Ανάρτηση ύστερα από δύο μήνες... Και η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μία συγκροτημένη σκέψη. Η κυκλοθυμία έχει κυριεύσει τόσο πολύ το μυαλό και το κορμί και τελικά καμία λειτουργία δεν επιτελείται σωστά. Το απόλυτο χάος! (;;)
Μα δεν είναι αυτό το θέμα που με απασχολεί αυτή τη στιγμή. Μια λέξη μόνο: αναβολή. Αφού μπορείς να το κάνεις τώρα, γιατί να το αναβάλεις για άλλη φορά; Είτε πρόκειται για διάβασμα, είτε για ένα τηλεφώνημα ή δουλειές σπιτιού ή κάποιο ραντεβού. (!) Γιατί να μην κάνεις ο, τι μπορείς, όταν μπορείς ακόμη κι αν δε συμπίπτει με το ''όταν θέλεις''; Αν το πετύχεις αυτό, θα έχεις χρόνο και για σχέδια για το μέλλον..! Σε αντίθετη περίπτωση καταλήγεις να δίνεις λόγους που δεν μπορείς να κρατήσεις..
Και υπενθυμίζεις συνεχώς στον εαυτό σου ή/και στο διπλανό σου ''Πρέπει να κάνω αυτό'', ''Πρέπει να κάνεις εκείνο''. Και αυτό που παίρνεις ως αντάλλαγμα είναι να προβληματίζεσαι χειρότερα και να αισθάνεσαι άσχημα τελικά. Γιατί μένεις με την εντύπωση ότι ασκείς πίεση. Και μετά; Μετά ακολουθούν εσωτερικοί διάλογοι: ''Μήπως δε με αφορά;''. ''Μα όχι εγώ για καλό το λέω για να μπορέσει μετά να κάνει κι αυτό κι εκείνο και το άλλο.''. ''Μήπως γίνομαι κουραστική;''. ''Μα καλύτερα να γίνω κουραστική τώρα και να με ευχαριστεί μετά παρά να στενοχωριέμαι στο τέλος κι εγώ με την αποτυχία.''. Τώρα γιατί συμβαίνει αυτό δε γνωρίζω να πω με σιγουριά. Ίσως φταίει ότι νοιαζόμαστε πολύ. Νιώθουμε πολύ. Ενδιαφερόμαστε και αγαπάμε πολύ. Ίσως, ξέρω κι εγώ; Μα συγγνώμη, τι θα πει πολύ και λίγο; Γιατί να βάζουμε μέτρο και όρια στα συναισθήματά μας και στις σκέψεις μας και να μην πράττουμε όπως νιώθουμε εκείνη ακριβώς τη στιγμή; Τι καταπίεση κι αυτή... Αλλά έτσι είναι η Ζωή από ο, τι φαίνεται. Και τελικά αυτό που μένει είναι το Σαββατοκύριακο που χαράμισες και εκείνη η υπέροχη σκέψη που ξεκινά με τη φράση ''Έπρεπε να...''. Τι έπρεπε επιτέλους; Ποιο είναι το λάθος και ποιο το σωστό; Κι αν δεν έπρεπε;;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
γιατί να κάνεις αυτό που "πρέπει" ??? και όχι αυτό που "θέλεις"???
(νομίζω με μπέρδεψες με όλες αυτές τις ερωτήσεις :P)
''Γιατί να κάνεις αυτό που ''πρέπει'';''
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω... Αλλά η Ζωή από ο, τι φαίνεται δε μας επιτρέπει να κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Οι συνέπειες βλέπεις είναι τέτοιες.. καταστάσεις δυσάρεστες, παρεξηγήσεις σαφώς ανεπιθύμητες, διαφωνίες και εντάσεις με άτομα που ποτέ δε θα ήθελες να χαλάσεις το όμορφο που έχεις χτίσει μετά από τόσο καιρό μαζί τους. Είτε πρόκειται για το σύντροφό σου είτε για ένα φίλο σου είτε για τον ίδιο σου τον αδερφό. Γι' αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Γιατί δε συμφωνούν όλοι και με όλα και καμιά φορά μάλλον δεν αξίζει να ρισκάρεις μια διαφωνία. Δεχόμαστε τον άλλο με τα ελαττώματά του και ο άλλος μας δέχεται με τα δικά μας. Μα οφείλει και ο καθένας από τους δύο να κάνει μια προσπάθεια να περιορίσει αυτά τα αρνητικά ώστε να παραμείνει το προαναφερθέν όμορφο, όμορφο.
Απλά αναρωτιέμαι τι γίνεται όταν θέλεις κάτι τόσο που τελικά δεν το διαχωρίζεις από το ''πρέπει'' ή χειρότερα το ταυτίζεις ολοκληρωτικά με αυτό. Γιατί αν τελικά ΔΕΝ ''πρέπει'', τι κάνουμε; Πού είναι το ''rewind'' να το πατήσουμε να διορθώσουμε το λάθος μας; Κι αν όντως γυρίσουμε το χρόνο πίσω, ποιος εγγυάται ότι δε θα ξανακάνουμε το ίδιο λάθος;;
Είμαι της άποψης, ότι όταν ο άλλος σε νοιάζεται και σε αγαπάει για αυτό που είσαι, τότε θα καταλάβει, ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει, αυτό που θέλεις και ακόμα και αν δεν το εγκρίνει δεν μπορεί να σε εμποδίσει να το κάνεις. Το μόνο που έχει υποχρέωση να κάνει είναι αν το βρίσκει λάθος να στο επισημάνει μέχρι να βεβαιωθεί ότι το κατάλαβες. Από εκεί και πέρα όμως είναι δική σου η απόφαση και εννοείται ότι πρέπει να είναι δίπλα σου σε οποιαδήποτε περίπτωση. Οι φίλοι σου, ο σύντροφός σου και η οικογένεια σου «οφείλουν» να σε αγαπάνε για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελαν εκείνοι να είσαι… Εννοείται βέβαια ότι όλα όσα θέλουμε, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούμε να τα κάνουμε… τουλάχιστον όχι σε αυτή τη ζωή… ίσως σε κάποια επόμενη! Κανείς δεν ξέρει. Φυσικά και θα τους προστατέψουμε αν κάποια απόφαση μας θεωρήσουμε ότι μπορεί να τους πληγώσει, αλλά από εκεί και πέρα δεν μπορούμε πάντα να αποφεύγουμε αυτό που θέλουμε μόνο και μόνο επειδή σε κάποιον άλλο δεν αρέσει… Γιατί δεν το σκέφτεσαι και λίγο από την άλλη πλευρά; Τι θα γινόταν, δηλαδή, αν έκανες κάτι το οποίο δεν τους άρεσε; Θα σταμάταγαν να σε αγαπάνε; Αν γινόταν αυτό, τότε να είσαι σίγουρη ότι αυτό που τόσο καιρό χτίζατε, μπορεί εξωτερικά να φαινόταν όμορφο, αλλά αν κοίταγες καλύτερα τα θεμέλια θα διαπίστωνες ότι όλα εκεί είναι σάπια και το κτίριο έτοιμο να γκρεμιστεί… Δεν λέω, μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να διαφωνήσετε, μπορεί να δημιουργηθεί ένταση, ή ακόμα και να τσακωθείτε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα διαλύεται ότι χτίζατε τόσο καιρό… γιατί έχετε φροντίσει τα θεμέλια να είναι γερά και απλά ένας σεισμός τα ταρακούνησε για λίγο! Κι έτσι πρέπει… Γιατί λοιπόν, όπως και εσύ σκέφτεσαι τους άλλους, να μην στεφτούν και εκείνοι εσένα;
Δημοσίευση σχολίου