Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Δύο Μήνες Και Κάτι..

Λοιπόν όσο προσπαθώ να σκεφτώ πώς είμαι, πώς περνάω, τι νιώθω και λοιπά και λοιπά τόσο πιο πολύ μπερδεύομαι.. Αυτό προσπάθησα να κάνω αποτυχημένα για άλλη μια φορά τις προάλλες.
Θα ρωτήσουν:
-''Είσαι χαρούμενη;''
θα πω ''ναι''
-''Είσαι ευτυχισμένη;''
Θα πω ''ναι''
-''Είσαι λυπημένη;''
Θα πω ''ναι''
-''Είσαι αγανακτησμένη;''
Θα πω ''ναι''
Και θα αναρωτηθεί κανείς έπειτα: ''Μα καλά είναι δυνατόν να είναι ταυτόχρονα και χαρούμενη και λυπημένη; Και ευτυχισμένη και δυστυχισμένη; Τι να σας πω.. Ήξερα πως δεν μπορώ να έχω απάντηση για όλα, αλλά τώρα νομίζω ότι δεν έχω απάντηση για τίποτα.
Προσπαθώ να εκλογικεύσω, τίποτα. Προσπαθώ να παρηγορήσω, ΤΙΠΟΤΑ. Προσπαθώ να αποπροσανατολίσω, τίποτα και πάλι. Διαρκώς σε μια προσπάθεια είμαι και τίποτα δεν καταφέρνω κιόλας. Αλλά φτάνει.
Ναι κύριοι, γίνεται να είσαι και χαρούμενος και λυπημένος.. Γίνεται να είσαι χαρούμενος για σένα, για κάτι που πέτυχες ή απλά γιατί κατάφερες να επιβιώσεις άλλη μια μέρα, αλλά γίνεται να είσαι ταυτόχρονα και λυπημένος που η φίλη σου ή ο φίλος σου δεν είναι το ίδιο χαρούμενος με σένα. Που ο συνάνθρωπός σου έχει προβλήματα.. ή δημιουργεί προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Και γίνεται αυτά τα συναισθήματα να εναλλάσσονται κάθε λεπτό κι εσύ να τρελαίνεσαι. Να μεριμνάς για τη δική σου ευτυχία και να διαπιστώνεις ότι δυστυχώς η μέριμνά σου αυτή δεν έχει θετικό αντίκτυπο στη ζωή του άλλου. Αυτά είναι τα ωραία της Ζωής όμως, ε;
Όταν η καρδιά βλέπει αυτό που λαχταρά, χτυπά όλο και πιο δυνατά. Κι έρχεται η λογική και αρχίζει: "συγκρατήσου!", "ηρέμησε!", "μην ενθουσιάζεσαι λέμε!".. Μμμμμ και κάτι κατάφερε τώρα ναι.. Είναι σα να λες στον πανικόβλητο "μην πανικοβάλλεσαι".. σα να λες στον ερωτευμένο "μην αγαπάς"... Μα γίνονται αυτά? Θα σας πω εγώ. ΟΧΙ είναι η απάντηση! (άσχετο;;)
Και για άλλη μια φορά δεν ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Έχουν περάσει δύο μήνες και κάτι από την τελευταία ανάρτηση και δεν έχω κάπου να καταλήξω.. Ίσως και να είχα μια εβδομάδα πριν, όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό εδώ το κείμενο.. Τώρα όμως, μια εβδομάδα μετά, σήμερα, δεν έχω να καταλήξω κάπου. Δυστυχώς ή ευτυχώς μάλλον δεν μπορούμε να καταλήγουμε συνεχώς σε κάποιο συμπέρασμα. Και οι μέρες κυλούν και οι μήνες περνούν...!


ΥΓ(πριν το τέλος γιατί μ'αρέσει καλύτερα!): Τώρα που το θυμήθηκα.. επίσης προσπαθώ να ακούω... Τουλάχιστον εκεί τα καταφέρνω 100% και έτσι σκοπέυω να συνεχίσω.. Ακούς;;


Κλείνω, όχι με ερώτηση, αλλά με τη φράση της Ζωής μου: "Be still my heart; thou hast known worse than this.." .. Δηλαδή; "Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες.."
Α ρε Όμηρε, να 'ξερες πόσο δίκιο είχες!

5 σχόλια:

MaHaHoU είπε...

Ακούω :)

Έφη είπε...

Γεια σου βρε Μαρινάκι..!

Stella είπε...

Είναι φυσικό να υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Και ναι είναι λογικό να είσαι την ίδια στιγμή λυπημένος αλλά και χαρούμενος. Μια σκέψη και μόνο αρκεί για να γίνει η ανατροπή… Μπορεί να σκεφτείς κάτι θετικό και να χαρείς για αυτό, αλλά μετά από κάποια δευτερόλεπτα ένα ερέθισμα μπορεί να σου διακόψει αυτή την ευτυχία κάνοντας σε ακόμα και απόλυτα δυστυχισμένο. Τι; Σου ακούγεται υπερβολικό; Εσένα δεν σου έχει συμβεί πότε δηλαδή; Εμένα πάντως μου έχει τύχει, και μάλιστα αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια… Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς, αλλά μάλλον γίνεται ένα κλικ στον εγκέφαλο και συνήθως το άσχημο συναίσθημα επικρατεί! Από την άλλη εξαρτάται και από ποιά πλευρά βλέπεις τα πράγματα. Αν είσαι από τους «φωτεινούς ανθρώπους», όπως τους ονομάζω εγώ, μπορείς να διακρίνεις τα πάντα καθαρά. Και τα κακά, αλλά κυρίως τα καλά. Ακόμα και αν τα πάντα γύρω σου είναι, ή δείχνουν, μαύρα, θα βρεις τον τρόπο να βρεθείς πάλι στο φως, έστω και αν αυτό βγαίνει από μια μικρή μικρή χαραμάδα… Αν από την άλλη μεριά είσαι από τους «σκοτεινούς ανθρώπους» τότε ακόμα και αν το φως είναι τόσο δυνατό που σε τυφλώνει, θα χτίσεις ένα τοίχο ακριβώς μπροστά σου για να σου φτιάχνει μια σκιά, την οποία εσύ θα θεωρείς σκοτάδι και θα βυθιστείς σε αυτή θεωρώντας ότι όλα γύρω σου είναι έτσι, όχι λόγο του τοίχους που εσύ ο ίδιος έχτισες, αλλά λόγο της έλλειψης φωτός. Άρα, διαλέγεις τη κάθε στιγμή από ποια μεριά θέλεις να είσαι και ακολουθεί το ανάλογο συναίσθημα…

Stella είπε...

Όσο για το ότι αυτό τον καιρό απλά ακούς, σκέψου ότι κάποια στιγμή πρέπει να βρεθείς και στην θέση του ομιλητή… Γιατί καλό είναι να ξέρουμε να ακούμε τους άλλους, αλλά άμα δεν μιλάμε η φωνή μας θα ξεχαστεί, κάτι το οποίο κανείς δεν θέλει, σωστά;

Έφη είπε...

Stella Stella πάει καιρός..
Με βρίσκεις σύμφωνη με όλα όσα λες αλήθεια!
Μα είναι επίσης αλήθεια ότι το να ανοιχτείς και να αρχίσεις επιτέλους να μιλάς είναι - για κάποιους τουλάχιστον - εξαιρετικά δύσκολο.. το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι; Απλά εύχομαι να μην ξεχαστεί, όπως λες, η φωνή. ΚΑΜΙΑ φωνή. Κι εδώ συμφωνώ ακόμη περισσότερο..