Μα τι γίνεται επιτέλους; Βίωσα μια τόσο δραματική και δυσάρεστη επανάληψη την εβδομάδα αυτή που πραγματικά έχω αποδιοργανωθεί τελείως..! ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; Είναι δυνατόν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πληγώνεται; Να επιτρέπουμε στους γύρω μας να μας πληγώνουν χωρίς να κάνουμε καμία προσπάθεια να προστατευτούμε; Τι νόημα έχει; Κανένα! Τι κερδίζουμε; Απολύτως τίποτα! Πείτε μου παρακαλώ γιατί πραγματικά κοντεύω να τρελαθώ.. Είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς εξ' αρχής; Είναι τόσο δύσκολο πια να κηνυγήσουμε τα θέλω μας; Πώς παίρνουμε μια απόφαση -που στο κάτω κάτω μπορεί και να μην αφορά μόνο τον εαυτό μας- μόνοι μας; Πώς γινόμαστε τόσο απόλυτοι; Τόσο εγωιστές; Τόσο; Ας ανοίξουμε το βλέμμα μας. Ας διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Ας πετάξουμε μακριά τις παρωπίδες. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας. Ίσως δούμε τον άλλο που μας χρειάζεται, που θέλει να μας πει κάτι, ίσως ακούσουμε τις κραυγές του. ''Είμαι εδώ, στέκομαι δίπλα σου, σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη, σου φωνάζω.. μ' ακούς;;;'' Πώς το λέει ο Ελύτης;
''... Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει - ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει - ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω - μ' ακούς; ...''
Ας ανοίξουμε λοιπόν τα αυτιά μας και ας σηκώσουμε το βλέμμα μας. Γιατί αν περπατάμε κουφοί και τυφλοί ενώ δεν είμαστε, η Ζωή θα περάσει από δίπλα μας κι εμείς θα τη χάσουμε. Κι έπειτα... επούλωση πληγών, αναζήτηση ευτυχίας -χωρίς να ξέρουμε καν πώς είναι- και συνεχής και άσκοπη περιπλάνηση. Αυτό είναι που θέλουμε τελικά; Δε θέλουμε να προχωρήσουμε παρακάτω; Ακούει κανείς;;;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι κάποιες φορές η προσπάθεια να ακούσουμε και να πραγματοποιήσουμε τα "θέλω"-ανάγκες των άλλων είναι αυτή που τελικά μας οδηγεί στο να χάνουμε μέρα με τη μέρα πολύτιμες στιγμές μας? Δεν εννοώ φυσικά ότι πρέπει να είμαστε εγωιστές, απλά θεωρώ ότι για να σταθούμε πραγματικά δίπλα σε κάποιον που μας έχει ανάγκη, πρέπει αρχικά να δώσουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας για κάποιο διάστημα... Το χειρότερο είναι όταν ο καθένας γύρω σου θεωρεί ότι "πρέπει" να τον βοηθήσεις αν είσαι καλός/ή φίλη, ή καλός/ή σύντροφος, ή τέλοσπάντων αν σημαίνει κάτι για σένα! Δεν είναι όμως πιο εγωιστικό αυτό? Το να μην σε σκέφτεται και ο άλλος? Στην αρχή παραμελείς τον εαυτό σου και τον βοηθάς. Τι γίνεται όμως όταν φτάσεις στο σημείο που ο άλλος σε θεωρεί τόσο δεδομένο που αυτό δεν κάνει πλέον καλό σε σένα? Πως σταματάς κάτι χωρίς να δημιουργήσεις πρόβλημα? Σε όλα χρειάζεται μέτρο, αλλά τι κάνεις όταν έχεις ήδη παρασυρθεί και έχεις χάσει μέρος του εαυτού σου και των "θέλω" σου? Μένεις προσπαθώντας να βοηθήσεις τον άλλον και παράλληλα τον εαυτό σου, ή χωρίς να το θέλεις τρέχεις μακριά?
Δημοσίευση σχολίου