Κυριακή 17 Μαΐου 2009

Θέλω.. θέλεις.. θέλουν...

Όταν θέλουμε να κάνουμε πράγματα χωρίς κανείς να μας εμποδίζει, σημαίνει ότι βιαζόμαστε να γίνουμε ανεξάρτητοι; Ή μήπως ήρθε πράγματι ο καιρός να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας; Πολλοί είναι εκείνοι που σπουδάζουν και δουλεύουν ταυτόχρονα. Το έκανα κι εγώ για κάποιο διάστημα. Μα οι σπουδές έμειναν λίγο πίσω. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, θα έβρισκα μια δουλειά, θα τη συνδύαζα με τη σχολή και θα ζούσα τη ζωή μου. Κι ας καθυστερούσα και λίγο να πάρω πτυχίο. Θα είχα τα δικά μου χρήματα, θα πήγαινα στη σχολή μου, θα πήγαινα στη δουλειά μου, θα γύριζα στο σπίτι, θα διάβαζα ή θα ξεκουραζόμουν λίγο και ύστερα θα διάβαζα, θα μαγείρευα και θα τακτοποιούσα, θα κοιμόμουν όταν εγώ ήθελα και όχι στις 11-12 γιατί τότε κοιμούνται όλοι, θα έβγαινα με φίλους ή θα τους καλούσα στο σπίτι... Γενικά θα ζούσα τη ζωή μου όπως εγώ ήθελα και θέλω. Μπορεί η καταπίεση που νιώθουμε να προέρχεται κυρίως από εμάς τους ίδιους, αλλά όχι.. δε φταίμε μόνο εμείς. Ναι, εμείς μεγαλοποιούμε τα πράγματα και τα προβλήματά μας. Αλλά δεν τα δημιουργούμε κιόλας. Αλήθεια, είναι πολύ εγωιστικό στα 22 μόλις χρόνια του κάποιος να μιλάει για ανεξαρτησία; Εγώ πάντως δεν το πιστεύω... Άλλο είναι αυτό που με προβληματίζει.. Αν πεις ανοιχτά τα θέλω σου, ποια είναι η πιθανότητα να το εκλάβει ο άλλος ως αχαριστία; Και δηλαδή για να καταλάβω.. επειδή έχουμε επιθυμίες και δεν αρκούμαστε σε ο,τι μας δίνουν, είμαστε αχάριστοι; Τι κι αν δεν είμαστε ακόμη αυτόνομοι; Κι εμείς μπορούμε να ζητάμε, δεν μπορεί! Γιατί αν κλείσουμε το στόμα μας, αρκεστούμε σε αυτά που παίρνουμε και υποχωρήσουμε, τότε θα ζήσουμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας, τα πιο ανέμελα, χωρίς ανεμελιά. Και έπειτα θα ακούγονται λόγια όπως ''είμαι πολύ απογοητευμένη από τον τρόπο με τον οποίο ζω τη ζωή μου..'', ''δεν ξέρω δεν ξέρω.. δεν απολαμβάνω τις μέρες μου'', ''σκέφτομαι πάρα πολύ.. συνέχεια σκέφτομαι..'' και άλλα τέτοια. Και τι κερδίζουμε έτσι; Τίποτα. Χάνουμε χρόνο, χάνουμε στιγμές, χάνουμε ευκαιρίες, χάνουμε ευτυχία. Να λέμε λοιπόν τα θέλω μας.. Μα ποιος θα καταλάβει;;

3 σχόλια:

astromonos είπε...

Τι σημασία έχει ποιός τα καταλαβαίνει; Πρώτα ψάξου αν τα καταλαβαίνεις εσύ τα θέλω σου! Και όταν τα βρεις, τότε πραγματοποίησέ τα. Τι πάει να πει αυτονομία ή εξάρτηση; Κάποιοι πεθαίνουν και μια ζωή παραμένουν εξαρτημένοι από άλλους. Άλλοι πάλι γεννιούνται ανεξάρτητοι και επαναστάτες. Το νόημα λοιπόν είναι να εκφράζεσαι ελεύθερα απέναντι στον εαυτό σου. Όλοι οι άλλοι είναι απλά... οι άλλοι που έχουν τη δική τους ζωή. Ξέρω, ξέρω, οι ζωές σας όμως αλληλοεπηρρεάζονται και κάπου τέμνονται κιολας, αλλά η ίδια η βιολογία μας δίνει την απάντηση: στο 99,9% των γονιδίων μας όλα τα όντα του πλανήτη είμαστε ταυτόσημοι γενετικά. Το 0,1% κάνει τη διαφορά σε αυτό που πραγματικά είμαστε! Άρα καλά είναι αυτά που μας ενώνουν με τους άλλους, αλλά αυτά που μας διαφοροποιούν από αυτούς είναι που θα μας χαράξουν το δικό μας δρόμο. Αντε και δεν καταλαβαίνεται τι λέω πάρτε τηλέφωνο τις πληροφορίες στο 11888! Έχει ό,τι ψάχνεις...

Έφη είπε...

Ευχαριστώ αστρομόνε... Ίσως να θέλω να υπάρχει και κάποιος που καταλαβαίνει απλά και μόνο για την ικανοποίηση και την ψυχική ενίσχυση που θα προσφέρει αυτή η - έστω και μερική - κατανόηση.. Οι ζωές μας επηρεάζονται αρκετά έως πολύ από τις ζωές των άλλων και νομίζω ότι όλοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, θέλουν κάποιον να τους καταλαβαίνει και να τους υποστηρίζει. Μα έχεις δίκιο. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε τα θέλω μας πραγματικότητα. Το πρόβλημα ίσως βρίσκεται στο ότι δεν είναι πάντα ελεύθερο αυτό το χέρι και οι ευκαιρίες δεν περιμένουν για πολύ. Σαν τη χορδή που κάποια στιγμή σταματάει να πάλλεται και ακινητοποιείται. Ελπίζω στο 11888 να έχουν και τη δύναμη που χρειάζεται για να αντέξει κανείς τις απώλειες από το κυνήγι των θέλω του..

astromonos είπε...

Και ποιός σου είπε ότι θα ικανοποιήσεις όλα σου τα θέλω έτσι απλά; Σαφέστατα και κάποια θα μείνουν ανικανοποίητα, για να εμπνέουν τους ποιητές, τους στιχουργούς και τους ζωγράφους... Είναι και αυτό ένα μυστικό της ανθρώπινης φύσης. Το βασικό είναι η προσπάθεια λένε και πιστεύω ότι έχουν δίκιο όσοι το λένε. Απλά ο άνθρωπος, εγωιστής ων, θα ένοιθε καλύτερα αν αυτή η προσπάθεια γινόταν και ευρέως γνωστή και αποδεκτή. Ε λοιπόν ένα σου λέω: στο πεδίο της μάχης είσαι εσύ και το πρόβλημα. Κανείς άλλος. Κανένας θεατής, κανένας προπονητής. Πάρτο απόφαση και αγωνίσου, ή αλλιώς κάτσε σε μια γωνιά και με την μεμψιμοιρία τυραννήσου!
Αυτά. Τους χαιρετισμούς μου.