Stella Stella.. Το δίλημμα που βάζεις είναι κάτι παραπάνω από μεγάλο! Να είμαστε ''μόνοι'' ανάμεσα σε πολλούς; Ή να είμαστε μόνοι και να πολεμάμε με τον εχθρό-εαυτό μας; Νομίζω πως τελικά κανείς δεν ξέρει τι θέλει. Όταν είσαι μόνος με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου, τότε ίσως και να αποζητάς τη διαμάχη - την εσωτερική αυτή διαμάχη- έπειτα από λίγο καιρό.. απλά και μόνο για να μην πλήττεις..! Μα όταν είσαι μόνος, χαμένος μέσα στο πλήθος, ίσως κινδυνεύεις λιγότερο. Γιατί στην όποια διαμάχη προκύψει, εάν χρειαστείς βοήθεια, θα την αναζητήσεις σε αυτή τη ''λαοθάλασσα''! Έχω ξαναπεί ότι στη μάχη είναι καλύτερα να μην είσαι μόνος. Και έχω επίσης ξαναπεί ότι οι φίλοι μας, οι γύρω μας, μπορούν να μας βοηθήσουν ακόμα και χωρίς να το καταλάβουν ή -πάλι- χωρίς να το καταλάβουμε εμείς οι ίδιοι! Δεν είναι κακό να ζητάμε βοήθεια.. δε δείχνει δειλία. Δείχνει ότι έχουμε επίγνωση των δυνάμεων και των δυνατοτήτων μας. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι - ή δε θα είναι- λίγες οι φορές που θελήσαμε/θα θελήσουμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας το πρόβλημά μας. Ακόμη κι αν δεν το δημιουργήσαμε εμείς. Μπορείς να έχεις πείσμα, να πεις ''όχι.. δε θέλω βοήθεια από κανέναν.. θα τα καταφέρω μόνος/μόνη μου..''. Και αν δεν τα βγάλεις πέρα τελικά, μπορείς να καταφύγεις στη ''λαοθάλασσα'' για ένα χέρι βοηθείας. Γιατί στη ζωή μας, μπορούμε καμιά φορά να ''κάνουμε πίσω''. Όχι να υποχωρούμε, όχι να παραδινόμαστε. Να μετανιώνουμε. Να αλλάζουμε τρόπο σκέψης. Να αλλάζουμε τρόπο αντιμετώπισης. Κάνουμε μια στροφή, βλέπουμε τη ζωή και τα προβλήματά μας αλλιώς (ή και όχι..) και αναζητούμε νέες τάσεις, νέες λύσεις. ''Υπάρχουν στιγμές που είσαι αόρατος'' λες.. Ναι, υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές. Μου έχει συμβεί κι εμένα επανηλημμένα. Ακόμα και στην απλή περίπτωση του λεωφορείου: είναι ουσιαστικά άδειο, στέκομαι όρθια και ένας κύριος, στην προσπάθεια του να κατέβει στη στάση αυτή (δε θέλει και πολύ κόπο κύριέ μου..!) πέφτει πάνω μου, αναφωνώ ''ωπ!ωπ!'', αγανακτεί, κατεβαίνει φωνάζοντας και βρίζοντας και.. όχι μόνο δε ζητάει μια απλή συγγνώμη, αλλά δε μου απευθύνει καν ένα βλέμμα! Κι εκεί λοιπόν εγώ ρωτάω: Είμαι αόρατη; Μιλάω και δε με ακούνε; Δεν έχει καμία σημασία η υπαρξή μου επιτέλους;; Μα πριν βιαστούμε να κρίνουμε.. ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε και την κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο κύριος αυτός. Μπορεί να βίωνε το δικό του εσωτερικό αγώνα. Να πολεμούσε με τον εχθρό-εαυτό του και να μην αντιλαμβανόταν το περιβάλλον γύρω του και κατά συνέπεια την παρουσία μου δίπλα του. Ή πάλι μπορεί να έχανε στον πόλεμο αυτό, να τελείωνε η ενέργειά του και να αναζήτησε νέα πηγή δύναμης ασυναίσθητα, μέσω της επαφής με κάποιον άλλο. Οπότε, στην περίπτωση αυτή, για μένα, εγώ ήμουν μόνη κι εκείνος μέρος της ''λαοθάλασσας'' που δε με έβλεπε ή με αγνοούσε σκόπιμα, αλλά για εκείνον, ήταν αυτός μόνος κι εγώ μέρος της ''λαοθάλασσας'' όπου θα μπορούσε συνειδητά ή μη να αναζητήσει βοήθεια. Και ίσως η αγανάκτηση και οι φωνές να ήταν απλά ένας τρόπος εξαγωγής της ενέργειας που έλαβε ώστε να νικήσει στην ''εσωτερική του διαμάχη''. Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με μια συνεχή εσωτερική διαμάχη, όπως πολύ εύστοχα λες.. Και από την άλλη είναι η λαοθάλασσα. Στα πλαίσια της πρώτης όμως μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια ανά πάσα στιγμή από τη δεύτερη.. Μήπως λοιπόν το δίλημμα που θέτεις.. είναι από αυτά που δεν έχουν απάντηση, γιατί απλά δε χρειάζεται να τη δώσουμε;