Τετάρτη 29 Απριλίου 2009

Αλλαγές και υποχρεώσεις, υποχρεώσεις και αλλαγές...
Τι παράξενο που είναι όμως. Χρόνια ολόκληρα πίστευα ότι το άγχος το είχα διώξει μακριά. Μόνο κακό κάνει άλλωστε. Πόσο λάθος ήμουν όμως.. Καταπιέζεις τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, και νομίζεις ότι βρήκες τη λύση και την ηρεμία σου. Μα να που έρχεται τελικά κάποια στιγμή που ο χώρος αυτός των καταπιεσμένων ξεχειλίζει. Και τότε χάνεται και η ηρεμία και η ησυχία και όλα. Κι ύστερα; Πώς θα ισορροπήσεις και πάλι; Πότε θα ισορροπήσεις και πάλι; Και θα υπάρχει κάποιος εκεί δίπλα να σε στηρίξει; Σίγουρα κάποιος θα βρεθεί. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο για αυτόν τον κάποιο να διώξει για λίγο τον εγωισμό του μακριά. Γιατί αν κοιτάζει τον εαυτό του, πώς θα σε στηρίξει; Πώς θα σου δείξει πού να πατήσεις ώστε να σηκωθείς και πάλι; Και αναρωτιέμαι και πάλι... Αν όλοι εκεί γύρω είναι τόσο τυφλοί που δε βλέπουν ότι έπεσα, πώς θα καταλάβουν ότι χρειάζομαι βοήθεια; Πρέπει δηλαδή οπωσδήποτε να φωνάξω για βοήθεια; Κανένας δε θα πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει από μόνος του; Αλλά έτσι είναι.. σε τέτοιο κόσμο ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας σκέφτεται τον εαυτό του, τη δική του ευημερία πρώτα και έπειτα - ίσως - των υπολοίπων. Και μεγαλώνεις εσύ ελπίζοντας ότι κάποια μέρα θα κάνεις τον κόσμο καλύτερο. Θα κάνεις το χωριό σου, την πόλη σου, τη χώρα σου ένα καλύτερο μέρος για να ζεις και να ζουν. Έχω όμως την εντύπωση ότι η ελπίδα αυτή γίνεται όλο και πιο αχνή στην εικόνα του μέλλοντος. Μετά αχνοφαίνεται και τέλος εξαφανίζεται εντελώς. Και τελικά ρωτώ: πού πάνε οι ελπίδες μας όταν σβήνουν και χάνονται;

4 σχόλια:

Stella είπε...

Αν σκεφτεί κανείς ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, τότε υποθέτω ότι υπάρχει κάπου εκεί έξω και απλώς έχει χάσει το δρόμο της ή έχει κρυφτεί αρκετά καλά. Ομολογώ ότι τώρα τελευταία την έχω χάσει τελείως, αλλά κάποια στιγμή υποθέτω ότι θα εμφανιστεί από το πουθενά και όλα θα είναι καλύτερα… Είναι πολύ δύσκολο πάντως να αλλάξει κανείς μόνος του το κόσμο. Οι ατομικές προσπάθειες, όπως έχει αποδειχθεί, χάνονται με το πέρασμα του χρόνου... γι' αυτό μάλλον πρέπει να σκεφτούμε κάτι ομαδικό. Το σίγουρο είναι ότι δύο μυαλά είναι καλύτερα από ένα!
Όσο για τη βοήθεια που λες, δεν είναι κακό να τη ζητάς από τους φίλους σου. Κάποιες φορές μάλιστα επιβάλλεται σε περιπτώσεις που δεν δείχνεις τα συναισθήματά ή τους προβληματισμούς σου προς τα έξω… Υπάρχουν δηλαδή φορές που χρειαζόμαστε ένα σημάδι, ή ακόμα και δύο, για να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά στο φίλο μας… ότι κάτι τον απασχολεί και χρειάζεται τη βοήθειά μας… Ένας καλός φίλος θα παραγκωνίσει για λίγο τον εγωισμό του και θα προσπαθήσει να σε βοηθήσει, γιατί θα είναι καλά και ο ίδιος, όταν όλα τα άτομα που αγαπά και για τα οποία νοιάζεται, είναι καλά. Εξάλλου στη δύσκολη στιγμή θα ξεχωρίσει ο πραγματικός φίλος από τον απλό γνωστό! Μην απογοητευτείς αν εκείνη τη στιγμή δεν είναι δίπλα σου όλοι όσοι μέχρι πρότινος υπολόγιζες για φίλους. Κάποτε μια γνωστή συγγραφέας (που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά της) στη τελευταία της συνέντευξη (να σημειωθεί ότι τους τελευταίους μήνες βρισκόταν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου περιμένοντας ο καρκίνος να νικήσει οποιοδήποτε υγιές κύτταρο υπήρχε στον οργανισμό της) όταν ρωτήθηκε πόσους φίλους είχε, απάντησε… «Σε αυτό τον τομέα είμαι πολλή τυχερή γιατί σε όλη μου τη ζωή είχα δύο πραγματικούς φίλους… πολλούς γνωστούς, αλλά δύο πραγματικούς φίλους!!!»

astromonos είπε...

Για μένα όταν ακούω τι λέξη ελπίδα δυο σκέψεις καταλαμβάνουν το μυαλό μου: α)αυτό που έλεγε ένας φίλος μου περιπαιχτικά, ότι δηλ. "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, ΑΛΛΑ πεθαίνει τελικά!" και β)αυτό που έλεγε ένας που θα ήθελα να έιναι φίλος μου, ότι δηλ. "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος."
Με άλλα λόγια η ελπίδα είναι μια κατασκευασμένη έννοια για να αντιληφθούμε το μέλλον. Και επειδή δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον αλλά μόνο να το φανταστούμε, τότε κάνουμε μόνο εικασίες (και μάλιστα αυτές που μας βολεύουν καλύτερα). Τλικά όλα είναι δημιουργήματα του νου να ελέγξουν την πραγματικότητα. Είναι μια ασπίδα για να προστατεύσουμε τα εξευγενισμένα μας συναισθήματα από την άλωση του χρόνου, του πόνου και του μόνου... Απλά και στεγνά προτείνω ένα πράγμα: ΠΑΨΤΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΕΤΕ, ΠΑΛΕΨΤΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΟΠΩΣ ΕΡΘΕΙ,ΜΕ ΒΑΣΗ ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΣΑΣ ΑΞΙΕΣ. Τότε ίσως αντιληφθούμε την πραγματική μας κενότητα και μόνο ίσως έτσι κατορθώσουμε να την γεμίσουμε λιγάκι... Τα σέβη μου!

astromonos είπε...

Βλέπω αρκετά ορθογραφικά στην προηγούμενη ανάρτησή μου... φταίει η εφημερία μάλλον και τα ματοτσίνορα που βαραίνουν...

Stella είπε...

Δεν νομίζω ότι στις μέρες μας υπάρχει άνθρωπος που πραγματικά δεν ελπίζει τίποτα, δεν φοβάται τίποτα και είναι πραγματικά ελεύθερος… Όλοι, λίγο ή πολύ, φοβόμαστε κάτι και αυτό ταυτόχρονα σημαίνει ότι ελπίζουμε να μην βρεθεί στο δρόμο μας. Μπορεί να είναι κάτι απλό που κανείς άλλος δεν του έχει δώσει σημασία, μέχρι κάτι που όλοι έχουμε σκεφτεί κ απλά κάποιοι ας πούμε ότι έχουν τα κότσια να το παραδεχτούν ανοιχτά… Το ότι μπορεί κάποιος να φοβάται κάτι νομίζω ότι είναι απόλυτα λογικό! Αντίθετα θεωρώ ότι είναι παράλογο να μην έχει κυριευτεί ποτέ κάποιος από δικαιολογημένο, ή και αδικαιολόγητο, φόβο. Και αν περιτριγυριζόμαστε από τον οποιοδήποτε φόβο, τότε δεν σημαίνει ότι είμαστε ελεύθεροι… Επίσης η απώλεια του φόβου δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας για να είναι κάποιος ελεύθερος!