Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Έχει τύχει φαντάζομαι σε πολλούς να απογοητευτούν γιατί τα πράγματα δεν έγιναν όπως εκείνοι ήθελαν. Αναρωτιέμαι όμως: όταν δεν ξέρεις τι θέλεις, έχει νόημα να απογοητεύεσαι; Νιώθεις ένα κενό, έχεις νεύρα, δεν ξέρεις πώς και σε ποιον να ξεσπάσεις και να εκφράσεις αυτό που σε τρώει μέσα σου και το κυριότερο δεν ξέρεις ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ που σε έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση. ''Ψάξε μέσα σου βαθιά για να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις'' λένε... Μα πώς στο καλό ψάχνεις μέσα σου βαθιά;;; Υπάρχει τέτοιος τρόπος αναζήτησης; Γιατί αν υπάρχει, θα ήθελα πολύ να τον μάθω αλήθεια. Γιατί πώς γίνεται να σε ρωτάνε ''τι έχεις'' και να μην έχεις κάτι να πεις; Και να σου μετά οι συνήθεις απαντήσεις: ''αγχώθηκες, ε;'' ή ''μήπως είσαι άυπνη;'' ή ''έγινε κάτι και έχεις νεύρα;''.. και επίσης ο φόβος του φίλου: ''έκανα κάτι που σε πείραξε μήπως;!;''.. και πάει λέγοντας. Μα τελοσπάντων πώς διώχνεις τη λύπη και την απογοήτευση.. όταν δεν ξέρεις τι σου φταίει;;

3 σχόλια:

Stella είπε...

Εσύ αναρωτιέσαι πως διώχνεις την λύπη και την απογοήτευση όταν δεν ξέρεις τι έχεις. Και κάπου εδώ έρχομαι να σε ρωτήσω κάτι που θεωρητικά είναι πιο εύκολο και προφανώς για να έχεις περάσει στο επόμενο στάδιο, έχεις απάντηση σε αυτό!!! Πως διώχνεις την λύπη και την απογοήτευση όταν ξέρεις τι έχεις; Όταν βλέπεις γύρω σου τις αδικίες της ζωής και εσύ είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις; Όταν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να βοηθήσεις, όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά κυρίως τους άλλους που το έχουν περισσότερη ανάγκη; Τι γίνεται τότε; Αφήνεις το χρόνο να κάνει τη δουλειά του όπως λένε όλοι;;; Και μέχρι να κάνει ο χρόνος τη δουλειά του εμείς τι κάνουμε; Και πως όλοι είναι τόσο σίγουροι ότι ο χρόνος κάνει πραγματικά καλή δουλειά;

Έφη είπε...

Στην περίπτωση που εσύ αναφέρεις Stella, ξέρεις τουλάχιστον τι είναι αυτό που σε έχει φέρει στη δυσάρεστη αυτή κατάσταση. Δε βαδίζεις στα τυφλά. Ξέρεις τι έχεις και προσπαθείς όσο μπορείς, με όποιο τρόπο μπορείς - ακόμα κι αν αυτός τελικά αποδειχθεί λάθος - να το αποφύγεις ή να το πολεμήσεις/διορθώσεις/εξαφανίσεις/αγνοήσεις. Αυτό που λένε για το χρόνο εγώ ακόμα το επεξεργάζομαι γιατί, όπως κι εσύ, κι εγώ δεν έχω πειστεί προς το παρόν. Πάντως, μάλλον πρέπει να λύσουμε τα εσωτερικά μας προβλήματα πριν ξεκινήσουμε προσπάθειες για τα προβλήματα των άλλων, έτσι δεν είναι; Γιατί αν δεν είσαι καλά εσύ, δε θα μπορέσεις να δώσεις το 100% του εαυτού σου στην καινούρια σου αποστολή. Κάνω λάθος; Μάλλον τελικά ο καθένας αντιμετωπίζει διαφορετικά την κατάσταση. Αλλά να.. θα ήθελα να μπαίνει και λίγο φως από κάπου γύρω μέσα στο τούνελ αυτό που νομίζουμε ότι βαδίζουμε...

MaHaHoU είπε...

Λοιπον κι εγω το εχω ψαξει αυτο το θεμα. Θα ελεγα πως ολοι ξερουμε τι μας ενοχλει καθε φορα που νιωθουμε αυτο το κενο ή που τελοσπαντων αισθανομαστε "ασχημα".
Το πρωτο βημα για να νιωσουμε καλα λοιπον ειναι να ειμαστε ειληκρινεις με τον εαυτο μας και να μην ντρεπομαστε για οτι μας εχει οδηγησει στην τωρινη μας φαση. Καλο ειναι να κλαιμε οταν το θελουμε και να ανταποδιδουμε τα χαμογελα οταν το νιωθουμε σωστο.
Ο χρονος κανει πολλα πιστεψε με Εφη...στο λεω εγω που το ειχα ακουσει πολλες φορες και τωρα βλεπω το αποτελεσμα καθως κυλα...