ιδέα μου; Μακάρι δηλαδή να είναι ιδέα μου και να μην υπάρχει τίποτα το αρνητικό, αλλά πάλι.. μπορεί μήπως κάποιος να με πείσει για το λάθος μου; Κι αυτή η Ζωή.. τι δύσκολη που είναι... Κι αν δεν έχεις και λίγη έστω αυτοεκτίμηση, πόσα μπορείς να καταφέρεις πια; Και για πόσο θα τα καταφέρνεις και δε θα λυγίζεις; Σκούρα τα πράγματα νομίζω. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν οι άλλοι δε σε καταλαβαίνουν ή όταν το ενδιαφέρον των άλλων δεν είναι πραγματικό. Είπαμε άλλωστε.. άλλο το ''φαίνεσθαι'' και άλλο το ''είναι'', σωστά; Σωστά δυστυχώς... Άρα πού πάμε;;

ΥΓ: Μάλλον δε βγαίνει και πολύ νόημα πάλι, οπότε η επόμενη ανάρτηση θα δημοσιευθεί όταν οι σκέψεις οργανωθούν λίγο και καταλήξουν επιτέλους κάπου. Εις το επανιδείν..

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Το Δωμάτιο

Ένα λινκ:

http://www.youtube.com/watch?v=fApPeB41Cnw



Πού είναι το κλειδί για αυτό το κλειστό δωμάτιο;;


ΥΓ: Σ' ευχαριστώ Αγγελική..

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Δύσκολα Ταξίδια

Απόγνωση. Αγανάκτηση. Απελπισία. Και κυρίως ανυπομονησία. Ένα ερώτημα μονάχα να κυριαρχεί στο μυαλό: ''Πότε επιτέλους;''. Καμιά φορά ωστόσο αλλάζει. Και τότε είναι ακόμη πιο δύσκολο ν' απαντηθεί: ''Έως πότε επιτέλους;''. Είναι τόσο δυσάρεστο να ταλαιπωρείται κανείς. Η ψυχολογία του καταστρέφεται και δεν αρκεί κάτι μικρό για να αλλάξει η διάθεσή του. Τίποτα δεν αρκεί. Είναι ο οργανισμός αδύναμος να αντιδράσει. Οι άμυνες καταρρέουν και μετά τίποτα. Βυθίζεται στο σκοτάδι της μοναξιάς και της απόγνωσης. Όχι της αυτολύπησης. Όμως η απελπισία και η άρνηση κυριαρχούν. Και τότε ξεκινάει το δύσκολο ταξίδι. Ένα ταξίδι με πολλά και κυρίως δύσβατα μονοπάτια. Και στη δύσκολη αυτή πορεία τα εμπόδια δε σταματούν ποτέ. Κάθε άλλο.. Κάθε στιγμή εμφανίζεται κι άλλο. Κι άλλο. Κι άλλο... Και παρ' όλους τους αγώνες και τις προσπάθειες, οι πληγές εμφανίζονται. Διαδέχονται η μια την άλλη. Και είναι τέτοιες που δε φεύγουν. Και το κυριότερο, δεν ξεχνιούνται εύκολα. Ίσως και καθόλου, κανείς δεν ξέρει. Και στο τέλος του ταξιδιού αυτού, τα σημάδια είναι πολλά. Και είναι δύσκολο να φύγουν. Χρειάζονται καινούριες προσπάθειες. Προσπάθειες όμως που θέλουν δύναμη. Δύναμη την οποία ο οργανισμός δεν έχει πια. Και θέλει ίσως βοήθεια για να την αποκτήσει. Τι θα συμβεί όμως αν δε βρει τρόπο να τη ζητήσει;

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

''Ανεπιθύμητο'' Σκοτάδι..

Πόσο ακόμα; Ο χρόνος κυλά αργά. Απελπιστικά αργά ίσως.. Πολλές φορές φαίνεται να σταματά. Και τότε γίνεται δύσκολο. Τότε δεν κινείται τίποτα. Δεν κινείται τίποτα και αρχίζει η πτώση. Όλα γύρω είναι ακίνητα κι εσύ χάνεσαι. Ο προορισμός είναι άγνωστος. Η κατεύθυνση αλλάζει συνεχώς. Δε γνωρίζεις όμως αν θέλεις να μάθεις τον τελικό προορισμό. Άλλες φορές ναι, μα άλλες όχι. Για κάποιο λόγο, σε ελκύει το άγνωστο. Και το κυριότερο.. είναι πολλές οι φορές που επιλέγεις να βαδίσεις στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι μπορείς επιτέλους να αγνοήσεις τους φόβους σου. Δεν έχεις το χρονικό περιθώριο να αναζητήσεις λύσεις στα προβλήματά σου. Άλλωστε εκεί, στο σκοτάδι, δεν υφίστανται πλέον τα όποια προβλήματα. Δεν υπάρχουν πια αμφιβολίες. Έχεις μόνο να επιλέξεις την κατεύθυνση που θα ακολουθήσεις. Και η απόφαση δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει η ελπίδα μέσα σου ότι η επιλογή σου, η τυχαία αυτή επιλογή σου, θα σε οδηγήσει στο όνειρο. Στο όνειρο και μακριά από το σκοτάδι. Και τότε διαπιστώνεις με έκπληξη την αντίφαση αυτή στα θέλω σου. Αποζητάς το σκοτάδι και στη συνέχεια αγωνίζεσαι για να ξεφύγεις από αυτό. Αποζητάς το ανεπιθύμητο προκειμένου να μη σκέφτεσαι τους φόβους σου; Ο αγώνας αυτός είναι δύσκολος. Και ο χρόνος κυλά αργά.. Πόσο ακόμα;;

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

What?!?

Τι κάνεις όταν η αυτοπεποίθησή σου έχει πιάσει πάτο; Όταν δεν αρέσεις σε εσένα, πώς είναι δυνατό να περιμένεις να αρέσεις στους άλλους; Πόσο ρόλο παίζει η εμφάνιση αλήθεια; Πάντα πίστευα ότι δεν πρέπει να κρίνουμε από την πρώτη εντύπωση και σίγουρα όχι με βάση την εξωτερική εμφάνιση. Παίζει όμως κι αυτή κάποιο ρόλο από ο, τι φαίνεται στην κοινωνική μας ζωή και στο κατά πόσο μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε ο, τι μας ζητείται (ούτε κι εγώ ξέρω τι εννοώ με αυτό)..
''Σημασία δεν έχει το 'φαίνεσθαι' αλλά το 'είναι'.''... Κουραφέξαλα.. Στις μέρες μας αν κάτι δεν ισχύει είναι δυστυχώς αυτό. Και ποιος φταίει; Δε νομίζω πως αυτό έχει σημασία. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει και στην προκειμένη, το αποτέλεσμα δε μου αρέσει καθόλου. Αλλά τι μπορώ να κάνω γι' αυτό; Τίποτα μάλλον..
Το κύριο ερώτημα είναι άλλο: Προσαρμοζόμαστε στην κατάσταση αυτή ή δείχνουμε την αντίθεσή μας και προσπαθούμε να την αλλάξουμε;
Είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουμε τα μυαλά κάποιων και αυτοί οι ''κάποιοι'' αποτελούν δυστυχώς πλειοψηφία..
Πολλές δυσκολίες εκεί έξω τελικά, έτσι; Πώς μπορούμε να ενισχύσουμε το ''εγώ'' μας μπας και μπορέσουμε να νικήσουμε κι εμείς μια φορά; Ο κίνδυνος της κατάθλιψης είναι κοντά.. Πότε μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια και σε ποιον θα απευθυνθούμε; Κι άλλες αποφάσεις.. Ακόμα και στην κρίσιμη αυτή στιγμή που ο φόβος και η απογοήτευση έχουν κυριεύσει τα πάντα, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να αποφασίσουμε το ''πότε'', ''σε ποιον'' και λοιπά και λοιπά.. Και τι γίνεται μετά;;

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

Απρόοπτα..

Λοιπόν ναι.. οι εκπλήξεις είναι πολύ ωραίες σίγουρα. Μα μόνο όταν είναι ευχάριστες είναι καλοδεχούμενες. Τι συμβαίνει τώρα; Τελικά δίκιο είχα χθες.. το ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο και δεν μπορώ να καταλάβω πότε η αλυσίδα (αν πρόκειται για αλυσίδα δηλαδή) θα σταματήσει. Υπάρχει μήπως τρόπος να σπάσει ή θα πρέπει να περιμένουμε υπομονετικά να φτάσει στο τέλος; Γιατί έχω την εντύπωση ότι προστίθενται συνεχώς κρίκοι και δε θα τελειώσουν ποτέ.
Ναι ναι και μετά σου λέει ''μην αγχώνεσαι.. μόνο κακό στην υγεία σου καταφέρνεις να κάνεις με το άγχος και το έχεις διαπιστώσει επανειλημμένα..''. Μα καλά είμαστε με τα σωστά μας; Είναι δυνατόν να μην αγχώνεται κανείς όταν πλέον τρέμει να σηκωθεί το πρωί γιατί ''ποιος ξέρει τι θα μου προκύψει σήμερα πάλι;'' ;; Και πάλι ουφφφ...
Μακάρι όλοι να μπορούσαν να ζουν ανέμελα ή έστω με τις μικρές μονάχα σκοτούρες της καθημερινότητας χωρίς το φόβο των δυσάρεστων εκπλήξεων που επισκιάζει την ευτυχία τους. Δύσκολο να ζήσεις τη Ζωή χωρίς φόβο για το αύριο αλλά μακάρι να μπορέσει να γίνει πράξη για τους πολλούς..
Πού θα πάει; Υπομονή... Θα γυρίσει ο τροχός, δε θα γυρίσει;

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Βαρύς Χειμώνας Έρχεται..

Κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα προσπαθώ να το προσδιορίσω αυτό το κάτι βέβαια αλλά πού θα μου πάει; Ο επιμένων νικά. Δεν ξέρω τι συμβαίνει η αλήθεια είναι. Έχω την εντύπωση ότι η αυτοπεποίθηση και η όρεξη για ζωή έρχονται και φεύγουν. Μάλλον δεν είναι και τόσο καλό αυτό ε; Ο καθένας λέει έχει και τα προβλήματά του. Τι κάνει όμως κάποιος όταν τα προβλήματά του αντί να μειώνονται αυξάνονται; Αδυνατεί να αντιμετωπίσει αυτά που έχει και σιγά σιγά έρχονται να προστεθούν κι άλλα στα ήδη υπάρχοντα.. Τι καλά..!
Μα αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα φέρνει η Ζωή έτσι πια. Η ισορροπία έχει γείρει προς τη λάθος κατεύθυνση και τα αρνητικά κυριαρχούν. Πώς μπορεί να επαναφέρει κανείς την ισορροπία αυτή; Πώς μπορεί κανείς να βρει την ησυχία του; Είναι μόνος ή υπάρχει και κάποιος που μπορεί και έχει την υπομονή να τον ακούσει και να τον βοηθήσει; Χμ και πόσοι είναι αυτοί οι ''κάποιοι'' εκεί έξω άραγε... Να υπάρχει αλήθεια ένας ''κάποιος'' για τον καθένα από εμάς; Ουτοπικό ακούγεται...
Πάλι θέτω πολλά ερωτήματα μου φαίνεται.. Δεν ξέρω δεν ξέρω. ''Life sucks'' ή ''Life sucks for now'' ; Ουφφφφφ... Μάλλον είναι όπως το πάρει κανείς, ε; Αλλά ρε παιδί μου... να... τον πιάνει τον άλλο και το παράπονο καμιά φορά και λέει: ''Μα καλά.. κι αυτή τη δοκιμασία εγώ θα την περάσω;;'' Ωραία.. άντε να του απαντήσεις τώρα...
Τέλος. Αμφιβολίες, προβληματισμοί, θεωρίες, απορίες and the hits just keep on coming..
Πόσο προσωρινή μπορεί να είναι μια κατάσταση και πώς μπορούμε να επιταχύνουμε την ανατροπή της;;

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Whatever..

Ανάρτηση ύστερα από δύο μήνες... Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μία συγκροτημένη σκέψη. Η κυκλοθυμία έχει κυριεύσει τόσο πολύ το μυαλό και το κορμί και τελικά καμία λειτουργία δεν επιτελείται σωστά. Το απόλυτο χάος! (;;)

Μα δεν είναι αυτό το θέμα που με απασχολεί αυτή τη στιγμή. Μια λέξη μόνο: αναβολή. Αφού μπορείς να το κάνεις τώρα, γιατί να το αναβάλεις για άλλη φορά; Είτε πρόκειται για διάβασμα, είτε για ένα τηλεφώνημα ή δουλειές σπιτιού ή κάποιο ραντεβού. (!) Γιατί να μην κάνεις ο, τι μπορείς, όταν μπορείς ακόμη κι αν δε συμπίπτει με το ''όταν θέλεις''; Αν το πετύχεις αυτό, θα έχεις χρόνο και για σχέδια για το μέλλον..! Σε αντίθετη περίπτωση καταλήγεις να δίνεις λόγους που δεν μπορείς να κρατήσεις..
Και υπενθυμίζεις συνεχώς στον εαυτό σου ή/και στο διπλανό σου ''Πρέπει να κάνω αυτό'', ''Πρέπει να κάνεις εκείνο''. Και αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι να προβληματίζεσαι χειρότερα και να αισθάνεσαι άσχημα τελικά. Γιατί μένεις με την εντύπωση ότι ασκείς πίεση. Και μετά; Μετά ακολουθούν εσωτερικοί διάλογοι: ''Μήπως δε με αφορά;''. ''Μα όχι εγώ για καλό το λέω για να μπορέσει μετά να κάνει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο.''. ''Μήπως γίνομαι κουραστική;''. ''Μα καλύτερα να γίνω κουραστική τώρα και να με ευχαριστεί μετά παρά να στενοχωριέμαι στο τέλος κι εγώ με την αποτυχία.''. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δε γνωρίζω να πω με σιγουριά. Ίσως φταίει ότι νοιαζόμαστε πολύ. Νιώθουμε πολύ. Ενδιαφερόμαστε και αγαπάμε πολύ. Ίσως, ξέρω κι εγώ; Μα συγγνώμη, τι θα πει πολύ και λίγο; Γιατί να βάζουμε μέτρο και όρια στα συναισθήματά μας και στις σκέψεις μας και να μην πράττουμε όπως νιώθουμε εκείνη ακριβώς τη στιγμή; Τι καταπίεση κι αυτή... Αλλά έτσι είναι η Ζωή από ο, τι φαίνεται. Και τελικά αυτό που μένει είναι το Σαββατοκύριακο που χαράμισες και εκείνη η υπέροχη σκέψη που ξεκινά με τη φράση ''Έπρεπε να...''. Τι έπρεπε επιτέλους; Ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό; Κι αν δεν έπρεπε;;

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

''Don't want your hand this time.. I'll save myself...''

Η ζωή είναι τόσο μικρή και απρόβλεπτη τελικά. Από τη μια στιγμή στην άλλη όλα ανατρέπονται, όλα αναθεωρούνται, άνθρωποι αλλάζουν. Τελικά τόσο εύκολο είναι να γίνει μια αλλαγή; Ακόμα και μια εσωτερική αλλαγή.. που την καταλαβαίνεις μόνο εσύ ο ίδιος και κανένας άλλος γύρω σου. Διαβάζω πολύ τελευταία (δεν ξέρω πώς συνέβη αυτο αλήθεια). Από τη μια Ακτινολογία, από την άλλη λογοτεχνία, από την άλλη ποίηση, από την άλλη φιλοσοφία.. Και διαβάζω και διάφορα blogs ταυτόχρονα και προσπαθώ να βγάλω συμπεράσματα. Τίποτα όμως; Και άκρη δε βγάζω και δεν καταφέρνω να εξωτερικεύσω την αλλαγή. Θα μου πείτε τώρα.. γιατί να την εξωτερικεύσω;; Σωστό κι αυτό! Διαπιστώνω ότι αλλάζω όμως και ότι αυτή η αλλαγή θα ανατρέψει πολλά δεδομένα και πολύ φοβάμαι ότι η χρονιά αυτή θα κυλήσει περίεργα. Προς το καλύτερο εύχομαι μόνο. Ή έστω το διαφορετικό.
Άλλο θέλω να πω όμως. Γιατί πολλοί εκεί έξω - μακριά και κοντά - ψάχνονται πολύ, σκέφτονται πολύ, αναπολούν πολύ, ξεχνούν πολύ, απομονώνονται πολύ και ζουν πολύ πολύ λίγο. Μήπως να συνερχόμαστε λιγάκι σιγά σιγά; Μήπως να ρίξουμε λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό μας και να πάρουμε τα πράγματα από την άλλη πλευρά; Γιατί μας βλέπω να τρέχουμε και να μη φτάνουμε και να δω ποιος θα βρεθεί να μας βοηθήσει στο τέλος! Αφού τη δύναμη την έχουμε, γιατί να την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη; Γιατί να επιτρέψουμε να πέσουμε τόσο κάτω; Ε λοιπόν όχι, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Απολύτως κανένας! Και αν πέσαμε; Καιρός για την ανηφόρα και πάλι..

Evanescence - Going Under
http://www.youtube.com/watch?v=ZLCbreTRKqQ&feature=fvst
''Going Under''
Now I will tell you what I've done for you
50 thousand tears I've cried
Screaming, deceiving and bleeding for you
And you still won't hear me
(going under)
Don't want your hand this time - I'll save myself
Maybe I'll wake up for once (wake up for once)
Not tormented daily defeated by you
Just when I thought I'd reached the bottom
I'm dying again
I'm going under (going under)
Drowning in you (drowning in you)
I'm falling forever (falling forever)
I've got to break through
I'm going under
Blurring and stirring - the truth and the lies
(So I don't know what's real) So I don't know what's real and what's not (and what's not)
Always confusing the thoughts in my head
So I can't trust myself anymore
I'm dying again
I'm going under (going under)
Drowning in you (drowning in you)
I'm falling forever (falling forever)
I've got to break through
I'm...
So go on and scream
Scream at me I'm so far away (so far away)
I won't be broken again (again)
I've got to breathe - I can't keep going under
I'm dying again
I'm going under (going under)
Drowning in you (drowning in you)
I'm falling forever (falling forever)
I've got to break through
I'm going under (going under)
I'm going under (drowning in you)
I'm going under
Και αυτή αυτό πρέπει να λέει εδώ έτσι; Γιατί να πέσουμε τόσο και να ψάχνουμε στήριγμα μετά; Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε;
Πολύ αισιόδοξη και δυναμική μου βγήκε η ανάρτηση ή μου φαίνεται; Δεν πειράζει.. ό,τι μήνυμα είναι να περαστεί, ας περαστεί..! Ε;

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Nightmare..

Δεν ξέρω. Ο καθηγητής των Θρησκευτικών στο Γυμνάσιο μας μιλούσε για κανόνες. Ένας από αυτούς ήταν στην ουσία ένα ερώτημα σχετικό με τα εμπόδια. Προφανώς με τα κάθε είδους εμπόδια που εμφανίστηκαν και εμφανίζονται συνεχώς στη ζωή μας. Σε κάθε πτυχή της. Στη δουλειά. Στην οικογένεια. Στους φίλους. Στον έρωτα. Στην υγεία.. Και ο κανόνας έλεγε να προσπαθούμε πάντα να ξεπερνάμε τα εμπόδια. Και ότι η πίστη θα μας βοηθήσει στην προσπάθεια αυτή. Τώρα το πώς θα το πετύχουμε αυτό δεν το ξέρω, ίσως εξαρτάται από το εμπόδιο ή/και από το χαρακτήρα του καθενός. Εμένα άλλη είναι η απορία μου. Πώς μπορεί κανείς να προετοιμαστεί για το εμπόδιο, πριν αυτό εμφανιστεί; Αν το περιμένεις, θα μπορείς πιο εύκολα να το αντιμετωπίσεις, έτσι δεν είναι; Αλλά απ' την άλλη.. αν το περιμένεις, δε χάνεις ενδεχομένως ευτυχισμένες στιγμές του παρόντος; Περιμένεις το κακό και δεν απολαμβάνεις το καλό που σου προσφέρεται. Αν πάλι απολαμβάνεις το καλό και την ευτυχία, τι κάνεις όταν το φως απομακρύνεται ξαφνικά και η ζωή σκοτεινιάζει; Όταν βρίσκεσαι προ εκπλήξεως και τα χάνεις; Πάλι μπερδεύτηκα... Είναι πολύ παράξενο πάντως. Δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Και καταστρέφονται σχέδια και σχέδια και ανατρέπονται δεδομένα και όλα αλλάζουν. Και ψάχνεις να βρεις κάτι καλό - έστω και κάτι τόσο δα μικρό - και γραπώνεσαι από αυτό και προσπαθείς να πάρεις όση περισσότερη δύναμη μπορείς για να αντισταθείς και να συνεχίσεις.
Ποντάρω λοιπόν στα επόμενα που θα έρθουν, που θα είναι καλύτερα, δυνατότερα και φωτεινότερα. Κι αν αργήσουν; Δεν πειράζει... Αρκεί που θα έρθουν.. σωστά;;

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Μια άποψη..

''Εκτιμάμε τον έρωτα όχι επειδή είναι πιο δυνατός από το θάνατο, αλλά επειδή είναι πιο αδύνατος. Πείτε ο, τι θέλετε εσείς για τον έρωτα! Ο θάνατος θα τον αποτελειώσει... Η φθαρτή φύση του έρωτα είναι που του δίνει τη βαθιά σημασία στη ζωή μας.''

Ε;;

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Hello again..

Πρώτη ανάρτηση μετά από 1.5 μήνα περίπου και θα μπορούσα να γράφω για ώρες και για πολλά, αλλά... Ένα θα πω μονάχα ύστερα από κάποια τελευταία γεγονότα:

Seize The Day

Carpe Diem

Κι αυτό γιατί τελικά όση θετική ενέργεια κι αν έχεις, ποτέ μα ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου ξημερώσει η επόμενη μέρα...

Κλείνω χωρίς ερώτηση αυτή τη φορά (τι πειράζει να προστεθεί μία ακόμη αλλαγή στις τόσες) :
Υγεία σε όλους..

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Thinking Over

Σήμερα θέλω να γράψω. Να εκφράσω όλα όσα απασχολούν το μυαλό μου. Μα έλα όμως που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Δεν μπορώ να βρω μια συνοχή στις σκέψεις μου. Να τις ενώσω έτσι ώστε να υπάρχει μια λογική σειρά μήπως καταλάβω τελικά και τι γίνεται. Κι αυτή η ερώτηση που μου έκανε χθες μια φίλη μου πολύ με προβλημάτισε: ''Τι σκέφτεσαι;''.... Και ρωτάω κι εγώ με τη σειρά μου: ''Τι σκέφτομαι πότε; Τώρα τώρα; Ή πριν από 5 λεπτά; Ή πριν από μισή ώρα;'' Γιατί αλήθεια καμιά φορά το μυαλό τρέχει με τέτοια ταχύτητα που δεν μπορείς να το ακολουθήσεις. Μένεις πίσω. Χάνεις επεισόδια. Όπως συμβαίνει και με την ταινία που έχεις δει εκατομμύρια φορές αλλά κάθε φορά ξεκινάς να τη βλέπεις από τη μέση. Και σου αρέσει πάρα πολύ. Τη μία όμως φορά που θα τύχει και θα τη δεις από την αρχή, θα σοκαριστείς όταν διαπιστώσεις πόσο σημαντικό ήταν το κομμάτι που έχανες τόσο καιρό. Και ενδεχομένως να αλλάξεις και γνώμη για την ταινία τελικά. Μόνο που με το μυαλό ίσως είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Οι σκέψεις δεν μπορούν να προβληθούν σε επανάληψη. Αλλά και να μπορούν, αμφιβάλλω για το αν θα είναι ολόκληρες. Και μόλις σκέφτηκα και κάτι άλλο... Μια ταινία, όσες φορές και να προβληθεί, θα είναι η ίδια. Η ίδια πλοκή, το ίδιο story σε αρχή, μέση και τέλος. Συμβαίνει το ίδιο και με τις σκέψεις; Όταν επαναλαμβάνονται είναι οι ίδιες; Ή μπορεί κάποια στιγμή να αλλάξουν; Αν αλλάξουν, σημαίνει ότι αλλάξες κι εσύ γνώμη... Αλήθεια.. πόσες φορές μπορεί κανείς να αλλάξει γνώμη;;


Dana Glover - Thinking Over
http://www.youtube.com/watch?v=nk6YJw6mWyU

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Αναζήτηση προσωπικότητας... ''Πού πήγε ο εγωισμός σου;''... Αυτή η ερώτηση είναι στο μυαλό μου από χθες το βράδυ και δε λέει να φύγει. Πού πήγε ο εγωισμός. Τον απωθείς, ρισκάρεις και το διώχνεις μακριά, ελπίζοντας ότι αυτή η απόφαση θα οδηγήσει εσένα στην ευτυχία και την ευτυχία σε σένα. Κι αν αυτό δε γίνει, αν δηλαδή αποτύχεις, τότε γυρίζεις πίσω. Προσπαθείς τουλάχιστον. Γιατί τώρα που έδιωξες τον εγωισμό σου μακριά, πρέπει να ξεκινήσεις το κυνήγι. Ο εγωισμός είναι ο χαμένος θησαυρός. Κι εσύ καταλήγεις να είσαι ο κυνηγός. Και ποιο είναι το ''θήραμα''; Το ''τρόπαιο''; Ο εγωισμός και άρα η προσωπικότητά σου. Αυτή που έχασες στην προσπάθειά σου να πιάσεις την ευτυχία. Δεν αρκούν όμως μόνο οι δικές σου θυσίες. Ας κάνει και το άλλο πρόσωπο μια κίνηση/θυσία/προσπάθεια στον ''αγώνα'' αυτό. Σε μία σχέση - φιλική, ερωτική, επαγγελματική - πρέπει να προσπαθούν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. Διαφορετικά, χάνεται ο ένας - ή και οι δύο - και τελικά χάνεται η σχέση. Και αναρωτιέμαι.. για πόσο θα μας ταλαιπωρεί το αποτέλεσμα αυτό που κάθε άλλο παρά επιθυμητό είναι;;

Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Πήγα χθες σε μια παράσταση που έκανε η Ήλιδα (μαθαίνω παραδοσιακούς χορούς εκεί). Πραγματικά είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε εκφράζει ένας χορός ή μάλλον ένα είδος χορού..! Έβλεπα τους ''συμμαθητές'' μου να χορεύουν και να το ζουν τόσο πολύ αυτό που κάνουν και ζήλεψα αλήθεια. Βλέπετε το διάβασμα δε μου επέτρεψε να συμμετάσχω κι εγώ παρ' όλο που το ήθελα πολύ. Θυμάμαι κάναμε τέτοιες εκδηλώσεις όταν ήμαστε μικρά, με τις στολές μας και με τα όλα μας. Τελικά αυτή η ιδέα της παράστασης, της ερμηνείας των ρόλων είναι πάρα πολύ ωραία. Αν δε γινόμουν γιατρός, θα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ή τραγουδίστρια! Να παίρνεις ένα ρόλο ή ένα τραγούδι και να δίνεις τη δική σου προσωπική ερμηνεία. Να εκφράζεις έστω και έτσι τα συναισθήματά σου. Να εξωτερικεύεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Μα και να μην καταφέρεις τελικά να γίνεις ηθοποιός ή τραγουδιστής, τα μαθήματα που θα κάνεις/πάρεις θα είναι παραπάνω από αρκετά. Όταν μαθαίνεις υποκριτική, όταν κάνεις μαθήματα φωνητικής πιστεύω ότι βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Μαθαίνεις να συγκρατείς και να μη συγκρατείς τα όσα σκέφτεσαι ή θέλεις να πεις την εκάστοτε στιγμή. Μαθαίνεις πώς να λες αυτά που θέλεις. Πώς να κινείσαι. Νομίζω ότι τελικά καταλήγεις να αντιμετωπίζεις αλλιώς τη Ζωή. Γιατί τελικά μάλλον όλα είναι θέμα θεώρησης των πραγμάτων. Προς τα πού είναι ο ήλιος, το φως; Και προς τα πού το σκοτάδι; Και ίσως δεν έχει σημασία η κατεύθυνση που επιλέγει ο καθένας. Σημαντικό είναι αφενός μεν το ότι βλέπει και τα δύο μονοπάτια, αφετέρου δε ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να πορευτεί στο μονοπάτι που προτιμά. Χμ μπερδεύτηκα λίγο και .. ξέφυγα και από το θέμα; Ο χορός και το τραγούδι, λοιπόν, από τους καλύτερους τρόπους έκφρασης..! Πώς το είπε να δεις..... α ναι:


''Χορεύω σημαίνει αισθάνομαι κι εκφράζω με τη μέγιστη ένταση
τη σχέση ανθρώπου με τη φύση, με την κοινωνία,
με το μέλλον και το Θεό.''
Ροζέ Γκαρωντύ


Χορός και τραγούδι λοιπόν.. μήπως και δούμε τη Ζωή με άλλο μάτι;;

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Εεε..ορίστε; Τι;

Πω πω πέρασε σχεδόν ένας μήνας; Οι μέρες περνούν ανησυχητικά γρήγορα.. Και μέχρι να το καταλάβουμε, αλλάζει η ροή των πραγμάτων, αλλάζουν τα δεδομένα, επανεμφανίζονται συναισθήματα που θεωρούνταν χαμένα ή ξεχασμένα και η Ζωή ξεκινά και πάλι. Από την αρχή; Από τη μέση; Δεν ξέρω... Εξεταστική τώρα και καιρός για σκέψεις. Αυτές τις σκέψεις που μας τις λέει μια φωνούλα σιγανά, ψιθυριστά κι εμείς την αγνοούμε για πολύ καιρό πριν τελικά την ακούσουμε, κάτι που μπορεί και να μην κάνουμε με τη θέλησή μας. Εξεταστική = διάβασμα = περιορισμός των εξόδων και των περιπάτων = ευκαιρία στη φωνούλα αυτή να ακουστεί δυνατά και καθαρά. Ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Και όπως φαίνεται, οι ακραίες εντάσεις δε γίνονται εύκολα αντιληπτές. Δεν καταλαβαίναμε τον ψίθυρο και δεν καταλαβαίνουμε και την κραυγή. Τι είναι; Κραυγή αγωνίας; Απελπισίας; Ή χαράς; Ή μήπως ανανέωσης; Πίσω από αυτή τη φωνή κρύβεται τελικά αυτό που πραγματικά θέλουμε και τόσο καιρό αναζητούμε; Ίσως πάλι εκεί πίσω να κρύβεται η απάντηση στην ερώτηση που βασανίζει: ''Έκανα λάθος τελικά;'' Και αν τελικά ήταν όντως λάθος η απόφαση και το μονοπάτι δεν είναι αυτό που έπρεπε να ακολουθήσουμε, ο χάρτης της επιστροφής έχει σωθεί; Αναρωτιέμαι.. αν η ένταση μετριαστεί, αν ακούσουμε τη ''φωνούλα'', θα αντιδράσουμε; Ή θα προσπαθούμε να αντιληφθούμε τη νέα κατάσταση/διαπίστωση - που ίσως δεν είναι αυτή που φανταζόμαστε ή θέλαμε - κάνοντας το απόλυτο τίποτα;

Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Θέλω.. θέλεις.. θέλουν...

Όταν θέλουμε να κάνουμε πράγματα χωρίς κανείς να μας εμποδίζει, σημαίνει ότι βιαζόμαστε να γίνουμε ανεξάρτητοι; Ή μήπως ήρθε πράγματι ο καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Πολλοί είναι εκείνοι που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα. Το έκανα κι εγώ για κάποιο διάστημα. Μα οι σπουδές έμειναν λίγο πίσω. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, θα έβρισκα μια δουλειά, θα τη συνδύαζα με τη σχολή και θα ζούσα τη ζωή μου. Κι ας καθυστερούσα και λίγο να πάρω πτυχίο. Θα είχα τα δικά μου χρήματα, θα πήγαινα στη σχολή μου, θα πήγαινα στη δουλειά μου, θα γύριζα στο σπίτι, θα διάβαζα ή θα ξεκουραζόμουν λίγο και ύστερα θα διάβαζα, θα μαγείρευα και θα τακτοποιούσα, θα κοιμόμουν όταν εγώ ήθελα και όχι στις 11-12 γιατί τότε κοιμούνται όλοι, θα έβγαινα με φίλους ή θα τους καλούσα στο σπίτι... Γενικά θα ζούσα τη ζωή μου όπως εγώ ήθελα και θέλω. Μπορεί η καταπίεση που νιώθουμε να προέρχεται κυρίως από εμάς τους ίδιους, αλλά όχι.. δε φταίμε μόνο εμείς. Ναι, εμείς μεγαλοποιούμε τα πράγματα και τα προβλήματά μας. Αλλά δεν τα δημιουργούμε κιόλας. Αλήθεια, είναι πολύ εγωιστικό στα 22 μόλις χρόνια του κάποιος να μιλάει για ανεξαρτησία; Εγώ πάντως δεν το πιστεύω... Άλλο είναι αυτό που με προβληματίζει.. Αν πεις ανοιχτά τα θέλω σου, ποια είναι η πιθανότητα να το εκλάβει ο άλλος ως αχαριστία; Και δηλαδή για να καταλάβω.. επειδή έχουμε επιθυμίες και δεν αρκούμαστε σε ο,τι μας δίνουν, είμαστε αχάριστοι; Τι κι αν δεν είμαστε ακόμη αυτόνομοι; Κι εμείς μπορούμε να ζητάμε, δεν μπορεί! Γιατί αν κλείσουμε το στόμα μας, αρκεστούμε σε αυτά που παίρνουμε και υποχωρήσουμε, τότε θα ζήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, τα πιο ανέμελα, χωρίς ανεμελιά. Και έπειτα θα ακούγονται λόγια όπως ''είμαι πολύ απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο ζω τη ζωή μου..'', ''δεν ξέρω δεν ξέρω.. δεν απολαμβάνω τις μέρες μου'', ''σκέφτομαι πάρα πολύ.. συνέχεια σκέφτομαι..'' και άλλα τέτοια. Και τι κερδίζουμε έτσι; Τίποτα. Χάνουμε χρόνο, χάνουμε στιγμές, χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε ευτυχία. Να λέμε λοιπόν τα θέλω μας.. Μα ποιος θα καταλάβει;;

Σάββατο 16 Μαΐου 2009

Εύκολο.. δύσκολο.. χμμμ.. ε;

Εύκολος χαρακτήρας
Αυτός που μπορείς να τον κατανοήσεις εύκολα; Αυτός που δεν κλείνεται σε standards και σε πρότυπα συμπεριφοράς κατακρίνοντας όλα τα υπόλοιπα; Ή μήπως αυτός στον οποίο έχεις καλύτερη πρόσβαση στην καρδιά του, στην ψυχή του, στη ζωή του γενικότερα; Μάλλον υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες από τις οποίες μπορείς να το δεις.. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη...

Δύσκολος χαρακτήρας
Αυτός με τον οποίο δεν μπορείς να συνεννοηθείς ή να συζητήσεις για τίποτα; Ο δύστροπος δηλαδή; Ο αντικοινωνικός; Ο γκρινιάρης; Ο πεισματάρης; Ή ο συνεσταλμένος, που δεν μπορεί ή και δε θέλει να μιλήσει για τον εαυτό του οπότε και δεν τον καταλαβαίνεις; Ή μήπως αυτός που έχει πολλές πλευρές και αφήνει να φανεί πότε η μία και πότε η άλλη με αποτέλεσμα να μην ξέρεις πώς να αντιδράσεις; Πάλι τα ίδια όμως.. Κι εδώ ο καθένας θα δώσει τη δική του ερμηνεία - διαφορετική ή ίδια.

Και αλήθεια.. είναι δυνατόν κάποιος να είναι εύκολος και δύσκολος ταυτόχρονα; Μήπως τελικά το νόμισμα δεν έχει μόνο δύο όψεις;;
Εγώ όμως δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να καθορίζουμε τις συναναστροφές μας ανάλογα με την ευκολία, τη δυσκολία, την πολυπλοκότητα του καθενός. Ίσως δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τόσο πολύ. Όταν μιλάμε με κάποιον, μιλάμε με αυτό που έχουμε εκείνη τη στιγμή απέναντί μας. Όχι με τον εύκολο ή δύσκολο χαρακτήρα που μπορεί να κρύβεται από πίσω. Άρα.. άκυρη η κατηγοριοποίηση.. ε;;

Πέμπτη 14 Μαΐου 2009

Μίλα Μου

Δεν ξέρεις τι θέλεις. Δε μου λες τι θέλεις. Πώς περιμένεις να ξέρω τι ζητάς; Τόσες σκέψεις, τόσες ερμηνείες, τόσες πιθανές εκδοχές, τόσα μονοπάτια που το καθένα καταλήγει και αλλού.. Μα επιτέλους γιατί κανείς δε λέει αυτό που σκέφτεται; Είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεσαι συγχρόνως για δύο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει αλήθεια αλλά νομίζω ότι αυτό πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή σύντομα. Αυτοί που δεν ξέρουν τι θέλουν, να μάθουν και αυτοί που ξέρουν, να το πουν επιτέλους..! ''Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους'', λένε. ''Κι όχι μόνο'', θα συμπληρώσω εγώ.. Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή μας, αν δεν καταπιέζαμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας;; Ας ψάξουμε λοιπόν να βρούμε τρόπους να αποφορτιστούμε έστω και λίγο, γιατί όσο το κλίμα βαραίνει λεπτό προς λεπτό, τόσο απομακρύνεται η άσπρη μέρα που θέλουμε να δούμε! Να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα επομένως, ώστε να ελαφρύνει και η ψυχούλα μας που μάλλον δεινοπαθεί κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα..! Μιλήστε επιτέλους.. Αναζητείστε - μέσα σας, έξω σας - αυτό που σας προβληματίζει και μιλήστε. Ή γράψτε αν θέλετε.. Πρέπει όμως κάτι να γίνει. Γιατί όταν έρθει η ώρα του ξεσπάσματος, αυτό θα γίνει σε λάθος άτομο και μετά ίσως και να μην υπάρχει επιστροφή.. Και έρχεται και πάλι το ερώτημα της προηγούμενης ανάρτησης: Τι φταίει;;;

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Έχει τύχει φαντάζομαι σε πολλούς να απογοητευτούν γιατί τα πράγματα δεν έγιναν όπως εκείνοι ήθελαν. Αναρωτιέμαι όμως: όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, έχει νόημα να απογοητεύεσαι; Νιώθεις ένα κενό, έχεις νεύρα, δεν ξέρεις πώς και σε ποιον να ξεσπάσεις και να εκφράσεις αυτό που σε τρώει μέσα σου και το κυριότερο δεν ξέρεις ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που σε έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. ''Ψάξε μέσα σου βαθιά για να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις'' λένε... Μα πώς στο καλό ψάχνεις μέσα σου βαθιά;;; Υπάρχει τέτοιος τρόπος αναζήτησης; Γιατί αν υπάρχει, θα ήθελα πολύ να τον μάθω αλήθεια. Γιατί πώς γίνεται να σε ρωτάνε ''τι έχεις'' και να μην έχεις κάτι να πεις; Και να σου μετά οι συνήθεις απαντήσεις: ''αγχώθηκες, ε;'' ή ''μήπως είσαι άυπνη;'' ή ''έγινε κάτι και έχεις νεύρα;''.. και επίσης ο φόβος του φίλου: ''έκανα κάτι που σε πείραξε μήπως;!;''.. και πάει λέγοντας. Μα τελοσπάντων πώς διώχνεις τη λύπη και την απογοήτευση.. όταν δεν ξέρεις τι σου φταίει;;

Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Φιλία & Ειρωνεία

Έχετε ποτέ αισθανθεί ότι οι φίλοι και οι γνωστοί σας δεν προσέχουν αυτά που λέτε; Ότι βαριούνται με την παρέα σας; Ότι αυτά που λέτε τους φαίνονται τόσο ανούσια που καταλήγουν να απαντούν μονολεκτικά ''μμμμ ναι..'', ''τι μου λες..'' κ.λπ. ; Μα τι κάνουν; Αλήθεια το λένε ή ειρωνεύονται; Τελικά πόσοι από αυτούς με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά είναι πράγματι φίλοι μας και πόσοι όχι; Μπορούμε να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε; Ή πρέπει να το σκεφτόμαστε δύο φορές φοβούμενοι την αντίδραση των ''φίλων'' μας; Δηλαδή γιατί να είμαι αυτή που θέλουν οι άλλοι; Κι αν αυτή είναι τελείως διαφορετική από μένα; Νομίζω πως κάποιες θυσίες και παραχωρήσεις δεν αξίζουν τόσο ώστε να τις κάνουμε. Αν οι άλλοι δε θέλουν να σε δεχτούν όπως εσύ είσαι, τότε μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθείς. Μα ποιος από όλους αυτούς θα μιλήσει ποτέ και θα πει ότι υποκρίνεται; Πώς θα το καταλάβεις εσύ διαφορετικά; Πω πω αναπάντητα ερωτήματα. Άντε τώρα να απαντηθούν.. Και μέχρι τότε θα κυριαρχεί η αμφιβολία... Είναι ζωή αυτή;;

Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Αλλαγές και υποχρεώσεις, υποχρεώσεις και αλλαγές...
Τι παράξενο που είναι όμως. Χρόνια ολόκληρα πίστευα ότι το άγχος το είχα διώξει μακριά. Μόνο κακό κάνει άλλωστε. Πόσο λάθος ήμουν όμως.. Καταπιέζεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, και νομίζεις ότι βρήκες τη λύση και την ηρεμία σου. Μα να που έρχεται τελικά κάποια στιγμή που ο χώρος αυτός των καταπιεσμένων ξεχειλίζει. Και τότε χάνεται και η ηρεμία και η ησυχία και όλα. Κι ύστερα; Πώς θα ισορροπήσεις και πάλι; Πότε θα ισορροπήσεις και πάλι; Και θα υπάρχει κάποιος εκεί δίπλα να σε στηρίξει; Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο για αυτόν τον κάποιο να διώξει για λίγο τον εγωισμό του μακριά. Γιατί αν κοιτάζει τον εαυτό του, πώς θα σε στηρίξει; Πώς θα σου δείξει πού να πατήσεις ώστε να σηκωθείς και πάλι; Και αναρωτιέμαι και πάλι... Αν όλοι εκεί γύρω είναι τόσο τυφλοί που δε βλέπουν ότι έπεσα, πώς θα καταλάβουν ότι χρειάζομαι βοήθεια; Πρέπει δηλαδή οπωσδήποτε να φωνάξω για βοήθεια; Κανένας δε θα πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει από μόνος του; Αλλά έτσι είναι.. σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του, τη δική του ευημερία πρώτα και έπειτα - ίσως - των υπολοίπων. Και μεγαλώνεις εσύ ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Θα κάνεις το χωριό σου, την πόλη σου, τη χώρα σου ένα καλύτερο μέρος για να ζεις και να ζουν. Έχω όμως την εντύπωση ότι η ελπίδα αυτή γίνεται όλο και πιο αχνή στην εικόνα του μέλλοντος. Μετά αχνοφαίνεται και τέλος εξαφανίζεται εντελώς. Και τελικά ρωτώ: πού πάνε οι ελπίδες μας όταν σβήνουν και χάνονται;

Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Because The Night..

Τελικά ο έρωτας είναι τόσο απρόβλεπτος.. τρυπώνει παντού και ξετρυπώνει από παντού! Εκεί που δεν το περιμένεις, να τα πρώτα σημάδια κι έπειτα τα δεύτερα κι έπειτα...
Ίσως τελικά πρέπει να μην κυνηγάς και πολύ αυτό που λαχταράς και να αφήνεις τη μοίρα να κάνει τα μαγικά της. Λίγη μαγεία πάντα είναι ευπρόσδεκτη άλλωστε, έτσι δεν είναι;
Το τραγούδι αυτό της Patti Smith το αφιερώνω σε εραστές και ερωτευμένους:

Take me now baby here as I am
Pull me close, try and understand
Desire is hunger is the fire I breathe
Love is a banquet on which we feed

Come on now try and understand

The way I feel when I'm in your hands
Take my hand come undercover
They can't hurt you now,
can't hurt you now, can't hurt you now


Because the night belongs to lovers
Because the night belongs to lust
Because the night belongs to lovers
Because the night belongs to us..


Patti Smith: http://www.youtube.com/watch?v=0brHGJ6xqbk

Κάτι που μου έκανε εντύπωση: ''Feelings are much like waves. We can't keep them from coming, but we can choose which one to surf.'' Διαφωνείτε;;

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

''But If You Wanna Leave...''

Now, that I've lost everything to you
You say you wanna start something new
And it's breakin' my heart you're leavin', baby, I'm grievin'
But if you wanna leave, take good care
Hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there

Ooh, baby, baby, it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile..

Όταν έχεις χάσει τα πάντα, μπορείς να ξεκινήσεις από την αρχή και πάλι; Είναι τόσο εύκολο αλήθεια; Προχωράς πλέον σε ένα νέο μονοπάτι, χαράσσεις μια καινούρια πορεία ελπίζοντας ότι είναι προς το καλύτερο. Εύκολο - δύσκολο τι σημασία έχει; Σημασία έχει ότι πήρες την απόφαση και ξεκινάς και πάλι. Από το μηδέν ίσως, αλλά γεμάτος με γνώση - λίγη ή πολλή - από το παρελθόν. Κι ας γίνουν λάθη ξανά. Κι ας πάρεις και πάλι τη λάθος στροφή. Μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και η όπισθεν.. Αυτό είναι το καλό με τη Ζωή. Μπορείς να κάνεις και λάθη. Το σημαντικό είναι να ξέρεις να τη ζεις. Γιατί διαφορετικά θα κυλήσουμε στην κατηφόρα και μετά δε θα ξέρουμε πώς να ανεβούμε..! Και αν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δεν έχεις τίποτα να χάσεις πλέον, γιατί να μη ρισκάρεις; Γιατί να μη δοκιμάσεις; Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα προστεθεί άλλη μια αποτυχημένη προσπάθεια στο βιογραφικό σου. Πιστεύω όμως ότι οι επιτυχίες θα είναι τόσο περισσότερες που μια ακόμη άκαρπη προσπάθεια δε θα έχει μεγάλη επίδραση στη ζωή σου. Λίγη θετική σκέψη χρειάζεται. Λίγο φως. Ίσως και κάποιος να σου αναπτερώνει το ηθικό κάπου κάπου..! Με λόγια, με ματιές, με πράξεις.. ακόμα και με σκέψεις. Με έβαλαν χθες να υποσχεθώ ότι θα χαμογελάω. Ότι δε θα διώξω τη λάμψη από το βλέμμα μου και το πρόσωπό μου γενικότερα. Ότι δε θα κλείνομαι στον εαυτό μου. Ότι ότι ότι ότι.. Εγώ υπόσχομαι ότι θα κάνω ο, τι περνάει από το χέρι μου προκειμένου να μάθω να ζω τη ζωή μου και να μην κατρακυλήσω στην κατηφόρα ποτέ ξανά. Άλλο να κατέβεις ένα ένα τα σκαλιά και άλλο να βρεθείς ξαφνικά στο υπόγειο με το κεφάλι στο πάτωμα, έτσι δεν είναι; Υπόσχομαι λοιπόν ότι θα ανεβοκατεβαίνω τα σκαλοπάτια της ζωής ένα ένα όταν και όπως εγώ θέλω. Το τραγούδι του τίτλου αφιερωμένο εξαιρετικά... Άλλωστε.. πόσο άγριος μπορεί να είναι αυτός ο κόσμος; Είμαστε τόσο αδύναμοι που δεν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε;

Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Σε Άλλο Κλίμα..

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη σε μια από τις καλύτερές μου φίλες...

Γενέθλια. Μια αφορμή για να γίνει πραγματικότητα η πολυσυζητημένη συνάντηση της παλιοπαρέας... Να βρεθούν και πάλι - όλοι μαζί - εκείνοι που χάθηκαν αλλά και εκείνοι που δεν αποχωρίστηκαν ποτέ ο ένας τον άλλο. Αναπόληση εμπειριών - κοινών και μη.. Αμηχανία όταν δεν ξέρουμε τι άλλο να πούμε για να μην κυριαρχήσει η σιωπή και πιέζουμε το μυαλό μας να σκεφτεί κάτι. Φαγητό, ποτό, γλυκό και παράλληλα συζητήσεις, στιγμές αμηχανίας και γέλιο άφθονο! Να θέλεις να φύγεις για να μην ξενυχτάς κι άλλο, αλλά ταυτόχρονα να μη θέλεις να δώσεις τέλος στη βραδιά αυτή γιατί περνάς καλά. Οι αρνητικές σκέψεις κάνουν φτερά και απλά περνάς καλά! Αυτό συμβαίνει όταν βγαίνεις να διασκεδάσεις με φίλους. Διασκεδάζεις. Και αν δε νιώθεις ότι περιβάλλεσαι από φίλους ή αν δε θέλεις να διασκεδάσεις; Κάθεσαι σπίτι σου, μόνος σου, στην ησυχία σου και βγαίνεις την επόμενη φορά..! Και κανένας δε σε παρεξηγεί, γιατί όποιος το κάνει δε θα είναι φίλος. Και χθες λοιπόν μια φίλη μου κανόνισε μια τέτοια έξοδο μια και έφτασαν τα γενέθλιά της. Μια φίλη μου που ο,τι και να μου έλεγε θα το καταλάβαινα, ο,τι και να μου ζητούσε θα το έκανα ή τουλάχιστον θα προσπαθούσα πάρα πολύ για να το δώσω. Μια φίλη. Δύσκολη λέξη αυτή, έτσι δεν είναι; Ένα άτομο που είναι εκεί όταν χρειαστείς βοήθεια. Σε έχει δεχτεί στη ζωή του όπως είσαι, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά σου. Καταλαβαίνει τι σκέφτεσαι, τι θέλεις, τι σε προβληματίζει με μια ματιά και δεν περιμένει να το εκφράσεις ανοιχτά. Δεν ξέρω αν όλα αυτά χαρακτηρίζουν ένα ''φίλο'' ή είναι πολλά, αλλά χαρακτηρίζουν σίγουρα την Αγγελική. Είναι υπερπλήρης αυτών των χαρακτηριστικών και πιστεύω ότι είμαστε τυχεροί που τη γνωρίσαμε και που υπάρχει στη ζωή μας. Και το λέω αυτό γνωρίζοντας ότι όταν διαβάσει αυτό το κείμενο, σε αυτό το σημείο θα πει ''ε.. καλά τώρα... γιατί λέει τα αυτονόητα αυτή η κοπέλα; αφού όλοι ξέρουν ότι είμαι μοναδική στον κόσμο..!''. Παίρνεις σοβαρό ύφος εκεί που πρέπει και αστειεύεσαι επίσης εκεί που πρέπει. Γι' αυτό Αγγελική μου, Αγγελική μας!, να έχεις ο, τι μα ο, τι επιθυμείς στη ζωή σου, να είσαι πάντα χαρούμενη, γεμάτη υγεία κι ευτυχία και να πάνε όλα όπως τα θέλεις από εδώ και πέρα. Και ο, τι εμπόδια προκύπτουν πότε πότε, να ξεπερνιούνται εύκολα και γρήγορα. Έχεις γύρω σου άτομα που σε αγαπούν, που θα σε ακούσουν και θα σε βοηθήσουν όποτε τους το ζητήσεις και εύχομαι να ισχύσει για πάντα αυτό γιατί το αξίζεις..
Χρόνια πολλά Αγγελική!!!

ΥΓ/1: 22 χρονάκια είναι.. μην το παίρνεις βαρέως.. Εσύ δε θα γεράσεις ποτέ!!
ΥΓ/2: Σταμάτα! Ακόμα για τη μοναδικότητά σου παινεύεσαι;;;

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Θα Εκραγώ

Αυτό το τραγούδι είναι συνεχώς στο μυαλό μου από χθες και δε λέει να φύγει με τίποτα:
'' 'Εχω τόσο κουραστεί να μοιράζομαι
και μετά να την πληρώνω εγώ
σ' ένα κόσμο εχθρικό κομματιάζομαι
για τους άλλους πάντα αιμορραγώ ''
Δεν ξέρω τι άλλο να πω η αλήθεια είναι.. Ερώτηση: Κατά πόσο το τραγούδι που σκέφτεσαι αντιπροσωπεύει αυτό που αισθάνεσαι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ή γενικότερα εκείνη την περίοδο; Μπορεί απλά να μας αρέσει ένα τραγούδι και γι' αυτό να το τραγουδάμε; Ή δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στο στίχο; Ή μήπως μας αγγίζουν τόσο ο στίχος όσο και η μουσική του τραγουδιού; Δεν ξέρω τι συμβαίνει συχνότερα.. Αλλά σίγουρα υπάρχει έστω ένα τραγούδι που εκφράζει τις βαθύτερες σκέψεις του καθενός εκεί έξω. Φυσικά κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.. οπότε και το ιδιαίτερο τραγούδι για τον καθένα θα είναι ξεχωριστό. Και ίσως αλλάζει κιόλας ανάλογα με την εκάστοτε φάση της ζωής. Άλλο τραγούδι όταν είσαι ερωτευμένος, άλλο όταν χωρίζεις, άλλο όταν νιώθεις προδομένος, άλλο όταν νιώθεις ότι δε σου λείπει τίποτα... Πιστεύω πάντως ότι χωρίς τη μουσική ο κόσμος θα ήταν πιο άδειος. Ο δικός μου τουλάχιστον είμαι σίγουρη ότι θα ήταν σχεδόν κενός! Η μουσική σε ταξιδεύει. Είτε είσαι μόνος είτε έχεις γύρω σου αυτούς που αγαπάς και σε αγαπούν. Τώρα που το σκέφτομαι.. ακόμα και όταν θέλεις να ζητήσεις βοήθεια, ακόμα και τότε μπορείς να καταφύγεις στα τραγούδια..! Και κλείνω και πάλι με ερώτηση αλλά λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά:
'' .. εκπέμπω ένα σήμα, μ' ακούει κανείς; ''

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Έλα για λίγο... μ' ακούς;

Μα τι γίνεται επιτέλους; Βίωσα μια τόσο δραματική και δυσάρεστη επανάληψη την εβδομάδα αυτή που πραγματικά έχω αποδιοργανωθεί τελείως..! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πληγώνεται; Να επιτρέπουμε στους γύρω μας να μας πληγώνουν χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να προστατευτούμε; Τι νόημα έχει; Κανένα! Τι κερδίζουμε; Απολύτως τίποτα! Πείτε μου παρακαλώ γιατί πραγματικά κοντεύω να τρελαθώ.. Είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς εξ' αρχής; Είναι τόσο δύσκολο πια να κηνυγήσουμε τα θέλω μας; Πώς παίρνουμε μια απόφαση -που στο κάτω κάτω μπορεί και να μην αφορά μόνο τον εαυτό μας- μόνοι μας; Πώς γινόμαστε τόσο απόλυτοι; Τόσο εγωιστές; Τόσο; Ας ανοίξουμε το βλέμμα μας. Ας διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Ας πετάξουμε μακριά τις παρωπίδες. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας. Ίσως δούμε τον άλλο που μας χρειάζεται, που θέλει να μας πει κάτι, ίσως ακούσουμε τις κραυγές του. ''Είμαι εδώ, στέκομαι δίπλα σου, σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη, σου φωνάζω.. μ' ακούς;;;'' Πώς το λέει ο Ελύτης;
''... Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω - μ' ακούς; ...''
Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας και ας σηκώσουμε το βλέμμα μας. Γιατί αν περπατάμε κουφοί και τυφλοί ενώ δεν είμαστε, η Ζωή θα περάσει από δίπλα μας κι εμείς θα τη χάσουμε. Κι έπειτα... επούλωση πληγών, αναζήτηση ευτυχίας -χωρίς να ξέρουμε καν πώς είναι- και συνεχής και άσκοπη περιπλάνηση. Αυτό είναι που θέλουμε τελικά; Δε θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω; Ακούει κανείς;;;

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Τελικά τα πράγματα δεν μπορούν να παραμείνουν στάσιμα για πολύ καιρό. Οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη.. Ποιο είναι το αποτέλεσμα θα μου πείτε. Μα δεν υπάρχει αποτέλεσμα! Και ίσως εδώ να βρίσκεται και το πρόβλημα. Το να κάνεις κύκλους γύρω από το ίδιο θέμα. Το να καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα ή μια απόφαση και ταυτόχρονα να μην καταλήγεις πουθενά. ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ. Αυτά είναι που δημιουργούν προβλήματα. Γιατί δίνουμε συμβουλές που εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να κάνουμε πράξη; ''Ζήσε το τώρα''. ''Κάνε αυτό που θέλεις''. ''Κυνήγησε την ευτυχία και μην τα παρατάς χωρίς να προσπαθήσεις πρώτα''. Συμβουλές.. Προτροπές που πολλοί αγνοούν ενώ άλλοι θέλουν σαν τρελοί να εφαρμόσουν αλλά παρ' όλα αυτά αποτυγχάνουν. Γιατί το κάνουμε αυτό εμείς οι άνθρωποι; Γιατί και για τι ''τιμωρούμε'' τον εαυτό μας;;

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Stella Stella.. Το δίλημμα που βάζεις είναι κάτι παραπάνω από μεγάλο! Να είμαστε ''μόνοι'' ανάμεσα σε πολλούς; Ή να είμαστε μόνοι και να πολεμάμε με τον εχθρό-εαυτό μας; Νομίζω πως τελικά κανείς δεν ξέρει τι θέλει. Όταν είσαι μόνος με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου, τότε ίσως και να αποζητάς τη διαμάχη - την εσωτερική αυτή διαμάχη- έπειτα από λίγο καιρό.. απλά και μόνο για να μην πλήττεις..! Μα όταν είσαι μόνος, χαμένος μέσα στο πλήθος, ίσως κινδυνεύεις λιγότερο. Γιατί στην όποια διαμάχη προκύψει, εάν χρειαστείς βοήθεια, θα την αναζητήσεις σε αυτή τη ''λαοθάλασσα''! Έχω ξαναπεί ότι στη μάχη είναι καλύτερα να μην είσαι μόνος. Και έχω επίσης ξαναπεί ότι οι φίλοι μας, οι γύρω μας, μπορούν να μας βοηθήσουν ακόμα και χωρίς να το καταλάβουν ή -πάλι- χωρίς να το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι! Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια.. δε δείχνει δειλία. Δείχνει ότι έχουμε επίγνωση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι - ή δε θα είναι- λίγες οι φορές που θελήσαμε/θα θελήσουμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας το πρόβλημά μας. Ακόμη κι αν δεν το δημιουργήσαμε εμείς. Μπορείς να έχεις πείσμα, να πεις ''όχι.. δε θέλω βοήθεια από κανέναν.. θα τα καταφέρω μόνος/μόνη μου..''. Και αν δεν τα βγάλεις πέρα τελικά, μπορείς να καταφύγεις στη ''λαοθάλασσα'' για ένα χέρι βοηθείας. Γιατί στη ζωή μας, μπορούμε καμιά φορά να ''κάνουμε πίσω''. Όχι να υποχωρούμε, όχι να παραδινόμαστε. Να μετανιώνουμε. Να αλλάζουμε τρόπο σκέψης. Να αλλάζουμε τρόπο αντιμετώπισης. Κάνουμε μια στροφή, βλέπουμε τη ζωή και τα προβλήματά μας αλλιώς (ή και όχι..) και αναζητούμε νέες τάσεις, νέες λύσεις. ''Υπάρχουν στιγμές που είσαι αόρατος'' λες.. Ναι, υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές. Μου έχει συμβεί κι εμένα επανηλημμένα. Ακόμα και στην απλή περίπτωση του λεωφορείου: είναι ουσιαστικά άδειο, στέκομαι όρθια και ένας κύριος, στην προσπάθεια του να κατέβει στη στάση αυτή (δε θέλει και πολύ κόπο κύριέ μου..!) πέφτει πάνω μου, αναφωνώ ''ωπ!ωπ!'', αγανακτεί, κατεβαίνει φωνάζοντας και βρίζοντας και.. όχι μόνο δε ζητάει μια απλή συγγνώμη, αλλά δε μου απευθύνει καν ένα βλέμμα! Κι εκεί λοιπόν εγώ ρωτάω: Είμαι αόρατη; Μιλάω και δε με ακούνε; Δεν έχει καμία σημασία η υπαρξή μου επιτέλους;; Μα πριν βιαστούμε να κρίνουμε.. ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε και την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο κύριος αυτός. Μπορεί να βίωνε το δικό του εσωτερικό αγώνα. Να πολεμούσε με τον εχθρό-εαυτό του και να μην αντιλαμβανόταν το περιβάλλον γύρω του και κατά συνέπεια την παρουσία μου δίπλα του. Ή πάλι μπορεί να έχανε στον πόλεμο αυτό, να τελείωνε η ενέργειά του και να αναζήτησε νέα πηγή δύναμης ασυναίσθητα, μέσω της επαφής με κάποιον άλλο. Οπότε, στην περίπτωση αυτή, για μένα, εγώ ήμουν μόνη κι εκείνος μέρος της ''λαοθάλασσας'' που δε με έβλεπε ή με αγνοούσε σκόπιμα, αλλά για εκείνον, ήταν αυτός μόνος κι εγώ μέρος της ''λαοθάλασσας'' όπου θα μπορούσε συνειδητά ή μη να αναζητήσει βοήθεια. Και ίσως η αγανάκτηση και οι φωνές να ήταν απλά ένας τρόπος εξαγωγής της ενέργειας που έλαβε ώστε να νικήσει στην ''εσωτερική του διαμάχη''. Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μια συνεχή εσωτερική διαμάχη, όπως πολύ εύστοχα λες.. Και από την άλλη είναι η λαοθάλασσα. Στα πλαίσια της πρώτης όμως μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια ανά πάσα στιγμή από τη δεύτερη.. Μήπως λοιπόν το δίλημμα που θέτεις.. είναι από αυτά που δεν έχουν απάντηση, γιατί απλά δε χρειάζεται να τη δώσουμε;

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Η Stella σήμερα γράφει:
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο... Να είσαι κοντά σε πολλούς, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά σε κανέναν ή αποκλεισμένος από όλους μη έχουντας κανένα δίπλα σου.. μόνο τον εαυτό σου; Στην πρώτη περίπτωση πολύ πιθανό είναι να μην είναι ούτε αυτός κάπου εκεί κοντά, καθώς θα έχει χαθεί μέσα στο τόσο πλήθος προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, όχι μόνο στον ίδιο, αλλά γενικότερα. Από την άλλη, στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει πάντα η άλλη σου πλευρά που παριστάνει μόνιμα το συνήγορο του διαβόλου κι εσύ προσπαθείς άλλοτε να δικαιολογηθείς και άλλοτε να τον αγνοήσεις. Υπάρχουν στιγμές που είσαι αόρατος. Δεν είναι κανείς εκεί να σε ακούσει, ενώ αν γυρίσεις υπάρχουν τόσα μάτια που σε κοιτούν.. ή τουλάχιστον έτσι κάνουν. Αυτές τις στιγμές θα προτιμούσες ίσως να είσαι μόνος σου κάνοντας τον εσωτερικό σου διάλογο ελεύθερος. Τι γίνεται όμως όταν αυτά που θα ''ακούσεις'' από εσένα πονάνε ή είναι αυτά που δε θα ήθελες να ακούσεις ποτέ και από κανέναν; Πόσο μάλλον να σκεφτείς ο ίδιος; Αν κάποιος με έβαζε να διαλέξω ανάμεσα στο να είμαι ''μόνη μου'' μέσα στο πλήθος ή απλά εγώ και ο εαυτός μου, ίσως μετά από πολλή πολλή σκέψη διάλεγα να είμαι χαμένη μέσα στο πλήθος. Σου κάνει εντύπωση; Γιατί; Ποιος δε φοβάται να αναμετρηθεί με το μέσα του;;; Δεν ξέρω αν το ότι είμαστε νοήμονα όντα μας κάνει καλύτερους, αλλά σίγουρα μας κάνει ιδιαίτερους και όχι τόσο ευτυχισμένους κάποιες φορές... Δηλαδή εσύ τι θα διάλεγες; Τη λαοθάλασσα ή τη συνεχή εσωτερική διαμάχη;

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Σνίτσελ Με Βότκα Τσέχωφ

Μια παράσταση που σε κερδίζει και σε ωθεί να προβληματιστείς για μια ακόμη ίσως φορά: Τι είναι τελικά ο έρωτας; Τι ερώτηση... Κι ενώ κανείς δεν καταφέρνει να δώσει μια απάντηση που να μας ικανοποιεί όλους, γεννιούνται νέες ερωτήσεις και νέες και νέες και η ιστορία/ ο προβληματισμός/ η περιπέτεια δε σταματά ποτέ. Ποιος κάνει θυσίες; Ποιος μένει πιστός; Ποιος αγαπά αληθινά με την καρδιά του και όλο του το είναι; Ερωτήσεις του ''ποιος'', ''τι είναι'', ''γιατί'', ''τι σημαίνει''... Τόσες ερωτήσεις που γνωρίζω και ακόμη τόσες που δεν έχω μάθει ακόμα. Το δίλημμα: ''Να ρισκάρω;.. ή μήπως όχι;''. Να.. τριγυρνάει μέσα στο μυαλό μας από τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε το πρώτο πρώτο ''σύμπτωμα'' μέχρι ίσως το τέλος - αν υπάρξει!- του ταξιδιού. Πόσα ερωτηματικά γεννάει ένα μόνο συναίσθημα..! Πάντα θα με ξαφνιάζει, πάντα θα μαθαίνω και κάτι καινούριο και διαφορετικό. Έρωτας.. αλήθεια.. υπάρχει κάποιος εκεί έξω που τον έχει καταλάβει;

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Να κρατάμε τις καλές αναμνήσεις και κάπου κάπου να τις αναπολούμε. Το θέμα είναι να μην ξεχάσουμε ποτέ ότι είναι μόνο αναμνήσεις. Γιατί τότε κινδυνεύουμε να αποκλειστούμε σε ένα αδιέξοδο που θα έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας. Τελικά τι είναι καλύτερο; Να ζούμε, να μην ξεχνάμε και να αναπολούμε; Ή να ζούμε και έπειτα να ξεχνάμε; Οπότε.. και δε θα προβληματιζόμαστε;!; Τα ψάρια, λες Stella, έχουν μνήμη λίγων μόνο δευτερολέπτων.. Ίσως γι'αυτό και ένα χρυσόψαρο μπορεί να ζήσει μέσα σε μια γυάλα. Γιατί κάθε λίγα δευτερόλεπτα ξεχνά τη μονοτονία και την αδιάφορη ζωή που άθελά του καταδικάστηκε να ζει. Ίσως όμως δεν είναι λύση το να ξεχνάμε τελείως. Αλλά αλήθεια.. τι ιδανικό θα ήταν να καταφέρναμε να χωρίσουμε το μυαλό μας σε επίπεδα! Έτσι θα μπορούσαμε να ταξινομούμε τις αναμνήσεις μας ανάλογα με το περιεχόμενό τους και ανάλογα με τις δικές μας επιθυμίες..! Τα αρνητικά και ανεπιθύμητα θα τα απωθούσαμε στο τελευταίο τελευταίο επίπεδο και οι δύσκολες στιγμές μας θα έπαιρναν τέλος. Και η ζωή θα κυλούσε ήρεμα και ωραία. Ουτοπικά όμως. Ναι η ζωή μας θα ήταν χωρίς προβλήματα και σκοτούρες, αν ξεχνούσαμε τα πάντα έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα ή λεπτά ή ώρες. Μα δεν είμαστε εξελικτικά όντα; Πιστεύω πως αν είχαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε, παρ' όλα τα δυσάρεστα που πιθανώς έχουμε ζήσει, θα επιλέγαμε μια μοίρα διαφορετική από αυτή των ψαριών. Θα επιλέγαμε την ελευθερία και όχι τη γυάλα. Θα επιλέγαμε να μην ξεχνάμε. Συμπεράσματα; Πολλά και διάφορα και ταυτόχρονα κανένα. Μήπως λοιπόν να αλλάξουμε θέμα;

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009

Οι πόρτες που ανοίγουμε και κλείνουμε κάθε μέρα καθορίζουν τις ζωές που ζούμε.
Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να ανοίξουμε ή να κλείσουμε μια πόρτα; Κάτι πρέπει να μας ωθήσει να πάρουμε την απόφαση, έτσι δεν είναι; Κι έπειτα.. να κλείσουμε μία πόρτα που βγάζει στο παρελθόν ή όλες; Να πάρει.. πάλι πολλά ερωτήματα... Εντάξει, το να πεις ''όχι, μπορώ και χωρίς αυτό..'', ''μπορώ και χωρίς εκείνο..'' είναι μάλλον το πιο εύκολο. Μετά όμως πρέπει να το αποδείξεις. Και όχι τόσο στους άλλους όσο στον εαυτό σου. Πώς στο καλό όμως γίνεται αυτό; Τα λόγια εύκολα ήταν πάντα. Η πράξη είναι όμως που δείχνει το αποτέλεσμα και εδώ βρίσκεται και η δυσκολία. Χρειάζεται σκέψη πολλή. Σύνεση. Ώστε να αποφασίσεις σωστά ποια θα είναι η πόρτα που τελικά θα κλείσεις. Ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβεις αν τελικά επέλεξες σωστά ή όχι. Από την άλλη, το αν θα ανοίξεις τη μία πόρτα ή την άλλη έχει άλλο βαθμό δυσκολίας. Χρειάζεται απλά να αναρωτηθείς αν είσαι διατεθειμένος να ρισκάρεις. Άλλωστε μπορεί ο καθένας να είναι υπεύθυνος ως ένα βαθμό για το μέλλον του, αλλά κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει από πριν. Στο παρελθόν είναι το πρόβλημα. Να βάλεις τις σκέψεις σου σε μία σειρά, να δεις τις πόρτες που σε πάνε πίσω, να επιλέξεις ποιες μπορούν να κλείσουν και ποιες όχι.. ποιες αξίζει να κλείσουν και ποιες όχι... Ίσως μερικές πόρτες σε οδηγούν σε γεγονότα ή καταστάσεις που πονάνε. Μα αλήθεια.. είναι ο πόνος αρκετός; Είναι δικαιολογία; Να σβήσεις ένα κεφάλαιο επειδή σε πληγώνει; Όχι, δεν το νομίζω. Ίσως δεν πρέπει να αποφασίζει μόνη της η καρδιά για τη ζωή μας. Μα.. πώς μπορούν να συνεργαστούν μυαλό και καρδιά;

Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

Πόσοι εκεί έξω έχουν μπει στον πειρασμό και μια και δύο και τρεις φορές να φύγουν; Να μαζέψουν τα πράγματά τους και να φύγουν σε μέρη όπου δε θα γνωρίζουν ίσως κανένα. Ή τουλάχιστον σε μέρη που δε θα τους θυμίζουν τίτοτα από το παρελθόν.. Είναι δίκαιο όμως για τους ανθρώπους γύρω μας που μας αγαπούν και που νοιάζονται για μας να τους αφήσουμε πλέον έξω από τη ζωή μας; Όχι.. υποθέτω πως δεν είναι... Ξέρω όμως ότι υπάρχουν στιγμές που πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας ψηλά και να πράττουμε για εκείνον και μόνο. Να γινόμαστε εγωιστές έστω και για λίγο, έστω και για μία φορά. Αλλά πάλι.. είναι μόνο θέμα εγωισμού; Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο είναι συνετό. Να το σκάσεις μακριά από ό,τι σε συνδέει με το παρελθόν.. σα δραπέτης; Γιατί; Επειδή σε κυνηγάνε οι αναμνήσεις; Μα αυτό δε δείχνει δειλία; Πρέπει να έχουμε θάρρος για να αντιμετωπίσουμε το παρελθόν, γιατί αλλιώς κινδυνεύουμε να καταστρέψουμε το μέλλον μας. Εντάξει, καμιά φορά ας είμαστε εγωιστές. Πρέπει όμως πάντα στις μάχες να είμαστε πεισματάρηδες. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε τη θέση μας, δεν πρέπει να δίνουμε το όπλο εύκολα. Κι αν φύγουμε μακριά, θα είμαστε μόνοι. Και στη μάχη είναι καλύτερα να μην είσαι μόνος. Στη μάχη είναι καλύτερα να έχεις τους φίλους σου, τα αδέρφια σου, ένα κομμάτι από το παρελθόν σου. Μην το διαγράψεις ολόκληρο λοιπόν. Αν θέλεις να διαγράψεις κάτι, κάνε επιλογή. Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις άλλωστε. Μα φρόντισε να επιλέξεις σωστά. Κι αν φύγεις, θα έχεις κάνει μάλλον τη λάθος επιλογή. Τελικά, δεν είναι κακό να ζητάς βοήθεια.. δε δείχνει αδυναμία. Δείχνει ότι γνωρίζεις τις αντοχές σου, τα όριά σου και σταματάς εγκαίρως ώστε να μη χάσεις τη μάχη. Σίγουρα θα βρεθεί κάποιος να σε βοηθήσει, ακόμα κι αν εσύ πιστεύεις ότι είσαι μόνος. Όχι. Ζήτα βοήθεια. Γιατί αλλιώς τι άλλο σου μένει να κάνεις; Να παραδοθείς; Και μετά..;

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

''Άλλαξε οπτική γωνία...''
Αυτό μου είπανε σήμερα.. Ερώτηση: υπάρχει χρονικός περιορισμός; Αν, δηλαδή, καθυστερήσεις να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα ή τις καταστάσεις - συγκεκριμένες και μη; Μετά θα είναι αργά; Χάθηκε η ευκαιρία και έτσι τα πράγματα ίσως και να μην αλλάξουν; Και έστω ότι αλλάζεις οπτική.. δεν είναι επικίνδυνο; Φοβάμαι ότι μπορεί να υπάρξει λανθασμένη ερμηνεία κινήσεων. Κι έτσι να παγιδευτείς στην καινούρια αυτή οπτική γωνία. Και να ζεις έπειτα στην αυταπάτη; Όχι.. ίσως ''αυταπάτη'' να είναι μια λέξη που δεν ταιριάζει εδώ... Γιατί αν αναπτερωθεί το ηθικό σου, αν γεννηθούν ελπίδες που ενδεχομένως να αποδειχθούν φρούδες, τότε τι κάνεις; Δημιουργείς μια ουτοπία και παγιδεύεσαι σε αυτή. Είναι πολλές όμως οι φορές που μπορεί να καταλήξεις σε αδιέξοδο. Και τότε.. τότε τρελαίνεσαι. Προσπαθείς να βρεις ένα παραθυράκι για να ξεφύγεις. Για να ξεφύγεις ή μήπως για να μπορέσει να μπει και ο άλλος μέσα και να μείνετε στο δικό σας πλέον κόσμο; Ίσως πάλι να πρόκειται για αερολογίες. Ερωτήματα αναπάντητα τα οποία μπορεί και να μην αφορούν την πλειοψηφία. ''Άλλαξε οπτική γωνία...''. Τολμάς;

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Αυτές οι αναμνήσεις... Δεν αφήνουν το μυαλό σε ησυχία! Παιχνίδια και ξανά παιχνίδια και δεν ηρεμείς ποτέ..! Ξέρεις ότι δε θα φύγουν ποτέ, αλλά δε σταματάς να προσπαθείς να παραπλανήσεις το μυαλό ώστε να μη σκέφτεται/αναπολεί/ονειρεύεται.. Ονειρεύεται το μυαλό; Ίσως ονειρεύεται η καρδιά και απλά παρασέρνει και το μυαλό. Μάλλον όμως δεν έχει και πολλή σημασία ποιος ονειρεύεται. Σημασία έχει το όνειρο. Ο κόσμος στον οποίο τελικά ταξιδεύουμε προσπαθώντας να ξεφύγουμε από τις αναμνήσεις. Αυτός ο κόσμος είναι άραγε ίδιος κάθε φορά; Ανοίγουμε τα μάτια και επιστρέφουμε στην πραγματικότητα είτε αυτή είναι σκληρή είτε όχι. Την επόμενη φορά που θα κλείσουμε τα μάτια και το μυαλό, θα βρεθούμε στον ίδιο πάλι κόσμο; Κι αν αυτό επαναλαμβάνεται συνεχώς; Υπάρχει περίπτωση να βγούμε εκτός ορίων; Να μην μπορούμε πλέον να διακρίνουμε το όνειρο από την πραγματική ζωή; Προσπαθούμε πολύ να μη χάσουμε το μέτρο. Προσπαθούμε πολύ να ξεχάσουμε γεγονότα. Προσπαθούμε πολύ να μην ξεχάσουμε γεγονότα. Η ζωή δηλαδή είναι μια συνεχής προσπάθεια. Πότε για το ένα και πότε για το άλλο. Κι αν κάποιος κουραστεί και δεν μπορεί να προσπαθεί άλλο; Αν νιώθει ότι το βάρος ολοένα και μεγαλώνει; Πού θα βρει μιαν άκρη να στηριχθεί και να ξαποστάσει; Υπάρχει μήπως κάπου ένας διακόπτης που μπορούμε να τον πατήσουμε αν κουραστούμε και να σταματήσουν και τα παιχνίδια των αναμνήσεων και οι προσπάθειες και όλα; Έστω και για λίγο..;

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009

''Για την αγάπη σου θα πολεμήσω, κι όλες τις μάχες μου θα τις κερδίσω, και τις πληγές μου όλες θα γιατρέψω, μ'έχεις κάνει εσύ να πιστέψω.. μ'αγαπάς κι έχω δύναμη να πω, ότι ζω μόνο για να σ'αγαπώ, και παλεύω κι αντέχω και νικώ...''
Ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι, σύμφωνα με το οποίο η αγάπη δίνει δύναμη. Μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε το ακατόρθωτο. Αγαπάς και παίρνεις θάρρος. Θάρρος για να εντυπωσιάσεις, θάρρος για να κερδίσεις. Αγαπιέσαι και πλέον πετάς. Πλέον το θάρρος γίνεται μια αστείρευτη πηγή ενέργειας και δύναμης κι εσύ είσαι άλλος άνθρωπος. Αυτές τις μάχες που δίνεις σε μια σχέση, υποστήριζα και υποστηρίζω ότι δεν μπορείς να τις δίνεις μόνος ή μόνη. Μα οι αντοχές, οι δυνάμεις και η υπομονή που έχει ο καθένας διαφέρουν. Δε σημαίνει όμως αυτό ότι κάποιος που αντέχει λιγότερο δεν προσπαθεί. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να κρίνουμε τον άλλο. Μια συζήτηση είναι αρκετή για να καταλάβουμε αν ο άλλος βρίσκεται πράγματι εκεί, μαζί σου. Λίγο θάρρος χρειάζεται μόνο για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε και να ολοκληρώσουμε τη συζήτηση αυτή. Κι αν ακόμη δεν είμαστε σίγουροι για την αγάπη του άλλου, ακόμη και τότε, ίσως αξίζει τελικά να δώσουμε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία σε αυτόν τον άλλο να εκφράσει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του χωρίς να θεωρούμε απερίσκεπτα ότι οι φόβοι του είναι αβάσιμοι. Ο έρωτας τυφλώνει και είναι πολλά αυτά που μπορούν να διαφύγουν της προσοχής μας. Σε μια σχέση άλλωστε δεν είμαστε μόνοι. Είμαστε δύο και ο ένας συμπληρώνει και ολοκληρώνει τον άλλο. Θα μου πείτε.. ωραία όλα αυτά, αλλά στην πράξη τι γίνεται; Εδώ είναι η πρόκληση. Εδώ είναι που μεγαλουργεί η καρδιά και το συναίσθημα. Αν τα συναισθήματα είναι έντονα, η καρδιά παρασύρεται εύκολα και τότε η ισορροπία στη σχέση ή θα ενισχυθεί ή θα διαταραχθεί, εξίσου πιθανά και τα δύο. Η αντίθετη περίπτωση δε με προβληματίζει γιατί τότε τα πράγματα είναι σαφώς πιο εύκολα και ξεκάθαρα. Πού μπαίνει το μυαλό σε όλα αυτά όμως; Γιατί πρέπει να υπάρχει και το μυαλό στο παιχνίδι αυτό. Είναι αυτό που μας κρατάει στο έδαφος. Πρόκειται για ακόμη ένα παιχνίδι λοιπόν; Και η λογική τι είναι, ένα πιόνι; Κι αν βγει εκτός παιχνιδιού;

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Ανολοκλήρωτα πάθη και έρωτες. Οι σκέψεις και οι επιθυμίες να σε κατακλύζουν η μια μετά την άλλη κι εσύ να είσαι ανίκανος να αντιδράσεις. Κινείσαι, ζεις την κάθε μέρα μα στην ουσία δεν είσαι εσύ. Το σώμα στη ζωή αλλά το μυαλό και η καρδιά στο όνειρο και την επιθυμία. Πώς να ελέγξεις τα συναισθήματά σου; Τα θέλω σου; Πρέπει να βρεις ένα τρόπο να το κάνεις όμως... Γιατί αν οι επιθυμίες σας δεν ταυτίζονται ή - έστω - σχετίζονται λίγο μεταξύ τους, τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να καταπιεστείς. Θέλει δύο ''ναι'' για να γίνει πράξη το όνειρο. Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δύο δεν ξέρει τι θέλει; Τι γίνεται όταν το ένα ''ναι'' δεν είναι ακριβώς ''ναι'' αλλά είναι ''ναι.. ίσως..''; Τότε ή το δέχεσαι ή το απορρίπτεις κατηγορηματικά και συνεχίζεις τη ζωή σου. Όχι όπως εσύ θα ήθελες, αλλά τουλάχιστον τη συνεχίζεις. Και οι δύο επιλογές όμως υποκρύπτουν κινδύνους. Τους δικούς της η καθεμιά. Υπάρχει ωστόσο και ένας κίνδυνος που είναι κοινός: ο κίνδυνος να πληγωθείς. Και όταν η καρδιά ''αιμορραγεί'', τα πράγματα δυσκολεύουν δραματικά. Και λέω δραματικά γιατί εκτός από την καρδιά, δε λειτουργεί και το μυαλό. Κι αν οι πληγές δεν επουλωθούν, τότε το σώμα θα μείνει στη ζωή, ενώ η καρδιά και το μυαλό θα αποκλειστούν στον - ουτοπικό πολλές φορές - κόσμο του ονείρου και της φαντασίας/επιθυμίας. Η καρδιά θα πάψει να ''αιμορραγεί'', όταν πάψει να λειτουργεί. Να λειτουργεί συναισθηματικά. Μα.. αν πάψει να νιώθει η καρδιά.. πώς θα βρεθεί η γιατρειά;

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Μια χειραψία. Μια λέξη. Ένα βλέμμα. Ένα άγγιγμα. Ένα χάδι. Ένα φιλί. Κινήσεις μικρές που όμως μπορούν να μείνουν στο μυαλό μας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτά που βλέπουμε στις ταινίες, ανθρώπους που αναπολούν στιγμές έντονες σα να συνέβησαν μόλις πριν λίγα λεπτά, μπορούν να συμβούν και σε εμάς. Μπορούμε κι εμείς να αναπολούμε. Να ονειρευόμαστε ξύπνιοι. Στιγμές που θα θέλαμε να ξαναζήσουμε, στιγμές που θα θέλαμε να ζήσουμε. Είναι ωραίο να έχουμε λίγο ρομαντισμό. Να αποζητάμε την ομορφιά στη ζωή μας κάπου κάπου. Στιγμές που θα δώσουν χρώμα στο άχρωμο, ομορφιά στο άσχημο, χαρά στο λυπημένο, ζωή στη ζωή μας. Ας είναι προσωρινό.. δεν πειράζει και τόσο.. ελπίζουμε μόνο αυτό το προσωρινό και λίγο να μας δώσει δύναμη να προχωρήσουμε. Γιατί να μην είμαστε και λίγο ονειροπόλοι; Είμαστε ρεαλιστές, είμαστε πεζοί, ρηχοί, εξαρτιόμαστε σε μεγάλο βαθμό από το χρήμα. Γιατί να αποκλείουμε τα όνειρα από τη ζωή μας; Τελικά η φαντασία είναι ζωτικής σημασίας ειδικά όταν βρισκόμαστε πλέον στην περίφημη αυτή φάση άρνησης. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε αυτό που ο άλλος μας επιβάλλει και έτσι ζούμε σε έναν κόσμο φανταστικό όπου κάποια πράγματα - όχι όλα- γίνονται όπως εμείς θέλουμε. Όχι δεν είμαστε τρελοί. Είμαστε ονειροπόλοι. Κι αν λάβουμε υπόψη ότι πολλά δεν είναι όπως τα θέλουμε, τότε σίγουρα τα όνειρα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας. Και είναι κακό κάπου κάπου να αφηνόμαστε στα όνειρα και να περιπλανιόμαστε στη φαντασία; Εγώ πάντως δεν το νομίζω. Βέβαια.. κινδυνεύουμε να παγιδευτούμε στο όνειρο, εάν η άρνηση είναι τέτοια που να μην μπορούμε να αποδεχτούμε ότι αυτό δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Παρ' όλα αυτά... στη θέα αυτού του κινδύνου, σταματάμε ή ρισκάρουμε και συνεχίζουμε;