Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Φιλία & Ειρωνεία

Έχετε ποτέ αισθανθεί ότι οι φίλοι και οι γνωστοί σας δεν προσέχουν αυτά που λέτε; Ότι βαριούνται με την παρέα σας; Ότι αυτά που λέτε τους φαίνονται τόσο ανούσια που καταλήγουν να απαντούν μονολεκτικά ''μμμμ ναι..'', ''τι μου λες..'' κ.λπ. ; Μα τι κάνουν; Αλήθεια το λένε ή ειρωνεύονται; Τελικά πόσοι από αυτούς με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά είναι πράγματι φίλοι μας και πόσοι όχι; Μπορούμε να λέμε αυτό που σκεφτόμαστε; Ή πρέπει να το σκεφτόμαστε δύο φορές φοβούμενοι την αντίδραση των ''φίλων'' μας; Δηλαδή γιατί να είμαι αυτή που θέλουν οι άλλοι; Κι αν αυτή είναι τελείως διαφορετική από μένα; Νομίζω πως κάποιες θυσίες και παραχωρήσεις δεν αξίζουν τόσο ώστε να τις κάνουμε. Αν οι άλλοι δε θέλουν να σε δεχτούν όπως εσύ είσαι, τότε μάλλον δεν έχει νόημα να προσπαθείς. Μα ποιος από όλους αυτούς θα μιλήσει ποτέ και θα πει ότι υποκρίνεται; Πώς θα το καταλάβεις εσύ διαφορετικά; Πω πω αναπάντητα ερωτήματα. Άντε τώρα να απαντηθούν.. Και μέχρι τότε θα κυριαρχεί η αμφιβολία... Είναι ζωή αυτή;;

2 σχόλια:

astromonos είπε...

Το βασανίζεις πολύ το πράγμα μάλλον! Είναι όλα απλά: λες αυτό που σκέφτεσαι και νοιώθεις και σε όποιον αρέσει. Και αν αισθανθείς ότι κάποιος βαρέθηκε να σε ακούει ζήτα του το λόγο. Αν σου απαντήσει ευθέως αυτό που νοιώθει είναι μάγκας και προχωράτε να κάνετε κάτι άλλο που δεν θα βαραίνει κανέναν από τους δυο σας, αν πάλι υπεκφεύγει, ε, τότε άστον καλύτερα να φεύγει...και να μην ξαναγυρίσει! Σε όποιον αρέσει, πώς να το κάνουμε δηλ;

astromonos είπε...

Α!Ξέχασα και το κυριότερο: όλα αυτά τα ερωτήματα περί φίλων και αποδοχής μας στους φίλους μας είναι γιατί απλά φοβόμαστε μην μείνουμε μόνοι... Εκεί πρέπει να γίνει η μάχη, διότι τελικά κάποια μονοπάτια τα βαδίζουμε μόνοι. Αυτό αν δεχτούμε, τότε...